(Το Μυστικό στα Μάτια της)
του Juan José Campanella
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ένας ηλικιωμένος να τρώει μόνος του. Αυτή ήταν η εικόνα που με στοίχειωσε και με έκανε να επιστρέψω στο μυθιστόρημα. Δεν είναι το ίδιο το έγκλημα ή η αγωνία ή το είδος. Ο ηλικιωμένος που τρώει μόνος του. Πώς κάποιος καταλήγει ολομόναχος στη ζωή; Ο ίδιος αναρωτιέται άραγε πως κατέληξε μόνος με κανέναν δίπλα του; Μπορεί κάποιος να το αρνηθεί, να το ξεχάσει, να το αγνοήσει για κάποιο διάστημα, αλλά το παρελθόν πάντα επιστρέφει.

Η μνήμη με συναρπάζει. Ο τρόπος που παίρναμε αποφάσεις πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια μπορεί να έχει αντίκτυπο στη ζωή μας τώρα. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για τις αναμνήσεις ενός έθνους. Καθώς έχουμε ανακτήσει πια τις μνήμες μας της δεκαετίας του 1970 ως χώρα, γνωρίζουμε ότι η φρίκη άρχισε να παίρνει μορφή πολύ πριν από τη δικτατορία. Η ιστορία διαδραματίζεται ακριβώς σε αυτήν την Αργεντινή, κάτω από τη βαριά ατμόσφαιρα η οποία σταδιακά σκέπαζε τα πάντα, ακόμη και τους ανθρώπους που κινούσαν τα νήματα.

Δεν θεωρώ την ταινία «φιλμ νουάρ». Η ουσία στην ταινία, η κινητήριος δύναμη πίσω από την ταινία είναι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που διαρκεί χρόνια, η απογοήτευση και το κενό που αισθάνονται οι βασικοί χαρακτήρες. Στόχος μου ήταν να αφηγηθώ  μια ιστορία μικρών όντων τα οποία περιπλανώνται σε μια θάλασσα ανθρώπων, ανάμεσα σε τεράστια κτίρια, χαμένων μέσα στο πλήθος και στα μάτια τους. Εάν βλέπαμε έναν άνθρωπο από απόσταση εκατό μέτρων σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό, με πεντακόσια σώματα ανάμεσά μας τι θα μπορούσαμε να μάθουμε γι 'αυτόν; Εάν ξαφνικά βλέπαμε από κοντά το βλέμμα του καθαρά, ποια μυστικά θα μας αποκάλυπταν τα μάτια του; Ίσως μυστικά για μια ιστορία σαν αυτή: μια ιστορία για ένα φόνο όμως ακόμα περισσότερο μια ιστορία αγάπης. Μια ιστορία αγάπης στην πιο αγνή της μορφή. Μια αγάπη που τελείωσε πριν ξεκινήσει καλά- καλά, που δεν είχε το χρόνο να ξεθωριάσει και να τελειώσει.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)