(Τα παιδιά ενός άλλου Θεού)
του Miraz Bezar
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Τουρκία τη δεκαετία του '90, οι κουρδικές επαρχίες τέθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τέθηκαν υπό στρατιωτική κατοχή. Η Διεθνής Αμνηστία δηλώνει ότι περισσότεροι από 18.000 πολιτικά ενεργοί Κούρδοι και Τούρκοι πολίτες σκοτώθηκαν ή εξαφανίστηκαν εκείνη την περίοδο. Ενώ χώρες, όπως η Αργεντινή και η Χιλή έχουν αντιμετωπίσει το σκληρό παρελθόν τους, η Τουρκία δεν το έχει κατορθώσει ακόμη. "Τα Παιδιά Ενός Άλλου Θεού" είναι μια προσπάθεια να ρίξουμε λίγο φως σε αυτό το σκοτεινό παρελθόν.

Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε τοποθεσίες του Ντιγιαρμπακίρ, όπου και διαδραματίζεται η ιστορία. Είναι η μεγαλύτερη πόλη του τουρκικού Κουρδιστάν, μια πόλη που αναπτύχθηκε σε τοπική μητρόπολη μέσω της σταθερής συρροής εγχώριων προσφύγων από τις γύρω αγροτικές περιοχές. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της δεκαετίας του '90, ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από 300.000 σε 1,5 εκατομμύριο κατοίκους. Αυτή η πόλη είναι γνωστή για την πλούσια κουλτούρα της και τις λαϊκές παραδόσεις της, έχει υπάρξει όμως και το επίκεντρο της παραστρατιωτικής αντιτρομοκρατικής δράσης, με αποκορύφωμα τις χιλιάδες περιπτώσεις απαγωγών και θανάτων Κούρδων ακτιβιστών.
Πήγα στο Ντιγιαρμπακίρ το φθινόπωρο του 2005 με σκοπό να γυρίσω μια ταινία, χωρίς να έχω όμως μια συγκεκριμένη ιστορία στο μυαλό μου. Ανακάλυψα μια πόλη στην οποία οι άνθρωποι έχουν κατορθώσει να αποκλείσουν το απίστευτα βίαιο παρελθόν και να καλύψουν τις πληγές που τους άφησαν οι τραυματικές εμπειρίες τους. Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον να δω πώς σχεδόν καθεμιά οικογένεια αντιμετωπίζει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, τη στιγμή που οι δράστες ζουν ανάμεσά τους. Το Ντιγιαρμπακίρ είναι μια πόλη γεμάτη τραύματα, που παραμένουν ανεπίγραφα, γεμάτη ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν φυσιολογικά, παρόλο που έχουν υποστεί υπερβολική βία στην παιδική τους ηλικία.

Η υπόθεση βασίζεται σε κάποιες πραγματικές καταστάσεις. Ο,τιδήποτε αφηγούμαι στην ταινία έχει συμβεί στο Ντιγιαρμπακίρ. Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις, όπου δημοσιογράφοι ή πολιτικοί ακτιβιστές έχουν πυροβοληθεί από εγκληματικές ομάδες και τα παιδιά τους έχουν μείνει ορφανά, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κατέληξαν στους δρόμους. Η ταινία σου δείχνει όμως μόνο ένα κομμάτι τού τι μπορείς να δεις αν κάνεις μια συνηθισμένη βόλτα στην πόλη αυτή. Η πραγματική ζωή είναι πιο σκληρή εκεί και τα παιδιά είναι πιο άγρια και χυδαία. Ο πόλεμος έχει στερήσει από τους ανθρώπους το μέλλον τους. Είναι κολλημένοι σε ένα χαοτικό τέλμα με ελάχιστες ευκαιρίες προόδου. Η πορνεία και ο εθισμός στα ναρκωτικά είναι ευρέως διαδεδομένα, ακόμη και ανάμεσα στα παιδιά. Πολλοί γονείς είναι ψυχολογικά κατεστραμμένοι σε τέτοιο σημείο, που συχνά ωθούνται να νοιάζονται πρωταρχικά για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι πολιτικά συνειδητοποιημένοι γονείς παλεύουν για να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από τους δρόμους.

Κανένα από τα παιδιά που πρωταγωνιστούν στην ταινία δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Για την επιλογή τους, επισκέφθηκα οργανισμούς που δουλεύουν με παιδιά σε γειτονιές που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων. Η Σενάι Οράκ (που υποδύεται την Γκιουλιστάν) ήταν πολύ θετική και βασικά αυτο-προτάθηκε για τον ρόλο. Αφού τη γνώρισα, επέστρεψε και διέκοψε ένα κάστινγκ με άλλα 20 κορίτσια, ενημερώνοντας ότι ο ρόλος ήταν δικός της και κανενός άλλου! Η αποφασιστικότητά της με εντυπωσίασε, καθώς και το ταλέντο της στη συνέχεια. Ο Μοχάμεντ Αλ (που υποδύεται τον Φιράτ) με εντυπωσίασε με την άψογη αφοσίωσή του στην υποκριτική. Ενσάρκωσε τον ρόλο του σαν να έπαιζε παιχνίδια με τους φίλους του, απόλυτα απορροφημένος στην ερμηνεία του.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΕ ΙΣΧΥ
Αν ήξερα ότι η τουρκική κοινωνία είχε ήδη κάνει μια προσπάθεια να συμβιβαστεί με την πρόσφατη ιστορία της, τότε ευχαρίστως θα είχα τοποθετήσει χρονικά την ιστορία της ταινίας στη δεκαετία του '90, όταν η πολιτική βία ενάντια στον πληθυσμό των Κούρδων ήταν στο peak της. Όμως αποφάσισα να τοποθετήσω το φιλμ σε έναν αόριστο χρόνο. Ήθελα αυτή η ταινία να αφηγηθεί μια ιστορία που παραμένει σε ισχύ, ανεξαρτήτως του χρόνου. Δεν ήθελα να αναφερθώ σε γεγονότα μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Η καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζεται και σήμερα, όμως ο αριθμός των πολιτικών δολοφονιών έχει μειωθεί σε σχέση με τη δεκαετία του '90. Ωστόσο, η πολιτική ιστορία της Τουρκίας μας δείχνει ότι δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι αυτές οι σκοτεινές ημέρες δεν θα επιστρέψουν, αν η κοινωνία δεν αναλάβει τις ευθύνες της για τις πράξεις του παρελθόντος. Οι άνθρωποι πρέπει να αισθανθούν τις πληγές που τους άφησε ο πόλεμος, όχι μόνο στο Κουρδιστάν, αλλά και σε όλη την κοινωνική δομή της Τουρκίας.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)