του Christian Carion
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Το 1993 τυχαία έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο: "Μάχες της Φλάνδρας 1914 - 18" του Ιβ Μπυφετό. Καθώς το ξεφύλλιζα πρόσεξα ένα τρομερά ενδιαφέρον κεφάλαιο με τίτλο "Ο απίστευτος χειμώνας του 1914". Ο συγγραφέας περιγράφει τη συμφιλίωση ανάμεσα στα αντίπαλα στρατεύματα, το επεισόδιο στο οποίο ο γερμανός τενόρος χειροκροτήθηκε από τους γάλλους στρατιώτες, το ματς ποδοσφαίρου, την ανταλλαγή επιστολών, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα... πραγματικά με συνεπήρε.
Τηλεφώνησα στον μελλοντικό παραγωγό μου Κριστόφ Ροσινιόν να του μιλήσω σχετικά με το θέμα και του έστειλα μια σύνοψη. Βρήκε την υπόθεση εξαιρετική αλλά παρόλα αυτά με συμβούλεψε να συγκρατηθώ καθώς ακόμα δεν είχα σκηνοθετήσει ούτε μια μικρού μήκους ταινία!
Μετά την επιτυχία της πρώτης μου μεγάλου μήκους ταινίας Ενα χελιδόνι έφερε την άνοιξη , ο Κριστόφ με ενθάρρυνε να ασχοληθώ με την ιδέα του ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Το 2002 ξεκίνησα από τα δύσκολα: να μεταφέρω σε σενάριο αυτήν την απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία. Ήταν πραγματικά περίπλοκο το να γράψω μια ιστορία βασισμένη σε αυτά τα γεγονότα.

Κάποιοι χαρακτήρες του σεναρίου βασίστηκαν σε αληθινά πρόσωπα, ενώ κάποιους άλλους έπρεπε να τους εφεύρω. Για παράδειγμα ο γερμανός τενόρος τραγούδησε πραγματικά για τους γάλλους στρατιώτες στο μέτωπο το βράδυ των Χριστουγέννων. Αυτός ο χαρακτήρας ήταν πολύ σημαντικός στη συγγραφή του σεναρίου γιατί το 90% της συμφιλίωσης συνέβη όταν οι άλλοι στρατιώτες τραγούδησαν μαζί του. Οι αντίπαλοι ακούν, συμμετέχουν και τελικά χειροκροτούν.
Μου αρέσει η ιδέα ότι η κουλτούρα, τα δημοφιλή τραγούδια και η μουσική ήταν η αφορμή να σιγήσουν τα κανόνια. Προφανώς όταν κανείς διαβάζει τέτοιες ιστορίες του φαίνονται απίστευτες. Όμως για παράδειγμα το 1914 όντως στάλθηκαν στο γερμανικό μέτωπο χιλιάδες χριστουγεννιάτικα δέντρα. Υποτίθεται πως ήταν τα μόνα Χριστούγεννα που θα πέρναγαν οι στρατιώτες στο μέτωπο, και ο Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β' πίστευε ότι "ακόμα και σε καιρό πολέμου οφείλει κανείς να διατηρεί τις αξίες του"!

Αυτή ακριβώς ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα στην συγγραφή του σεναρίου: να βρω έναν τρόπο ώστε όλα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη να είναι αληθοφανή και να πειστεί ο θεατής ότι πράγματι συνέβησαν. Επίσης η σκηνή της συμφιλίωσης χρειάστηκε ιδιαίτερη προσοχή, έπρεπε να είναι μια σκηνή ανεπιτήδευτη με έντονη συναισθηματική φόρτιση, χωρίς όμως υπερβολές.
Μετά από αρκετές δυσκολίες τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2004. Είμαι πολύ περήφανος που δούλεψα με όλους αυτούς τους εξαιρετικούς ηθοποιούς από διαφορετικές χώρες και που κατάφερα να τους μαζέψω στο ίδιο σετ. Όλοι επίσης παίζουν στη μητρική τους γλώσσα γιατί ήθελα να σιγουρευτώ ότι οι ήρωες θα ήταν συμπαθείς ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους.
Στην πράξη τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα δεν αντιπροσωπεύονται από αυτούς που μάχονταν στα χαρακώματα, αλλά από αυτούς που ήθελαν να συνεχιστεί ο πόλεμος και από αυτούς που αρνήθηκαν να τον συνεχίσουν.
Αυτός ο διαχωρισμός είναι που προσθέτει στην ταινία μια οικουμενική διάσταση, και δε θα συγκινήσει μόνο τους γάλλους, τους γερμανούς και τους βρετανούς, αλλά οποιονδήποτε στον πλανήτη.

(από τις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας)