των Dan Lindsay & T. J. Martin

Μια ομάδα νεαρών ημίγυμνων ανδρών χορεύει υπό τους ήχους της μουσικής, σαν σε έκταση κάτω από μια σκηνή. Πάνω στην σκηνή τραγουδά μια γυναίκα που προ πολλού έχει διαβεί την νεότητά της. Βρισκόμαστε στην επικράτεια της ροκ μουσικής και η γυναίκα είναι η Tina Turner στην επιστροφή της, στα μέσα της δεκαετίας του 80, μετά το τραυματικό της διαζύγιο.
Ντοκιμαντέρ που καλύπτει τα χρόνια της διασημότητας, η Tina των Dan Lindsay & T. J. Martin, παρακολουθεί την πορεία της Tina Turner, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας στη μαύρη και την ποπ μουσική. Η θητεία της αυτή υπήρξε σημαντική, κυρίως για  χώρο της μαύρης μουσικής, στα χρόνια της δεκαετίας του 60 όταν μεσουρανούσε ως μέλος του ντουέτου Ike & Tina Turner. Ωστόσο  ό,τι χαρακτηρίζει αυτό το ντοκιμαντέρ είναι το μαύρο σύννεφο που σκίασε όλη τη ζωή της: η εμπειρία της κακοποίησης από τον τότε σύζυγός της Ike Turner.  Οι σκηνοθέτες οργανώνουν όλη την αφήγησή τους γύρω από αυτό το γεγονός: τα γεγονότα της  κακοποίησης, οι επιπτώσεις της (ψυχολογικές και άλλες) , η απελευθέρωση, και η «επιβίωση» (συναισθηματική και όχι μόνο) μετά.
Ακολουθώντας μια εν μέρει συμβατική προσέγγιση, οι σκηνοθέτες συγκροτούν το σώμα των εικόνων του ντοκιμαντέρ από συνεντεύξεις, στο φορμά των talking heads, με πρόσωπα σημαντικά της ζωής αλλά και της βιομηχανίας του θεάματος που εμπλέκονται στις διαδρομές της ζωής της Tina Turner: Angela Bassett, Oprah Winfrey, Kurt Loder,  Erwin Bach, Le'Juene Fletcher, Rhonda Graam, Roger Davies κ.α. .  Οι προηγούμενες διανθίζονται με φωτογραφίες και υλικό αρχείου από συναυλίες και συνεντεύξεις της ίδιας της Tina Turner, αλλά και από ερασιτεχνικές λήψεις με στιγμές της προσωπικής  και οικογενειακής ζωής (home movies). Τις συμβατικότητες των προηγουμένων διακόπτουν λήψεις από άδειους χώρους, εκεί που τα τραυματικά γεγονότα της κακοποίησης συμβαίνουν.
Ο λόγος που οι σκηνοθέτες εστιάζουν σ’ αυτά δεν είναι παρά η ίδια η εμμονή των (αδηφάγων) Μέσων όλα αυτά τα χρόνια, μια εμμονή που σκίασε και τη μουσική της  διαδρομή της στην ποπ μουσική τη δεκαετία του 80. Η δημόσια αφήγηση των γεγονότων της κακοποίησης από την Tina Turner εντάχθηκε και έγινε ένα μέρος του μηχανισμού της «επιστροφής» της στη διασημότητα και την επιτυχία. Πέραν από αυτό, όμως, η προσωπική εξομολόγηση και καταγγελία θα πρέπει να θεωρηθεί και ένα είδος #metoo της εποχής: μια διαμέσου της δημόσιας έκθεσης, προσωπική κάθαρση από τα βάρη και τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος. Όπως και να έχει όμως αυτή η ενδοοικογενειακή βία που θύμα της υπήρξε η Tina Turner, εξακολουθεί και σήμερα 60 χρόνια μετά να σκιάζει τη δημόσια εικόνας της, όπως αυτή σχεδιάζεται σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ. Και αυτό νομίζουμε ότι είναι άδικο για την εκρηκτική της μουσική παρουσία.

Δημήτρης Μπάμπας