του Jason Reitman
(οι δηλώσεις της σεναριογράφου)

Diablo Cody, σεναριογράφος
Μεγάλωσα στο Ιλινόι και δεν είχα ακούσει για τις νυχτερινές νοσοκόμες. Μου φάνηκε παράξενη ιδέα αλλά και πολύ έξυπνη. Στο πρώτο μου παιδί ήμουν πεισματικά αντίθετη με την ιδέα. Το ίδιο και στο δεύτερο. Στο τρίτο, κατάπια την περηφάνια μου. Η νυχτερινή νταντά με βοήθησε με τη φροντίδα του μωρού κι έτσι μπορούσα να είμαι ξεκούραστη το πρωί για τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου. Ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία. Γιατί ακόμα και με τη βοήθεια, είσαι κουρασμένη. Ήταν σοκαριστικό πόσο την αγάπησα, γιατί ένιωθα ότι ήταν ο σωτήρας μου.
(...) Η αποστολή στην καριέρα μου είναι να γράφω ρόλους για γυναίκες που δεν έχω ποτέ μου δει . Δεν είχα δει ταινία για την επιλόχειο κατάθλιψη. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές γυναικείες εμπειρίες που δεν έχουν παρουσιαστεί σε ταινίες, οπότε επιστρέφω σταθερά σε αυτή την πηγή. Ο Τζέισον πάντα καταλαβαίνει τι προσπαθώ να πω και σέβεται τις αποφάσεις που παίρνω στο σενάριο.
(...) Μου άρεσε η ιδέα ότι η Μάρλο είχε βολευτεί σε μία άνετη ζωή. Είναι εργαζόμενη μητέρα και έχει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά το ελέγχει. Μετά μένει έγκυος και αυτό τα αλλάζει όλα.
(...) Η γέννα δεν έχει να κάνει με μία γυναίκα που ουρλιάζει, όπως βλέπουμε συνήθως. Είσαι σε ένα νοσοκομείο, έχει πολλά μηχανήματα γύρω γύρω και σε παρακολουθούν. Το προσωπικό δεν σου δίνει το χαρτί να φύγεις από το νοσοκομείο, αν δεν ουρήσεις. Προφανώς το κάνουν γιατί προσέχουν την υγεία σου. Αλλά είναι πολύ παράξενο να πρέπει να ουρήσεις κατά παραγγελία ως ενήλικας. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό σε ταινία.
(...) Οι άνθρωποι περιμένουν από τις γυναίκες να είναι πανευτυχείς σε κάθε φάση της διαδικασίας, αλλιώς θεωρούνται αχάριστες ή ψυχρές. Στην πραγματικότητα, έχεις να κάνεις με πολλά σύνθετα συναισθήματα όταν έχεις ένα μωρό.
(...)  Παρά την πρόοδο που έχουμε κάνει ως γυναίκες στον εργασιακό χώρο, υπάρχει ακόμα η προσδοκία ότι η γυναίκα πρέπει να κρατάει το σπίτι δεμένο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, αν φέρνεις το ψωμί στο σπίτι ή βοηθάς σ’ αυτό. Η Μάρλο δουλεύει σε τμήμα ανθρώπινου δυναμικού. Δεν είναι η δουλειά των ονείρων της, αλλά το εισόδημα είναι καλό. Κι όμως, πρέπει να φτιάχνει κεκάκια για το σχολείο γιατί αλλιώς δεν θεωρείται καλή μαμά.
(...) Η Τάλι έχει τόση ενέργεια, είναι μαγεμένη με τον κόσμο. Είναι μπλεγμένη σε συναρπαστικές και δραματικές σχέσεις. Η Τάλι μπουκάρει μέσα στο σπίτι βραδιάτικα, τρώει ό,τι βρει στο ψυγείο. Ενώ η Μάρλο ανησυχεί για το σώμα της όλη την ώρα. Περνάει κρίση μέσης ηλικίας σίγουρα. Νομίζω ότι όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με την αντρική κρίση μέσης ηλικίας, με τα ακριβά αυτοκίνητα και τις νεαρές ερωμένες. Αλλά δεν βλέπεις συχνά την εικόνα του τι περνάνε οι γυναίκες στη μέση ηλικία. Με έναν τρόπο μοιάζει σαν να χάνεις έδαφος, γιατί μεγαλώνεις και είσαι όλο και λιγότερο ελκυστική. Και οι γυναίκες ζουν σε έναν κόσμο που κρίνονται για την εμφάνιση τους.
(...) Το Juno, το Young Adult και το Tully έχουν να κάνουν με τη μεταμόρφωση με έναν τρόπο. Το Juno περνάει μέσα από τη σωματική μεταμόρφωση, μια εγκυμοσύνη, που αναγκάζει την ηρωίδα να ενηλικιωθεί πολύ γρήγορα. Το Young Adult έχει να κάνει με την αντίσταση στα γηρατειά και την απεγνωσμένη σύνδεση με το παρελθόν. Το Tully έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση ότι έχεις την ευθύνη άλλων ανθρώπων και με το γεγονός ότι γίνεσαι υπεύθυνος ακόμα και αν μέσα σου νιώθεις κουρέλι. Έχει να κάνει με το να βρεις τον τρόπο να συμφιλιώσεις το άτομο που είσαι στον πυρήνα σου με τη δουλειά που έχεις να κάνεις.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)