του Sean Baker

Η τελευταία ταινία του Sean Baker (Tangerine) αντιπαραβάλλει τη καλοκαιρινή ξεγνοιασιά που ζει ένα κορίτσι με τις σκληρές πλευρές της πραγματικότητας που βιώνουν οι ενήλικες.
Στην πολυαναμενόμενη συνέχεια της βραβευμένης ταινίας του Tangerine, ο Sean Baker μ' ένα ειλικρινή αλλά χωρίς καθόλου συναισθήματα τρόπο, εισβάλλει σε μια κοινότητα που ζει στο περιθώριο της αμερικανικής κοινωνίας.
Η 22χρονη Halley (Bria Vinaite) και η εξάχρονη κόρη της Moonee (Brooklynn Prince) ζουν σε ένα φτηνό μοτέλ κοντά σ' ένα αυτοκινητόδρομο, σε απόσταση αναπνοής από ένα θεματικό πάρκο εμπνευσμένο από κινούμενα σχέδια που φέρει τον τίτλο “The Most Magical Place on Earth”. Αυτό το πάρκο - και κάθε κομμάτι της μυθολογίας, του καταναλωτισμού και της φαντασίας που αντιπροσωπεύει - είναι για τη μητέρα και την κόρη, ένας άλλος πλανήτης. Η Halley αγωνίζεται σκληρά για την επιβίωση. Παρόλο που η μητέρα της προσπαθεί να επιβάλλει μια τάξη στη χαοτική της ζωή, η Moonee ζει με μοναδικό τρόπο την κάθε μέρα. Όταν η ζωή παίρνει μια αναπάντεχη στροφή προς τα κάτω, η προκλητική και χωρίς δεσμά αγάπη της Moonee για τη μητέρα της ορίζει το αβέβαιο μέλλον της.
Η εντυπωσιακή παρατήρηση του Baker για τις ζωές όσων ζουν στη σκιά ενός φανταστικού κόσμου δεν έχει κανένα κλισέ, καμμία θετική αίσθηση για την αγάπη ή την οικογένεια. Αντίθετα, ταξιδεύει τον θεατή με τόλμη σε ένα τόπο όπου οι χαρές της στιγμής, η αφοσίωση της μητέρας και αυτό το πνευματώδες κορίτσι που ονομάζεται Moonee μπορούν να βρουν ένα σπίτι.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Sean Baker δηλώνει: "Μια σύγχρονη εκδοχή των ταινιών Our Gang. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μ' αρέσει να περιγράφω την ταινία  The Florida Project. Η σειρά ταινιών The Gang, ή αλλιώς Little The Rascals - ήταν μια σειρά  της δεκαετίας του '20 και του '30 μικρού μήκους ταινιών - κωμωδιών  που παραγωγός της ήταν ο Hal Roach - που επικεντρώνονταν κυρίως στα παιδιά που ζούσαν μέσα στη φτώχεια κατά τη Μεγάλη Ύφεση. Όμως η οικονομική τους κατάσταση ήταν το σκηνικό. Οι χιουμοριστικές περιπέτειες των παιδιών ήταν το επίκεντρο. "
Η Μαρία Γαβαλά σε ανάρτησή της στο Facebook σημειώνει: "(...)Η ταινία του Μπέικερ τελειώνει με ένα τρεχαλητό απεγνωσμένης φυγής των δύο μικρών φιλενάδων από την ζοφερή πραγματικότητα, παρόμοιο με το αγορίστικο τρεχαλητό του μικρού Αντουάν στα "400 χτυπήματα" του Τρυφώ, μόνο που ο τερματικός σταθμός και ο φράκτης/καταφύγιο των δύο ταινιών είναι τελείως διαφορετικός. Στο αυστηρό κιάρο σκούρο σύμπαν του Τρυφώ, το κινούμενο ως άμμος τέλος ήταν η θάλασσα, στον πολύχρωμο κόσμο του Μπέικερ είναι ο παρδαλός και πλασματικός- ούτε καν παραμυθένιος- κόσμος των σύγχρονων ανώνυμων θεματικών πάρκων ή της επώνυμης Ντίσνεϊλαντ."

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος Φεστιβάλ Τορόντο, Facebook)