του J.J. Abrams
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η αρχική έμπνευση για το Super 8 ήταν η επιθυμία να πάω πίσω στο χρόνο και να αφηγηθώ μια ιστορία για ένα παιδί και για τη δημιουργία μιας ταινίας με κάμερα Super 8.
Καθώς δούλευα πάνω στην ιστορία, σιγά -σιγά με το χρόνο γινόταν φανερό ότι η ταινία θα βρισκόταν υπό την επήρεια των ταινιών της Amblin [σ.τ.μ. εταιρεία παραγωγής του Steven Spielberg] -είχε το ίδιο DNA μ’ αυτές. Όλες αυτές οι ταινίες αφορούν την Αμερική των αστικών προαστίων, με συνηθισμένους ανθρώπους που βιώνουν κάτι υπερ-ρεαλιστικό είτε αυτό είναι εξωπραγματικό, υπερφυσικό ή ό, τι άλλο είναι.
Σε αυτές τις ταινίες της Amblin υπήρχε μια μεγάλη καρδιά. Υπήρχε κάτι σ’ αυτές τις ταινίες: νομίζω ότι τολμούσαν να συνδυάζουν το θέαμα, το δράμα και τη συγκίνηση . Και αυτό για μένα ήταν κάτι που ήταν πραγματικά σημαντικό. Η φιλοδοξία λοιπόν σ’ αυτήν την ταινία, τουλάχιστον, ήταν ο θεατής να αισθάνεται κάτι. "
Στα trailer των ταινιών της Amblin υπήρχε η αίσθηση: «δείτε το trailer και είναι σαν να έχετε δει όλη την ταινία». Έτσι μέρος της εκστρατείας προώθησης της ταινίας Super 8 ήταν να επιτρέπεται στους θεατές να έχουν μια αίσθηση της ανακάλυψης, όπως τουλάχιστον συνέβαινε το '79 όταν πήγαινα στο σινεμά, και ένιωθα ότι δεν έχω δει την ταινία στην κάθε της λεπτομέρεια.
Η ιδέα του πλάσματος ήταν cool για μένα. Ο λόγος είναι επειδή αυτό το πλάσμα είναι ένας τρόπος για τον Joe Lamb, τον μικρό ήρωα της ταινίας, να εξωτερικεύσει και να δώσει μια σωματική υπόσταση σ’ αυτά που περνά μέσα του, δηλαδή στην ιδέα της απώλειας της μητέρας του. Αυτού του είδους το πλάσμα αντιπροσωπεύει για τον ήρωα ότι είναι το πιο τρομακτικό γι’ αυτόν, δηλαδή την απώλεια του αυτού του πρόσωπο.
Όλη σκηνή με το τρένο στην αρχή της ταινίας, προσπάθησα να μην είναι πολύ γρήγορη, να μην προτρέχω σε σχέση με τον θεατή. Θα ήταν πολύ εύκολο να υπάρχουν «τρελά», μεγάλα πλάνα. Όμως ήταν πιο σημαντικό για μένα να κάνω πλάνα που να συνέδεαν τους ανθρώπους με το γεγονός, πολύ περισσότερο από το να φτιάξω πλάνα που ποτέ πριν δεν θα είχε δει κάποιος...
Ήθελα τα παιδιά να θυμούνται τη συντριβή του τρένου και όχι το πώς τεχνικά το τραίνο συγκρούστηκε. Έτσι ώστε αν αφηγούταν την ιστορία, να περιέγραφαν το πώς τους φάνηκε η συντριβή του τρένου, και όχι το πώς ακριβώς αυτή ήταν .

(αποσπάσματα συνέντευξης στο www.bloody-disgusting.com)