(Το χρονικό μιας αθωότητας)
του Michel Franco

Ένα ιδιαίτερα δύσκολο θέμα διαπραγματεύεται η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Michel Franco. Ο μεξικανός σκηνοθέτης του Después de Lucía  /After Lucia, στην πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, επιλέγει την ηλιόλουστη Καλιφόρνια για να μιλήσει με έναν καθόλα ρεαλιστικό και αυθεντικό τρόπο για το θέμα της κατ’ οίκον περίθαλψης βαρέων ασθενών και  κατ’ επέκταση και για αυτό της ευθανασίας. Κι ενώ από την πρώτη κιόλας σκηνή η πιστότητα στην απεικόνιση προσιδιάζει περισσότερο σε ταινία τεκμηρίωσης, γίνεται γρήγορα αισθητή η παρουσία του μυθοπλαστικού στοιχείου, τόσο μέσα από την αφήγηση όσο κυρίως μέσα από την εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή της, Tim Roth.
Στο Chronik ο θεατής παρακολουθεί, μέσα από τέσσερις διαδοχικές ιστορίες, ένα νοσηλευτή, τον David,  που φροντίζει ασθενείς στο τελικό στάδιο της ασθένειάς τους. Η κάμερα στατική, ή αρκετά συγκρατημένη, καταγράφει με κλινική ακρίβεια την επαγγελματική του καθημερινότητα για να σκιαγραφήσει το πορτρέτο ενός ανθρώπου απόλυτα αφοσιωμένου στη δουλειά του. Ο David αναπτύσσει ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με τους ασθενείς που περιθάλπει, κινούμενος με τρόπο σχεδόν τελετουργικό. Ένα  ενδιαφέρον που μοιάζει βαθύτατα ειλικρινές και μια επιθυμία προσφοράς που αγγίζει τα όρια της αυταπάρνησης. Υιοθετώντας ως επαγγελματίας μια στάση απολύτως πειθαρχημένη αλλά και ανθρώπινη, ο ήρωας φαίνεται ωστόσο να διεισδύει με αρρωστημένη σχεδόν εμμονή στον προσωπικό κόσμο των ασθενών του. Μια εμμονή που εξελίσσεται σε εξάρτηση ή και ταύτιση, για να καλύψει όχι μόνο την αμηχανία ενός ανθρώπου εκ φύσεως εσωστρεφούς αλλά και τις πληγές ενός τραυματικού παρελθόντος.
Η ταινία κινείται σε τρία διαφορετικά περιβάλλοντα που οριοθετούν και τους σκηνικούς της χώρους. Το κλινικό που απεικονίζει τη στενή σχέση  του νοσηλευτή με τους ασθενείς του, το οικογενειακό που αφήνει να διαφανούν οι σχέσεις του με τους συγγενείς τους αλλά και η υποκριτική τους στάση και το προσωπικό, μια επώδυνη ιστορία από το παρελθόν του ήρωα, που ξετυλίγεται σταδιακά, χωρίς ποτέ να αποκαλύπτεται. Η τελευταία συνιστά και βασικό υπόβαθρο της ταινίας, φωτίζοντας σε μεγάλο βαθμό τα κίνητρα και την αινιγματική συμπεριφορά του.
 Ο Franco με τον τρόπο που κινηματογραφεί  κρατάει σταθερά το θεατή σε απόσταση, τον τοποθετεί σε θέση ουδέτερου-αποστασιοποιημένου παρατηρητή, τον απαλλάσσει από οποιαδήποτε συνηθισμένη απόπειρα συναισθηματικής εμπλοκής. Αιχμαλωτίζοντας ωστόσο το βλέμμα του σε εικόνες δυσβάσταχτης και παρατεταμένης σιωπής και εστιάζοντας στο ανεξιχνίαστο του κεντρικού  ήρωα-κάτι που αποδίδει τέλεια ο πρωταγωνιστής της ταινίας-τον καθιστά εντέλει ενεργό, τον προβληματίζει , τον συγκινεί με τρόπο καθηλωτικό. 
Η ταινία, η οποία φαίνεται να ξετυλίγει με ήρεμη και μαθηματική ακρίβεια το  Χρονικό μιας Αθωότητας, κρατάει τη μοναδική της  έκπληξη για το τέλος. Μια αναπάντεχη και βίαιη ανατροπή που επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών. Και ίσως αυτή τελικά η ανατροπή να συνιστά και μια υπενθύμιση για την απρόβλεπτη, μη προδιαγεγραμμένη φύση του θανάτου. 

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]


Υπόθεση
Ο David είναι ένας νοσοκόμος ο οποίος περιθάλπει ασθενείς που βρίσκονται στο τελικό στάδιο. Αποτελεσματικός, ικανός και αφιερωμένος στο επάγγελμά του, αναπτύσσει δυνατές και στενές σχέσεις με κάθε πρόσωπο που περιθάλπει. Ωστόσο πέρα από τη δουλειά του στις σχέσεις του, ο David είναι αναποτελεσματικός, δύσκολος και επιφυλακτικός. Είναι σαφές ότι χρειάζεται τους ασθενείς του τόσο πολύ όσο και αυτοί τον χρειάζονται.
Ο μεξικανικής καταγωγής σκηνοθέτης της ταινίας Michel Franco έγινε γνωστός για την ταινία του Después de Lucía (2012).
Με τους Tim Roth, Bitsie Tulloch, David Dastmalchian .
(πηγή επίσημος ιστότοπος, κατάλογος του φεστιβάλ Καννών)