(Παραβατικοί)
του Rodrigo Moreno
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Και οι δύο [ήρωες] ενσαρκώνουν μια συλλογική φαντασίωση: την απελευθέρωση από τα δεσμά των υποχρεώσεων της επαγγελματικής ζωής, με στόχο μια ανώτερη, απόλυτα ελεύθερη ζωή. Το να επιλέγεις μια καλύτερη ζωή σημαίνει να εγκαταλείπεις την πόλη, την εργασία σου, ακόμα και την οικογένειά σου, και να καταφεύγεις στην επαρχία, τη θάλασσα, τα βουνά, να ζει απολαυστικά και να μην εξαρτάσαι από τίποτε και κανέναν. Όμως υπάρχουν υπαρξιακά και πρακτικά ζητήματα που περιπλέκουν αυτό το όνειρο. Πώς να ζεις χωρίς τίποτε από όσα ήδη έχεις; Πώς και πότε να τολμήσεις αυτήν την αλλαγή; Το δίδυμο της ταινίας επιλέγει τη ληστεία. Αλλά το θέμα τους δεν είναι να γίνουν εκατομμυριούχοι. Είναι να ζήσουν χωρίς να χρειάζεται να εργαστούν, μέχρι το τέλος της ζωής τους. Το τίμημα των 3,5 χρόνων στη φυλακή, είναι μικρό μπροστά σε 25 χρόνια ελευθερίας.
(...) Όπως έχει πει ο Μπρεχτ, τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυσή της; Yπ’ αυτήν την έννοια το φιλμ είναι αναρχικό. Το καπιταλιστικό σύστημα τοποθετεί στο επίκεντρο των πάντων την εργασία, διότι η εργασία δημιουργεί μεγαλύτερο κεφάλαιο. Τα λεφτά, η κατανάλωση, η παραγωγή έχουν εκτοπίσει σήμερα την αξία της ξεκούρασης και του ελεύθερου χρόνου. Αυτή η αντίθεση μεταξύ της καθημερινής ρουτίνας της δουλειάς και της απόδρασης προς μια νέα μορφή ελευθερίας υπάρχει σε όλα μου τα έργα. Για μένα η τέχνη πρέπει να προσφέρει ένα ουτοπικό όραμα…

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)