(Απαγορευμένες συναντήσεις)
του Muayad Alayan
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Τοποθετώντας την ιστορία των δύο ζευγαριών στη διχασμένη πόλη της Ιερουσαλήμ, μπορούσαμε να αποτυπώσουμε το πώς η ζωή στην ιερή αυτή πόλη υπαγορεύει μια επικίνδυνη αντίδραση σε ένα κοινότοπο κοινωνικό δράμα που θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε στον κόσμο. Αλλά όταν συμβαίνει εδώ, με την αφόρητη πίεση που ασκεί το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, οι άνθρωποι πληρώνουν ένα πολύ μεγαλύτερο τίμημα και καλούνται να δράσουν με τρόπο εγωιστικό και βλαβερό για τους γύρω τους για να επιβιώσουν οι ίδιοι.
Με συναρπάζει το ηθικό δίλημμα που ενυπάρχει στην ανθρώπινη ιστορία: μπορούμε να ρισκάρουμε τα προνόμια που απολαμβάνουμε για χάρη κάποιου άλλου ή ενστικτωδώς θα βάζουμε πάντα πρώτους τους εαυτούς μας; Ακολουθώντας τους τέσσερις χαρακτήρες στην Ιερουσαλήμ, η ταινία παρουσιάζει τις αντικρουόμενες επιλογές των χαρακτήρων χωρίς να επιβάλει τη δική μου άποψη ή κάποιο απώτερο σκοπό: θέλω οι αντικρουόμενες απόψεις και επιχειρήματα, να επιτρέψουν στους θεατές να φτάσουν στα δικά τους συμπεράσματα.
Πάντα με συγκινούσαν οι ταινίες στις οποίες οι χαρακτήρες βρίσκονται σε καταστάσεις που είναι μεγαλύτερες από τους ίδιους: καταστάσεις που συνιστούν πρόκληση για τον μέσο άνθρωπο, ο οποίος γίνεται συχνά ο αντιήρωας για να επιβιώσει και να εξασφαλιστεί μέσα στο παράλογο της ζωής.
Το να είσαι ήρωας, τουλάχιστον για μένα, σημαίνει το να επιβιώνεις μέσα στις αναταραχές και τα προβλήματα της ζωής: τις ανατροπές που πάντα μας εκπλήσσουν με το πόσο άβολη και δύσκολη μπορεί να γίνει η ζωή, περισσότερο από κάθε έργο μυθοπλασίας. Και αυτό είναι ακόμη πιο ταιριαστό σε ένα βασανισμένο μέρος όπως η Ιερουσαλήμ. Εγώ μεγάλωσα στην ανατολική πλευρά, που τελεί υπό στρατιωτική κατοχή και παραμένει χωρισμένη από την δυτική πλευρά χάρη σε πολλά εμπόδια, κυριολεκτικά και μη. Κάθε μέρα δεν μπορείς να προβλέψεις τι είδους προκλήσεις θα σου φέρει η ζωή και τι θα χρειαστεί να κάνεις για να τα καταφέρεις στην καθημερινότητά σου.
Στην ταινία, ο αδερφός μου και εγώ θέλαμε να πούμε μια ανθρώπινη ιστορία πέρα από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ. Θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας τις εξιδανικευμένες ιστορίες στο σινεμά ή τις άλλες τέχνες, που ενώνουν Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς, συχνά αγνοώντας τις συνθήκες που τους χώρισαν αρχικά, καθώς και το καταπιεστικό σύστημα που δημιούργησε και διατηρεί το χάσμα μεταξύ τους.
Θέλαμε να πούμε μια ιστορία που βασίζεται αυθεντικά στη ζωή της Ιερουσαλήμ, που μιλάει για τις δυνατότητες του ανθρώπου για επικοινωνία, αλλά και τα όριά μας όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ακραίες πιέσεις από το κατασταλτικό μας περιβάλλον.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)