(Η αίθουσα αναμονής)
του Zeki Demirkubuz

Τις σκοτεινές διαδρομές, που ακολουθεί η σκέψη και η δημιουργική ανησυχία μέχρι τελικά να δουν το φως, ακολουθεί αυτή η μπρεσονική στον πυρήνα της ταινία.
Ο Ahmet είναι ένας σκηνοθέτης που προσπαθεί να γράψει το σενάριο για μια ταινία βασισμένη πάνω στο Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι. Ζει μια ζωή ανιαρή, χωρίς συγκινήσεις. Συγκατοικεί με τη Serap, αλλά η σχέση τους φαίνεται ότι βρίσκεται σε τέλμα. Μια μέρα, αρνούμενος να δώσει μια εξήγηση στη Serap για την απάθεια και την αδιαφορία του, θα οδηγήσει τη σχέση τους στη διάλυση. Γρήγορα το κενό της θα καλύψει η Elif, μια νεαρή βοηθός σκηνοθέτη. Ο Ahmet θα αναζητήσει τον ηθοποιό –πρωταγωνιστή της ταινίας του στις φωτογραφίες των υπόπτων ενός αστυνομικού τμήματος. Ο Ferit, μετά από δισταγμούς, δέχεται να υποδυθεί το ρόλο του Ρασκόλνικωφ. Όμως, η σχέση του Ahmet με την Elif φαίνεται να μην έχει καμιά προοπτική. Βυθισμένος στην απάθεια ο Ahmet θα προκαλέσει πάλι κρίση. Μ’ ένα ανάλογο τρόπο, φαίνεται να οδηγείται σε αδιέξοδο και το σχέδιο για ταινία.
Ο τίτλος της ταινίας υποδεικνύει και το θέμα της: η αφήγηση περιγράφει τη μακρά και επώδυνη διαδικασία αναμονής, μέχρι ένα σχέδιο λάβει μορφή και υπόσταση. Αν και ένας προσεκτικός θεατής θα αναγνωρίσει αναλογίες και ομοιότητες με την ταινία του Nuri Bilge Ceylan, Uzak, εδώ έχουμε κάτι απόλυτα διαφορετικό. Κανένας εξωτερικό τοπίο, μόνο το εσωτερικό ενός διαμερίσματος και το απαθές και χωρίς συναισθήματα πρόσωπο του αινιγματικού σκηνοθέτη (το ρόλο υποδύεται ο ίδιος σκηνοθέτης). Αυτό το πρόσωπο αντιλαμβάνεται την ζωή του ως το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας: τα ψέματά του δεν είναι παρά μικρές παρεμβάσεις στο σενάριο για να αποκτήσει ενδιαφέρον η αφηγηματική γραμμή. Απόλυτα αδιάφορος για τα πρόσωπα που τον περιτριγυρίζουν, ο σκηνοθέτης «ζει στον κόσμο του» και αυτό το σύμπαν απεικονίζει η ταινία. Η αδιαφορία, η απάθεια, η σκληρότητα, η απουσία κάθε συναισθήματος, το διφορούμενο δεν είναι παρά οι εξωτερικές εκφράσεις της μακράς περιπέτεια της δημιουργίας μέχρι αυτή να δει το φως του ήλιου (ή μάλλον το φως του υπολογιστή).
Η ταινία είναι ένα μοναδικό και εξαιρετικό δείγμα σινεμά του δημιουργού: όχι μόνο λόγω της αυτοαναφορικότητας της, αλλά και γιατί στο πρόσωπο του σκηνοθέτη της, Zeki Demirkubuz, θα βρούμε επίσης και τις ιδιότητες του σεναριογράφου, διευθυντή φωτογραφίας και μοντέρ.
Βραβεύτηκε με το βραβείο της FIPRESCI στο Μεσογειακό Φεστιβάλ της Valencia (2004), όπως επίσης και με το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης (2004).

Ο Zeki Demirdubuz, σκηνοθέτης της ταινίας The Waiting Room/ Bekleme Odası/ Η αίθουσα αναμονής, δηλώνει:
«Μπορούν έννοιες όπως πνευματικότητα και μοναχικότητα να αποτελούν επιλογές που επιβάλλονται από την αλαζονεία και την υπεροψία; Επιπλέον μπορούν αυτά, που συνήθως απονέμεται ως ανταμοιβή σε ήρωες για τα βάσανα που έχουν υπομένει, να ταιριάζουν σ’ ένα αντι-ήρωα του σήμερα που είναι εγωιστής και ηθικά προβληματικός;
Στις πέντε ταινίες, που έχω κάνει μέχρι σήμερα, προσπάθησα να αφηγηθώ τις ιστορίες δεκάδων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, μετά από κάθε ταινία, έβλεπα ότι η σκηνοθεσία από μονή της εμπεριέχει ανθρώπινες καταστάσεις, υποψίες, ερωτήματα και θεματικές, όλα τουλάχιστον τόσο δυνατά όσο αυτά που αφηγούνται οι ταινίες. Το γεγονός ότι αυτά τα είχα βιώσει προσωπικά ήταν από μόνο του ένα ξεχωριστό δέλεαρ.
Αυτή η ιδέα που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στην ταινία The Third Page έγινε πραγματικότητα μετά το Fate. Με σκοπό να εξαγνιστώ από την οργή και τα συναισθήματα μου, για να δραπετεύσω από την υποκειμενικότητα του βιώματος μού χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια. Ως αποτέλεσμα, μια ταινία αποστασιοποιημένη αναδύθηκε, στην οποία όλα όσα επετεύχθησαν δεν περιέχουν ούτε βιογραφικά ούτε προσωπικά χαρακτηριστικά».
Δ.Μ.