(μια συνέντευξη)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ: Η ταινία Kaliyattam είναι μία διασκευή του Οθέλλου του Σαίξπηρ, χρησιμοποιώντας στοιχεία από το Theyyam, μία μορφή παραδοσιακής τέχνης που υπάρχει στην περιοχή που γυρίστηκε η ταινία: στην Kerala μια περιοχή της νοτιοδυτικής Ινδίας. Το Theyyam είναι ένα είδος τελετουργικού χορού, όπου οι χορευτές μόλις φορέσουν τις μάσκες τους, μόλις μακιγιαριστούν θεωρούνται θεοί. Έχουν μεγάλο κύρος και εξουσία στην τοπική κοινωνία: οι άνθρωποι έρχονται και ζητάνε την ευλογία τους, τις συμβουλές τους, τους εξομολογούνται τα μυστικά τους. Όταν έχει μακιγιαριστεί, ένας ηθοποιός του Theyyam αποκτά αμέσως δύναμη και εξουσία: γίνεται ένα σεβαστό πρόσωπο για την τοπική κοινότητα και οι άνθρωποι έρχονται για να του μιλήσουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και να τους ρωτήσουν τι πρέπει να κάνουν.
Όμως όταν ένας ηθοποιός του Theyyam βγάλει το κουστούμι του ρόλου του, μόλις αφαιρέσει τη μάσκα του, τότε γίνεται ξανά ένας απλός άνθρωπος. Στο ίδιο πρόσωπο λοιπόν συνυπάρχει το θεϊκό στοιχείο και το ανθρώπινο. Υπάρχει λοιπόν ένας είδος διχασμού, στον ηθοποιό του Theyyam: ανάμεσα στη θεϊκή του ιδιότητα -όταν συμμετέχει στην τελετουργία- και τα αισθήματα που βιώνει ως απλός άνθρωπος.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΩΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Είχα δουλέψει αρκετά χρόνια ως σκηνοθέτης στον εμπορικό κινηματογράφο της χώρας μου. Όμως ήρθε κάποτε η στιγμή που αντιλήφθηκα ότι δεν έκανα τίποτε ουσιαστικό και απλώς κέρδιζα χρήματα.
Έτσι ξαφνικά άλλαξα εντελώς. Απομακρύνθηκα λοιπόν από το εμπορικό κύκλωμα και έγινα ανεξάρτητος παραγωγός Αποφάσισα να γυρίσω ταινίες, που να μιλάνε για τα πραγματικά και αληθινά συναισθήματα των ανθρώπων, μ' ένα τρόπο όμως καλλιτεχνικό. Παράλληλα αποφάσισα να προωθήσω τις ταινίες με τον ίδιο τρόπο που προωθούνται οι ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου.
Η ταινία είχε τεράστια επιτυχία όταν προβλήθηκε στις αίθουσες: συγκεκριμένα στην περιοχή που γυρίστηκε η ταινία στην Kerala (Νοτιοδυτική Ινδία) προβλήθηκε για περίπου εκατό μέρες το ίδιο χρονικό διάστημα που προβλήθηκε και η ταινία Titanic (ε.τ. Τιτανικός). Και οι δύο ταινίες έκαναν στην περιοχή περίπου τον ίδιο αριθμό εισιτηρίων.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΙΞΠΗΡ: Νομίζω ότι αν μια ταινία μιλά για τα αληθινά και πραγματικά συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι, τότε αυτή είναι πετυχημένη και καλλιτεχνικά και εμπορικά. Ο Σαίξπηρ είναι κλασικός και πάντα επίκαιρος, ακριβώς γιατί τα συναισθήματα που περιγράφει είναι συναισθήματα αιώνια και παντοτινά. Η ζωή αλλάζει, οι κοινωνικές συνθήκες μεταβάλλονται, όμως αυτά τα συναισθήματα, που βρίσκουμε στα έργα του Σαίξπηρ, παραμένουν αναλλοίωτα από το χρόνο και υπάρχουν παντού και πάντοτε.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Μ' αρέσει η Ελλάδα. Έχω μελετήσει την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και βρίσκω ότι υπάρχουν ομοιότητες και αρκετά κοινά σημεία με την αρχαία ινδική φιλοσοφία. Επίσης παλαιότερα είχα μελετήσει την αρχαία ελληνική τραγωδία και τους αρχαίους έλληνες τραγικούς συγγραφείς. Ο Μέγας Αλέξανδρος εξακολουθεί να είναι, στη χώρα μου, ένας θρύλος, ένα μυθικό πρόσωπο.
(συνέντευξη Δημήτρης Μπάμπας. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Πρώτο Πλάνο)
