(12 Όροφοι)
του Eric Khoo

Πρότυπο πετυχημένης οικιστικής πολιτικής, η Σιγκαπούρη έχει κάτι αξιοσημείωτο για ασιατική μεγαλούπολη: το 85% των κάτοικών της ζουν στα ομοιόμορφα διαμερίσματα  των 12όροφων τεράστιων πολυκατοικιών της. Αυτές όμως οι πολυκατοικίες είναι και ένας τόπος μίας ιδιόμορφης πολιτισμικής επαφής και συνάντησης, ένα είδος "melting point": οι ένοικοι αυτών των διαμερισμάτων ανήκουν σ' όλες τις εθνότητες ,που απαρτίζουν το πολυεθνικό μωσαϊκό της σύγχρονής Σιγκαπούρης. Κινέζοι, Ινδοί, Μαλαισιανοί συνυπάρχουν μέσα στον ίδιο χώρο.
Σ' αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα στηρίχθηκε ο σκηνοθέτης για να γυρίσει τη δεύτερη ταινία του. Τρεις ιστορίες διαπλέκονται στην αφηγηματική γραμμή, καθώς διαδραματίζονται την ίδια μέρα στην ίδια πολυκατοικία: Στην πρώτη, ένας μεσήλικας άνδρας φέρνει στο σπίτι του μια γυναίκα που κατάγεται από την Κίνα. Στην δεύτερη ιστορία, μια μοναχική γυναίκα, που ζει με τις αναμνήσεις της μητέρας της, βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης. Ενώ τέλος, η τελευταία ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις σχέσεις τριών αδελφών. Και πίσω και πέρα απ' αυτές τις τρεις ιστορίες, το φάντασμα ενός άνδρα, που αυτοκτόνησε πέφτοντας από την πολυκατοικία, να παρακολουθεί τα πρόσωπα και τα μικρά τους δράματα.
Αποστρέφοντας το βλέμμα του από ένα χολιγουντιανού τύπου κινηματογράφου -"πρέπει να γυρίζουμε ταινίες που να έχουν σχέση με αυτό που ξέρουμε"-,  η σκηνοθεσία αντιμετωπίζει αυτές τις πολυκατοικίες ως ένα ιδιόμορφο δραματικό χώρο. Αναζητά μέσα σ' αυτούς τους γεμάτους κόσμο χώρο αυτό που κρύβεται: τη μοναξιά και την αποξένωση. 
Δ.Μ.