(Καλώς Ήλθατε Κύριε Μακντοναλντ)
του Koki Mitani

Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο, αυτή είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Koki Mitani. Η ιστορία διαδραματίζεται σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό, γύρω στα μεσάνυχτα. Κεντρικά πρόσωπα της αφήγησης οι ηθοποιοί ενός ραδιοφωνικού θιάσου, που πρόκειται να ανεβάσει "στον αέρα" ένα θεατρικό έργο. Δυσαρεστημένη η πρωταγωνίστρια από τη διανομή των ρόλων αποφασίζει να απαιτήσει την αλλαγή του θεατρικού έργου. Αποτέλεσμα  του εκβιασμού της είναι να επικρατήσει στα στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού το απόλυτο χάος: όλοι οι ηθοποιοί απαιτούν εξωφρενικές αλλαγές στους ρόλους τους. Έτσι κάτι που ξεκίνησε ως μια γλυκιά και συγκινητική σαπουνόπερα, θα καταλήξει μέσα από τις συνεχείς αλλαγές, που προτείνει ο οποιοσδήποτε βρίσκεται στο στούντιο, σ' ένα έπος, σε μία ιστορία δράσης. Όταν τελικά η εκπομπή βγει στον αέρα η εξέλιξη της  είναι απροσδόκητη και γεμάτη εκπλήξεις.
Με όχημα το ραδιοφωνικό θεατρικό έργο, που συνεχώς αλλάζει, ο σκηνοθέτης κάνει κάτι μια κωμωδία. Η ταινία κυριαρχείται από ένα χιούμορ που βασίζεται σε εξωφρενικές καταστάσεις, που οδηγούν στην υστερία και το παράλογο. Όμως πίσω από τους κωμικούς τόνους κρύβεται μία σάτιρα των δομών της ιαπωνικής κοινωνίας:  Είναι η συλλογική διαδικασία λήψης αποφάσεων, που βρίσκεται στο στόχαστρο του σκηνοθέτη -ένα στοιχείο της ιαπωνικής κοινωνίας στο οποίο αναφέρονται πολύ συχνά με θαυμασμό οι δυτικοί μάνατζέρ.  Αλλά επίσης είναι και η άνευ όρων αποδοχή της αμερικάνικης κουλτούρας από την αστική τάξη, που ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει με σαρκασμό.
Δ.Μ.

Ο σκηνοθέτης Koki Mitani δηλώνει για την ταινία: «Ήθελα πολύ να κάνω μια ταινία και ειδικότερα μια κωμωδία τελείως διαφορετική απ' ότι έχει γίνει ποτέ στον ιαπωνικό κινηματογράφο. Πάντα μου άρεσαν οι δυτικές ταινίες. Από παιδί δεν μου άρεσε ο ρυθμός των γιαπωνέζικων ταινιών. Μέχρι σήμερα οι αγαπημένες μου ταινίες είναι αμερικάνικες. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πιστεύω ο δυτικός κινηματογράφος είναι καλύτερος από τον γιαπωνέζικο. Υπάρχουν βαρετές δυτικές ταινίες και υπέροχες γιαπωνέζικες. Αν και αμερικάνικες και γιαπωνέζικες ταινίες αποκαλούνται στην γλώσσα μας eiga (φιλμ), παρ' όλα αυτά είναι μεταξύ τελείως διαφορετικές.
Στη Ιαπωνία η κωμωδία ως είδος δεν χαίρει εκτίμησης. "Το γέλιο" θεωρείται κάτι ταπεινό.  Είναι λάθος των γιαπωνέζων σκηνοθετών που γίνονται τόσες λίγες κωμωδίες. Στόχος μου είναι να αλλάξω την κατάσταση. Ίσως φανεί σε κάποιον ότι υπερεκτιμώ τον εαυτό μου, αλλά έτσι το βλέπω.
Προέρχομαι από το θέατρο. Όταν δουλεύαμε με την ομάδα μου τους "Tokyo Sunshine Boys", όλοι μας θεωρούσαν περιθωριακούς. Όταν ξεκίνησα να γράφω σενάρια για την τηλεόραση με θεωρούσαν ότι είμαι ένας αντισυμβατικός συγγραφέας. Προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι συμβατικό. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να κάνω ένα "κανονικό" έργο».