(Through the Night)
της Delphine Girard
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

Το περιστατικό ενός υποτιθέμενου (;) ενός βιασμού βρίσκεται στο κέντρο της αφήγησης.
Νύχτα. Μία νεαρή γυναίκα, η Aly βρίσκεται στο αυτοκίνητο ενός άνδρα, του Dary. Είναι φοβισμένη. Στο τηλεφώνημα της προς την αστυνομία απαντά η Anna. Σ’ αυτό η Aly υποδύεται ότι συνομιλεί με την αδελφή της. Ύστερα από λίγο η αστυνομία σταματάει το αυτοκίνητο και συλλαμβάνει τον άνδρα.
Η αφήγηση παρακολουθεί το τι έπεται της καταγγελίας: τα των ανακρίσεων και των αστυνομικών διερευνήσεων. Η σκηνοθέτις εστιάζει, καταρχάς, τόσο στην γυναίκα που κάνει καταγγελία (την υποδύεται η Selma Alaoui), όσο και στον άνδρα (στο ρόλο ο Guillaume Duhesme): στις ασάφειες και τα σκοτεινά σημεία των αφηγήσεών τους. Παράλληλα, όμως, εστιάζει και στην τηλεφωνήτρια της αστυνομίας που δέχεται την καταγγελία (στο ρόλο η Veerle Baetens γνωστή από την ταινία The Broken Circle Breakdown). Δύο χρόνια μετά στο δικαστήριο, η δικαιοσύνη αποδίδεται…
Το κοινωνικό φόντο στο οποίο διεξάγεται η ιστορία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον: διαλυμένες μονογονεϊκές οικογένειες, γυναίκες και άνδρες σε διαζύγιο, με περιστασιακές ερωτικές σχέσεις. Γυναίκες και άντρες, ερωτικά και συναισθηματικά, μόνοι.
Υπάρχουν διαφορετικές αφηγήσεις, διαφορετικές οπτικές και οι διαφορετικές αλήθειες που τροφοδοτούν τη χαμηλότονη και χωρίς κραυγαλέες εξάρσεις δραματική πλοκή της ταινίας. Η πρωτοεμφανιζόμενη βελγίδα σκηνοθέτις διατηρεί και συντηρεί το μυστήριο του τί πραγματικά συνέβη πριν το τηλεφώνημα στην αστυνομία, και επιπλέον δημιουργεί ένα σύννεφο ασάφειας γύρω από το χαρακτήρα της κεντρικής ηρωίδας, την ψυχολογία της, τα συναισθήματά της. Κυρίως, όμως, δημιουργεί μυστήριο γύρω από τον άνδρα και στο κενό μνήμης που έχει σχετικά με το συμβάν. Και αυτό το πετυχαίνει, όχι μόνο στον τρόπο που σχεδιάζει τον χαρακτήρα, αλλά αφιερώνοντας του αφηγηματικό χρόνο και υιοθετώντας, σε κάποιες περιπτώσεις, την οπτική του γωνία. Εστιάζει στη συναισθηματική κατάσταση των δύο κεντρικών προσώπων, ερωτικά και συναισθηματικά μόνων, στο συναισθηματικό (και όχι μόνο) κενό της ύπαρξής τους. Σ’ αυτό το επίπεδο, τα δύο αυτά πρόσωπα, παρ’ όλη την δραματική τους σύγκρουση, δεν είναι παρά οι δύο όψεις ενός νομίσματος.
Στο τέλος, με μια σειρά διαδοχικά φλάσμπακ, που φωτίζουν τα σκοτεινά σημεία και διευκρινίζουν τις ασάφειες, η δικαιοσύνη αποδίδεται, οι αθώοι και οι ένοχοι χαρακτηρίζονται, οι ευθύνες αναλαμβάνονται…

Φεστιβάλ Βενετίας 2023 / Giornate degli Autori