(You Have To Come And See It)
του Jonás Trueba

Ένα μπαρ στη Μαδρίτη, ένας πιανίστας που παίζει μουσική -το κομμάτι Limbo του Chano Domínguez-, δύο ζευγάρια στην ηλικία των 30 που παρακολουθούν με προσήλωση. Η κοινή τους έξοδο μετά από πολύ καιρό. Μία ευκαιρία για να βρεθούν.
“Θα πρέπει να ‘ρθείτε να το δείτε”. Αυτή η φράση πού είναι ο τίτλος της ταινίας δεν είναι παρά η πρόσκληση από το ένα ζευγάρι στο άλλο για να τους επισκεφθεί στο σπίτι τους, στα περίχωρα της Μαδρίτης.
Ό,τι καταγράφει λοιπόν η ταινία στο μεγαλύτερο της μέρος δεν είναι παρά αυτή ακριβώς την επίσκεψη και την προπαρασκευή της. Τις δύο συναντήσεις τους χωρίζει μία χρονική περίοδος έξι μηνών, όπου πολλά συμβάινουν.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Jonás Trueba (La virgen de agosto, 2019) καταγράφει με τη χαλαρότητα ενός ρομερικού ύφους τη συναναστροφή αυτών των δύο ζευγαριών. Είναι η ηλικία των 30 που σφραγίζει τις συζητήσεις τους, μία ηλικία μετάβασης από την νεανική αμεριμνησία στις μέριμνες της ενήλικης ζωής. Μία εγκυμοσύνη που έρχεται ξαφνικά, για να διακοπεί αργότερα απότομα, η επιθυμία για παιδί και τεκνοποίηση, η αναζήτηση ενός οίκου για να στεγάσει τον έρωτα -στην πόλη ή στα προάστια;-, οι μικρές τριβές (ή ανία) στις σχέσεις. Και πέρα από αυτά υπάρχουν οι προσωπικές αναζητήσεις, η φροντίδα για το εσώτερο: η λογοτεχνία, η φιλοσοφία.  Και φυσικά οι ανάγκες των δύο ζευγαριών για συναναστροφή -μετά τους εγκλεισμούς των lockdown-, για επανάκτηση της χαμένης κοινωνικότητας, για τη θερμότητα μιας ειλικρινούς φιλίας. 
Η ταινία αυτή δεν είναι παρά ένας ακόμα σταθμός για το σκηνοθέτη, μία καταγραφή νέων στην ηλικία προσώπων και των διαπροσωπικών τους σχέσεων, τους οποίους παρακολούθησε με αντίστοιχο σκηνοθετικό, ύφος σε προηγούμενες ταινίες του -Τodas las canciones hablan de mí (2010), Los exiliados románticos (2015), La reconquista (2016). Η καταγραφή μιας γενιάς, της γενιάς του σκηνοθέτη.
Υπάρχει μία αληθινή κινηματογραφική απόλαυση, καθώς παρακολουθούμε αυτούς τους αδέξιους συναισθηματικά ήρωες να προσπαθούν να βρουν τα σωστά μονοπάτια της ζωής.  Οι συγγένειες με το σινεμά του Éric Rohmer είναι προφανείς: έχουμε ένα κοινό τόπο και μια θεματική- και μία κοινή μέθοδο εργασίας, ή σκηνοθεσίας αν θέλετε, η οποία όμως εφαρμόζεται στο σήμερα, δηλαδή στην εποχή της πανδημίας - μινιμαλιστικά σκίτσα μιας ζωής σε κίνηση που αποπνέουν χιούμορ αλλά και μια γλυκιά μελαγχολία. Αλλά και κάτι παραπάνω: η κατάληξη της ταινίας, η οποία δεν είναι παρά μία βόλτα των δύο ζευγαριών στην εξοχή, με τον αφηγηματικό της ρυθμό και το στυλιστικό της ύφος επιβάλλει στο θεατή μία αίσθηση γαλήνης: είναι η αίσθηση της υδάτινης ροής ενός ποταμού που κυλά, όχι χωρίς εμπόδια, προς τη θάλασσα...
(Ειδικό βραβείο της επιτροπής Karlovy Vary 2022)

Δημήτρης Μπάμπας