(Ο τέλειος κύκλος)
του Ademir Kenovic
Μια πόλη: το Σαράγιεβο. Τρεις κάτοικοι της πόλης: δύο παιδιά, ο Αντίς και ο Κέριμ, και μαζί τους ένας ηλικιωμένος ποιητής, ο Χάμζα. Ενας πόλεμος, εμφύλιος. Κατάσταση πολιορκίας, ελεύθεροι σκοπευτές, πυρά όλμων, μια πόλη σε ερείπια. Οι ήρωες της ταινίας του Κένοβιτς (Kenovic) ζουν και κινούνται μέσα σε μια στοιχειωμένη πόλη, μέσα σε μια επίγεια κόλαση. Ο ηλικιωμένος ποιητής, πιστός στην πόλη του, προσπαθεί να διασώσει τα δύο παιδιά από τη λαίλαπα του εμφυλίου πολέμου. Αν και η αναζήτησης ενός ασφαλούς καταφύγιου για τα παιδιά υποκρύπτει κάποια ιδιοτέλεια –δεν θέλει να έχει την ευθύνη της ασφάλειας τους– σιγά-σιγά δένεται συναισθηματικά μαζί τους.
Βασισμένο σε σενάριο του Αμπτουλάχ Σιχράν σεναριογράφου του Εμίρ Κουστουρίτσα (Θυμάσαι τη Ντόλυ Μπέλ, Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές), η ταινία του Βόσνιου Αντεμιρ Κένοβιτς (Adenir Kenovic) κρύβει πίσω από τις εικόνες της μια μικρή περιπέτεια : Λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στο Σαράγιεβο τα γυρίσματα διήρκεσαν από την άνοιξη του 1992 έως το Φεβρουάριο του 1996. Πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας, η ίδια η ερειπωμένη και στοιχειωμένη πόλη του Σαράγιεβο. Μέσα στα ερείπια της πόλης οι τρεις ήρωες κινούνται προσπαθώντας να διασώσουν την αξιοπρέπεια τους και αγωνιζόμενοι για την επιβίωση τους. Ο Κένοβιτς (Kenovic) εστιάζει το βλέμμα του στο προσωπικό δράμα των κατοίκων της, καθώς δίνουν τη δική τους μικρή μάχη ενάντια στον παραλογισμό του πολέμου. Οι γεμάτο ρεαλισμό εικόνες φέρνουν μνήμες από δύο ταινίες του Ροσσελλίνι -τη Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη και το Γερμανία, Ετος Μηδέν- δίνοντας ένα τόνο ευαισθησίας στο εφιαλτικό σκηνικό της ταινίας….
Δ.Μ.
Ο Ademir Kenovic δηλώνει για την ταινία : «Είδα τη φρίκη, την καταστροφή, το φόνο και τα βασανιστήρια… Ο τρόπος μου να τα αντιμετωπίσω ήταν να κάνω μια ταινία που θα ήταν ζεστή, απλή, ερεθιστική…και η οποία θα διέφερε, με την ιδιαίτερη κινηματογραφική λογική της, από οποιοδήποτε άλλο ντοκιμαντέρ.
Ταυτόχρονα ήθελα να αναπλάσω τα συναισθήματα, την ατμόσφαιρα και τα γεγονότα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυθεντικότητα. Ο στόχος μου ήταν να κάνω μια ιστορία, που θα γινόταν αμέσως κατανοητή παντού –επειδή δυστυχώς η φρίκη είναι παγκόσμια. Έχω βάλει όλο μου τον εαυτό και όλη μου την ενέργεια σ’ αυτήν την ταινία, με την ελπίδα να μην ζήσει κανείς ξανά αυτό που συνέβη στο Σαράγιεβο σ’ αυτά τα τραγικά χρόνια 19992-1997».