(Στη βοή της καταιγίδας)
του John Huston

Μία από τις κλασικές ταινίες του Χολλιγουντιανού σινεμά.
Ο απόστρατος ταγματάρχης Φρανκ ΜακΚλάουντ ταξιδεύει στις ακτές της Φλόριδα, με σκοπό να επισκεφθεί τον πατέρα και τη σύζυγο ενός στρατιώτη του, οι οποίοι διατηρούν πανσιόν σε μία από τις κοραλλιογενείς νησίδες της περιοχής. Όλα τα δωμάτια είναι κατειλημμένα από παράξενους ενοίκους. Και ενώ το δελτίο καιρού αναγγέλλει τροπική καταιγίδα, ο ΜακΚλάουντ μαθαίνει ότι οι "τουρίστες" δεν είναι παρά μέλη μιας συμμορίας που βρίσκεται εκεί για κάποια παράνομη συναλλαγή.
Το Key Largo είναι ένα φιλμ νουάρ με σεκάνς αγωνίας και αφηγηματικής έντασης αλλά και στοιχεία ψυχαναλυτικού δράματος: ένα στυλ άλλωστε που χαρακτήρισε πολλές από τις ασπρόμαυρες ταινίες του Χόλιγουντ τις δεκαετίες του ’40 και του ’50.
Ο Maxwell Anderson/ Mάξουελ Άντερσον, έγραψε το θεατρικό έργο Key Largo και το ανέβασε με μεγάλη επιτυχία στο Broadway το 1939, όπου και παίχτηκε για 105 παραστάσεις, μέχρι το 1940. Το θεατρικό έργο διαδραματίζεται με φόντο τον Ισπανικό Εμφύλιο.  Εκτός του Humphrey Bogart/ Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ήδη γνωστού και αναγνωρισμένου από την “Casablanca” για την ερμηνεία του στην οποία είχε προταθεί για Όσκαρ, στην ταινία παίζει και η Lauren Bacall/ Λορέν Μπακόλ, η οποία με λίγους διαλόγους καταφέρνει να περάσει ένα πλήθος συναισθημάτων και συναισθηματικών εναλλαγών. Ωστόσο, την παράσταση κλέβει ο Edward G. Robinson/ Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον στο ρόλο του του γκάνγκστερ που κρατά ομήρους τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου και την κόρη του. Παράλληλα, η Claire Trevor/ Κλερ Τρέβορ, η οποία υποδύθηκε την αλκοολική ερωμένη του, τιμήθηκε με Οσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της.
Είναι η τέταρτη και τελευταία ταινία με συμπρωταγωνιστές το ζεύγος Μπόγκαρτ και Μπακόλ, που είχαν παντρευτεί το 1945 κι έμειναν μαζί έως τον θάνατό του Μπόγκαρτ το 1957. Γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου σε στούντιο, ενώ οι σκηνές της τροπικής καταιγίδας έχουν προστεθεί από παλαιότερες παραγωγές της Warner Bros (συγκεκριμένα από το μελόδραμα Night Unto Night, μια ταινία με τον Ronald Reagan).
Ο Τάσος Γουδέλης στην  μονογραφία του για τον Τζων Χίουστον (Αιγόκερως, 1988) σημειώνει: «Το φίλμ αποτελεί, λοιπόν, μια παραβολή για το πρόσωπο της μεταπολεμικής αμερικάνικης κοινωνίας όσον αφορά το ιδεολογικό περιεχόμενο του και ένα ψυχογράφημα με στοιχεία νουάρ όσον αφορά τη μορφή του. Η ατμόσφαιρα είναι διάστικτη από στοιχεία παρακμής και φθοράς. Ο ήρωας μεταφέροντας από τον ένα χώρο στον άλλο τον σκεπτικισμό του, κυκλωμένος από τα κλειστοφοβικά εσωτερικά ντεκόρ, όπου κυριαρχούν οι διεφθαρμένοι και εξουσιαστικοί γκάγκστερς, παραπέμπει τηρουμένων των αναλογιών, σ΄ έναν άλλο κλασικό «αναποφάσιστο» που δεν αντιδρά ανακλαστικά στην αποφορά του «σεσηπότος βασιλείου της Δανίας». Ο Μακ Κλάουντ, ο κουρασμένος απόμαχος που επιζητεί μια ήρεμη επιστροφή σ’ έναν κόσμο εξιδανικευμένο από τη φοβερή δοκιμασία του πολέμου, δεν απαντά εγκαίρως στις προκλήσεις της «παρέας των λύκων». Το ενδιαφέρον της πλοκής συγκεντρώνεται, κατά κύριο λόγο, στο στάδιο της προσωρινής του απάθειας και των εσωτερικών ερωτημάτων που γεννιούνται, αλληλοαναιρούνται και διαρκώς τον απασχολούν. Η αναποφασιστικότητα του είναι μια ηθική επιλογή».

(πηγή δ.τ.)