του Quentin Tarantino
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

ΟΙ ΥΠΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η, ΚΑΤΑ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ, ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΣΑΡΟΝ ΤΕΙΤ.
 "Once Upon A Time… In Hollywood", του Κουέντιν Ταραντίνο. Στην καρδιά του πλανήτη-Χόλλυγουντ, το 1969, και με όλα τα πράματα και θάματα ( μαζί με τα κάθε λογής φαντάσματα να τρελαίνονται και να ρίχνονται σε έναν έκρυθμο, παλαβό, χορό) της βιομηχανίας του θεάματος, της ποπ κουλτούρας και της κινηματογραφοφιλίας να επιτρέπονται. Όλα μα όλα; Ναι, αν δεχτούμε ότι εκείνος που τα τολμά, με πάθος και θράσος, είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχος δημιουργός και μεγάλος σινε-μάστορας, βοηθούμενος κι από κάποιους σύγχρονους λαμπερούς αστέρες, που κι αυτών το λέει η καρδούλα τους. Κι έτσι, κανείς τους δεν ρεζιλεύεται. Διότι, όπως και να το κάνουμε, χρειάζονται σπέσιαλ καλλιτεχνικές ικανότητες και μπόλικη έμφυτη αποκοτιά, ώστε να παίρνεις στα χέρια σου μια τραγική ιστορία (περίπτωση Σάρον Τέιτ) και να την παραλλάζεις, μέσα σε ένα καθηλωτικό ντελίριο-κοκτέιλ βίας και αίματος, καθώς και αγωνίας ή φρίκης γι’ αυτό που εκ των προτέρων γνωρίζεις, αλλά που τώρα δεν θα επαναληφθεί επί της οθόνης, λόγω μιας δαιμονικής σωτήριας επέμβασης (ζήτω οι διασώστες καουμπόηδες, ζήτω κι οι κολλητοί κασκαντέρ τους!) ενώ εσύ θα αποτελειώνεις, όπως το οφείλεις ως έκθαμβος θεατής, το πακέτο με τα ποπ κορν ή τα νάτσος σου, χωρίς άλλα παρατράγουδα. Η πανέμορφη κυοφορούσα ηθοποιός, με την φριχτή μοίρα, θα συνεχίσει να διασκεδάζει αμέριμνα με τους φίλους της, ενώ οι καταραμένοι εκτελεστές-εκπρόσωποι του Σατανά θα έχουν πάει στον αγύριστο, μέσα σε μια νεροποντή αιμογλομπίνης (που θα 'λεγε, χαρακτηριστικά, ο Βασίλης Ραφαηλίδης). Δεν το λες λίγο ή ασήμαντο.

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)