του Martin Scorsese

Εκείνο το πρωινό θυμάμαι ότι με ξύπνησε ο Silas, το σκυλί. Συνήθως το πρόγραμμα μου ξεκινά αργά το πρωί και τελειώνει αργά το βράδυ - συνήθως μένω ξύπνος μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυχτα- όμως ο Silas με ξύπνησε στις 8. Καημένο γέρικο σκυλί. Είναι πολύ γλυκός αλλά, ξέρετε, το έχει. Έχει έκζεμα, ξύνεται. Έχω και εγώ έκζεμα και έτσι τον καταλαβαίνω. Όμως είναι πάνω στο κρεβάτι και ξύνεται, και το κρεβάτι κουνιέται. Τον βγάζω έξω από το υπνοδωμάτιο. Η σύζυγος μου, η Helen, έχει ήδη φύγει. Ύστερα όμως αρχίζει να γαβγίζει έτσι πρέπει να τον φέρω πάλι μέσα.
Με ξύπνησε δύο φορές.
Είμαι ετοιμόρροπος, όμως επίσης αισθάνομαι και εξαιρετικά πιεσμένος. Συνήθως κάνω γυμναστική το πρωί, όμως δεν έκανα εκείνη την μέρα γιατί είχα να πάω σε μια φωτογράφηση για το περιοδικό Talk. Έπρεπε να βρίσκομαι εκεί το μεσημέρι. Όμως αυτό που αληθινά με απασχολούσε ήταν η ταινία Gangs of New York. Ετοιμαζόμασταν να προβάλλουμε την τρίτη εκδοχή του μοντάζ, που νομίζω ότι επρόκειτο να γίνει στις 20 Σεπτεμβρίου. Η πρώτη εκδοχή στο μοντάζ ήταν 3 ώρες και 40 λεπτά. Η επόμενη 3 ώρες και 20 λεπτά. Όταν αφαιρείς θέλεις να βγάλεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Ωστόσο καταρχάς, θα πρέπει όλη η ταινία να λειτουργεί, πριν να πρέπει να συνηδειτοποιήσεις: "Ω, δεν χρειάζομαι αυτή την σκηνή".
Ανυπομονούσα να επιστέψω στο δωμάτιο του μοντάζ, όμως μεταξύ φωτογράφησης και σκύλου δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι εκεί. Η φωτογράφηση, την οποία ήθελα να κάνω, θα γινόταν στο ξενοδοχείο Peninsula στον 23ο όροφο. Όταν βρέθηκα εκεί ουσιαστικά ακόμα κοιμόμουν. Συνάντησα την μοντέρ μου Thelma Schoonmaker και τον υπεύθυνο για τον τύπο Larry Kaplan στο χολ, μαζί με την υπεύθυνο για τις δημόσιες σχέσεις Lois Smith, και δεν μπορούσα να απευθύνω καλημέρα σε κανένα. Δεν έχει ακόμα πιει τον δεύτερο καφέ μου.
Όλοι ήταν ήδη εκεί: ο Griffin Dunne, ο Jay Cocks, ο Nick Pileggi, η Nora Ephron, ο Paul Schrader και η Jane Rosenthal.
Ήμουνα ακόμα έτοιμος να καταρρεύσω, όμως κατάφερα να τους χαιρετήσω. Τους είπα: "Στην πραγματικότητα, δεν άργησα εγώ. Ήταν ο ανελκυστήρας που καθυστέρησε". Κάτι που ήταν αλήθεια και έτσι δεν αισθανόμουν ένοχος.
Η φωτογραφική μηχανή και ένα τεράστιο μεταξωτό πανί είχαν στηθεί σ' ένα μπαλκόνι, κοντά στην άκρη. Κοίταξα και είπα "Παθαίνω ίλιγγο" . Τα κάγκελα στο μπαλκόνι ήταν ίσως μέχρι την μέση. Ήταν σαν ένας εφιάλτης. Ξύπνησα. Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Σκέφτομαι το μοντάζ της ταινίας. Θέλω να δω το μωρό, την Francesca. Έχω να κάνω μία φωτογράφηση στην άκρη ενός μπαλκονιού στο 23o όροφο. Κοίταξα τον φωτογράφο. Είπα "Δεν νομίζω ότι μπορώ να σταθώ εκεί". Είπαν, "Εντάξει, θα μετακινήσουμε την κάμερα". Χαιρέτησα τον Griffin. ’ρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Είχα πολύ καιρό να δω τους περισσότερους.
Καθώς μιλούσαμε ο Paul Schrader κοίταξε στο κενό και είπε: "Κοίτα εκεί. Είναι το διαμέρισμα του Taxi Driver". Έδειχνε προς το ξενοδοχείο St. Regis. Όταν έκανα την ταινία τα δωμάτια που κατέλαβα ήταν αυτά με τa οβάλ παράθυρα. Ήμασταν ακριβώς απέναντι τους.
Αρχίσαμε να συζητάμε για τον Taxi Driver και για κείνο το καλοκαίρι του 1975, στην Νέα Υόρκη. Ήταν ένα σκληρό καλοκαίρι. Πολύ ζέστη. Πολλές βροχές. Πολύ σκληρή, άγρια βία στην περιοχή. Γίναμε όλοι πολλοί νοσταλγικοί.
Ο Schrader κατάγεται από τα μεσοδυτικά. Όμως όταν έγραφε το σενάριο της ταινίας και είχε δημιουργήσει τον Travis Bickle (σ.τ.μ. το όνομα του ήρωα στην ταινία) συζητούσαμε να κάνουμε τον Taxi Driver σε άλλη πόλη. Δεν μπορούσαμε να βρούμε χρήματα για να την γυρίσουμε εδώ. Σκεφτόμασταν το Σαν Φρανσίσκο, όμως είπε: "Όχι, η Νέα Υόρκη έχει διαφορετικές γειτονιές". Εκείνο τον καιρό η προέκταση της Όγδοης λεωφόρο ανάμεσα στη 42η και την 57η οδό ήταν άγρια. Ο Schrader είπε: "Δεν μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο". Και είπα: "Έχεις δίκιο. Πρέπει να την γυρίσουμε στην Νέα Υόρκη". Ήταν μία καθοριστική στιγμή για την ζωή μου, και για την ζωή του Paul Schrader, και για την ζωή του De Niro. Ακόμα και για την ζωή της Cybill Shepherd.
Και αυτό που συνέβη πριν την φωτογράφηση ήταν ότι όλοι γίναμε πολύ νοσταλγικοί για την Νέα Υόρκη.
Ερωτευτήκαμε ξανά την Νέα Υόρκη. Κοιτούσαμε κάτω πέρα στην 55η Οδό και ήμασταν μαγεμένοι από τα κτήρια, από τα υπέροχα κατασκευάσματα, κάτι που ίσως είναι λίγο τρελό. Άνθρωποι ζουν 75 ορόφους ψηλά. Ίσως είναι λίγο τρελό, αλλά δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στην ιστορία. Ήταν μια καταπληκτική στιγμή. Είναι σε τέτοιες στιγμές που θυμάσαι γιατί είσαι ερωτευμένος με την Νέα Υόρκη.
Ένιωθα πολύ καλύτερα όταν έφυγα από την φωτογράφηση. Μπορούσα να αναπνεύσω. Μπορούσα να δω ξανά. Ήταν σαν να θεραπεύτηκα.

(Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας. Κείμενο που δημοσιεύτηκε στον The New York Observer, 17-12-2001).