(Μια συνέντευξη τύπου)

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο νήμα που συνδέει όλες τις ταινίες μου. Ξέρω, όμως, ότι λατρεύω να αφηγούμαι ιστορίες και να κάνω φιλμ για ανθρώπους που κανονικά δεν θα έβρισκαν ποτέ θέση σε ταινίες. Οι ταινίες είναι για μένα η ζωή μου και το οξυγόνο της ζωής μου, είναι ένας τρόπος να μπαίνω στην ψυχή και την καρδιά των ανθρώπων.

Αυτό που πάντα προσπαθώ να κάνω είναι να τους αφήνω το περιθώριο να εκφραστούν, γι’ αυτό και στις ταινίες μου δεν έχω σενάριο, απλά τους αφήνω να με οδηγούν σε δρόμους που εκείνοι θέλουν, μέσα από τις επιλογές τους. Γι’ αυτό το λόγο, μάλιστα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν οι ταινίες μου επικεντρώνονται σε διάσημες προσωπικότητες – όπως ο Μάικ Τάισον ή ο Γούντι Άλεν – ή σε καθημερινούς ανθρώπους, όπως οι ανθρακωρύχοι της επαρχίας Χάρλαν. Ουσιαστικά, όποιον άνθρωπο και να έχεις απέναντί σου, ποτέ δεν γνωρίζεις πραγματικά τι κρύβει μέσα του. Δουλεύοντας με διασημότητες, αναγκάστηκα ν’ αφήσω στην άκρη οποιεσδήποτε απόψεις μπορεί να είχα διαμορφώσει γι’ αυτούς και να τους ανακαλύψω απ’ την αρχή, όπως ακριβώς έκανα και όταν δούλευα με λιγότερο ή καθόλου γνωστούς ανθρώπους.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπέροχοι, γεμάτοι πάθος γι’ αυτό που κάνουν, έτοιμοι να το φωνάξουν σε κάθε κατεύθυνση, να το υπερασπιστούν μέχρι τέλους. Εγώ σ’ αυτήν τη διαδικασία είμαι σαν ένα άψυχο αντικείμενο, δεν παίζω ενεργό ρόλο. Το ενδιαφέρον κάθε φορά είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι: ποιοι είναι, τι κάνουν, τι θέλουν.
[Αυτές τις μέρες στην Θεσσαλονίκη] Ήταν υπέροχο το συναίσθημα να βλέπεις τους διαδηλωτές να εκφράζονται με πάθος και ενθουσιασμό, αλλά και την αστυνομία να παίζει το ρόλο της με το ίδιο πάθος.

Το ντοκιμαντέρ μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε πτυχές, άγνωστες μέχρι πρότινος, μπορεί να μας δώσει κατευθύνσεις, αλλά το ίδιο δεν μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά την πολιτική. Μια ταινία είναι ένα εργαλείο, το οποίο σου επιτρέπει να δεις από διαφορετική οπτική γωνία τα πράγματα. Πιστεύω ότι μια ταινία είναι πιο ενδιαφέρουσα όταν αφήνεις τους ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους. Μπορεί να μην συμφωνώ μαζί τους, αλλά τους αφήνω να εκφραστούν ελεύθερα.

[Για την ταινία Αμερικάνικο όνειρο]. Αντιμετώπισα δυσκολίες προσπαθώντας να γίνω δεκτή από κάθε πλευρά, λόγω της αντιπαλότητας μεταξύ τους. Έχασαν τη μάχη, αλλά όταν τους έδειξα την ταινία σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και χειροκροτούσαν. Χειροκροτούσαν τον εαυτό τους. Και τελικά, για μένα αυτή ήταν μια νίκη, γιατί είδαν τον εαυτό τους να δρα με ειλικρίνεια, με πάθος, με ενθουσιασμό και πίστη απέναντι σ’ αυτό που διεκδικούσαν. Πρόκειται για ένα ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει να δείχνουμε αυτό που κάνουμε και τις επιλογές μας.

Ο κόσμος αναζητά την αλήθεια. Μόλις βρεις, λοιπόν, το αληθινό στοιχείο στην ιστορία σου, κολλάς επάνω του και το ακολουθείς όπου κι αν καταλήξει. Κι αυτό βοηθά να κάνουμε τον κόσμο μικρότερο, να τον φέρουμε πιο κοντά μας, και να μάθουμε τι απασχολεί τους ανθρώπους στη μια άκρη του κόσμου και τι τους ανθρώπους στην άλλη άκρη. Πρέπει να βγαίνουμε στους δρόμους να διαδηλώνουμε, να γράφουμε επιστολές διαμαρτυρίας, να γυρίζουμε ταινίες. Έτσι θ’ ακουστεί ακουστεί η φωνή μας.

(Θεσσαλονίκη, 18 Μαρτίου 2007)

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)