Στην Τρ.
Παρασκευή βράδυ και στο σταθμό της Warschauer Strasse η κίνηση είναι μεγάλη. Οι γέφυρες που ενώνουν τις αποβάθρες μοιάζουν να στεφανώνουν τις γραμμές. Ο κόσμος σε μια συνεχή και αδιάκοπη ροή τις διασχίζει, πηγαινοέρχεται από τη μια αποβάθρα στην άλλη. Όσοι βγαίνουν από το σταθμό κατευθύνονται σ’ ένα χώρο ακριβώς δίπλα. Είναι ένα παλιό και εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο –βρισκόμαστε στην επικράτεια της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ένα συγκρότημα παλιών κτιρίων γεμάτο γκράφιτι, που περιμένει την κατεδάφιση και την «αστική» αξιοποίηση του. Τώρα όμως στεγάζει ένα μέρος από την «εναλλακτική» σκηνή της πόλης. Πάρκα για σκέιτινγκ, εστιατόρια για χορτοφάγους, σχολές αναρρίχησης, μπαράκια, συναυλιακούς χώρους. Ένα από τα σημεία της πόλης, όπου οι «εναλλακτικές» τουριστικές ξεναγήσεις καταλήγουν.
Σ’ ένα από τα κτήρια του συγκροτήματος, που φέρει το ελληνοπρεπέστατο όνομα Cassiopeia (Κασσιόπεια), αφού προσπεράσεις ένα τόσο τυπικά γερμανικό beer garden, αλλά και ένα χώρο αναρρίχησης, βρίσκεσαι μπροστά σ’ ένα θερινό κινηματογράφο (Freiluft Kino). Γεμάτος από θεατές. Τα πρόσωπα και τα σώματα τους, το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζουν μια ενιαία επιφάνεια.
Στην οθόνη ταινίες μικρού μήκους από τη Μεγάλη Βρετανία.
Στη ζεστή καλοκαιρινή νύχτα οι λάμψεις της οθόνης αντανακλώνται στους θεατές. Προβολές και αντανακλάσεις εικόνων του σινεμά, όχι στην κινηματογραφική οθόνη, αλλά πάνω στα βλέμματα, τα πρόσωπα και τα σώματα των θεατών.
.......
Σ’ ένα άλλο σημείο της πόλης. Σ’ ένα μικρό δρόμο που οδηγεί στην Kastanienallee. Εδώ το περιβάλλον είναι διαφορετικό, η αστική ανάπλαση έχει ήδη συμβεί Σε μια μικρή πλατεία στο μέσο ενός πάρκου, περιτριγυρισμένου από μοντέρνες πολυκατοικίες, άλλος ένας θερινός κινηματογράφος. Μια μικρή καντίνα, ένα βιντεο-προβολέας, μια οθόνη και θεατές ο κόσμος της γειτονιάς. Στην οθόνη το In the Mood for Love του Wong Kar-wai. Η μουσική του Michael Galasso και του Shigeru Umebayashi, τα τραγούδια του Nat King Cole, τα χρώματα του Christopher Doyle και του Mark Lee Ping Bin. Η Maggie Cheung και ο Tony Leung, μέσα στους στενούς χώρους ενός διαμερίσματος, στο Χονγκ- Κονγκ της δεκαετίας του 60, προσπαθούν να ζήσουν τον απαγορευμένο έρωτά τους. Όμως η γλώσσα που ακούγεται δεν είναι τα γεμάτα πολύχρωμους τονισμούς καντονέζικα, αλλά τα μάλλον επίπεδα γερμανικά.
Για τους τελούντες σε κατάσταση In the Mood for Cinema θεατές, ίσως αυτός ο βάρβαρος μεταγλωττισμός να μην συνιστά πρόβλημα.
Όχι όμως για τους περαστικούς μη γερμανόφωνους τουρίστες. Αυτή η αλλαγή γλώσσας δείχνει βίαιη, σχεδόν αποτρόπαιη.
Ωστόσο όμως, και ως μια επιπλέον απόδειξη της δύναμης του σινεμά, οι εικόνες αυτής της ταινίας, καθώς αντανακλώνται στα βλέμματα, τα πρόσωπα και τα σώματα των θεατών, μεταφέρουν την τελική της αίσθηση. Η άχλη του σινεμά. In the Mood for Love…
Δημήτρης Μπάμπας
