της Σοφίας Εξάρχου

Ολυμπιακό χωριό. Αθήνα. Πολλά χρόνια μετά. Η εγκατάλειψη. Οι φθορές. Ο χώρος είναι ένας τόπος παιχνιδιού για παιδιά μεταναστών και λαϊκών οικογενειών.
Η αφήγηση παρακολουθεί μια ομάδα εφήβων που ζουν μέσα σ' αυτόν τον τόπο, αλλά εστιάζει ιδιαίτερα σε δύο: στον Δημήτρη (Δημήτρης Κίτσος) που δουλεύει σ' ένα μαρμαράδικο και την Άννα (Δήμητρα Βλαγκοπούλου), μια γειτόνισσα του.
Ακολουθώντας τους κανόνες ενός ρεαλιστικού σινεμά, η σκηνοθέτις με κάμερα στο χέρι, παρακολουθεί από κοντά τους δύο ήρωες της. Ό,τι την ενδιαφέρει καταρχάς είναι οι σχέσεις οικειότητας και φιλίας μεταξύ των δύο νεαρών προσώπων: οι ερωτικές σχέσεις που αναπτύσσονται. Ανταλλαγές βλεμμάτων, βιαστικό σεξ στους παρατημένους χώρος των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Η σκηνοθέτις επιλέγει δίνει κυρίως έμφαση στον αγόρι. Σχεδιάζοντας καταρχάς το πορτραίτο του κεντρικού χαρακτήρα ορίζει τις συνθήκες ζωής του: το οικογενειακό τοπίο (και η σχέση με τη μητέρα), η εργασία, τα “κολλήματα” -ο σκύλος- οι εφηβικές -νεανικές διασκεδάσεις (οι βανδαλισμοί), οι συμπεριφορές.
Η προφανής μεταφορά της ταινίας είναι η εγκατάλειψη των χώρων αυτών που σηματοδότησαν την ακμή της χώρας που συνδέονται με την κατάστασης της νεανικής παρέας. Ανήκοντας στο είδος της ταινίας με τους εκτός κέντρου νέους -που ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης με την ταινία Από την άκρη της πόλης όρισε-, η ταινία είναι γεμάτη από τα συνήθη στερεότυπα: μια ζωή χωρίς προοπτική, οι ελπίδες και οι απελπισίες της νεανικής ζωής, η σκληρότητα και οι ευαισθησίες, η ζωή στα προάστια, η ανδρική νεανική παρέα. Δίνοντας έμφαση στα ηθογραφικά στοιχεία η σκηνοθέτις δημιουργεί ένα ιχνογράφημα της νεανικής ζωής της εργατικής τάξης. Το ξόδεμα των διασκεδάσεων και η παραίσθηση νεανικών οι στιγμές της ανίας και της νεανικής βαναυσότητας της μελαγχολίας, η παραβίαση των ορίων. Είναι η εικονοποιία της οικονομικής κρίσης, τόσο οικεία από πολλές ταινίες του συγχρόνου ελληνικού σινεμά, στη ρεαλιστική της διάσταση, που αναγνωρίζουμε τόσο στη σχεδίαση των πορτρέτων, όσο και στη δραματική πλοκή.
Αντιστάθμισμα στα προηγούμενα αποτελεί η παρουσία της Δήμητρα Βλαγκοπούλου που αποδίδει την απελπισία της νεανικής ζωής στα προάστια με τρόπους σωματικούς ελάχιστα κραυγαλέους, σχεδόν υποδόριους.

Δημήτρης Μπάμπας