του Richard Linklater
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

«Το μυστικό τού να δρέπεις από την ύπαρξη
τους μέγιστους καρπούς,
τις μέγιστες απολαύσεις,
είναι ο ριψοκίνδυνος βίος!»
Νίτσε (από τους διαλόγους της ταινίας)

Βασισμένη σ' έναν πραγματικό χαρακτήρα – η ζωή του οποίου αποτέλεσε το θέμα σ’ ένα άρθρο του περιοδικού Texas Monthly του 2001-, η ταινία συνιστά στη βάση της μια συναρπαστική αισθηματική περιπέτεια, στους δραματικούς τόνους της noir μυθολογίας και μ’ ένα απρόσμενο φιλοσοφικό βάθος.
Οι τίτλοι της αρχής, με τη μουσική συνοδεία από μια παλιομοδίτικη τζαζ μπάντα. Νέα Ορλεάνη. Μια πανεπιστημιακή αίθουσα διδασκαλίας: ένας καθηγητής φιλοσοφίας, ο Gary Johnson -στο ρόλο ο γνώριμός μας από άλλες ταινίες του σκηνοθέτη -Everybody Wants Some!! (2016)- και συν-σεναριογράφος στην ταινία, Glen Powell. Διδάσκει για τον Νίτσε και η διδασκαλία του προκαλεί τα ειρωνικά βλέμματα και σχόλια από τους φοιτητές του. Συμπληρώνει το εισόδημα του εργαζόμενος σαν βοηθητικό προσωπικό στην αστυνομία της Νέας Ορλεάνης, σαν τεχνικός παρακολουθήσεων. Σε μία απροσδόκητη εξέλιξη των γεγονότων ο ήρωας υποδύεται ένα πληρωμένο δολοφόνο. Αυτόν τον καινούργιο ρόλο στη ζωής του τον υποδύεται με πραγματικό πάθος και ένταση...
Γεμάτο κινηματογραφικές αναφορές στις μυθολογίες της ποπ κουλτούρας, δηλαδή τον κινηματογράφο και τα αστυνομικά μυθιστορήματα -Double Indemnity ( Billy Wilder,1944), Body Heat  (Lawrence Kasdan, 1981)-, η ταινία αυτή είναι, κατά αρχάς, μια απολαυστική κωμωδία. Ο σκηνοθέτης δημιουργία έναν κωμικό χαρακτήρα, λίγο αφελή, κλεισμένο μέσα στον κόσμο του, που βασίζεται πάνω σε μία αντίθεση: ο ήρωας από τη μία πλευρά, λόγω του επαγγέλματος του ανήκει στον κόσμο των ιδεών καθώς είναι ένας διανοούμενος και από την άλλη λόγω του ρόλου που υποδύεται γίνεται μέλος του υποκόσμου. Η αντίθεση λοιπόν ανάμεσα σε αυτά τα δύο ασύμβατα σύμπαντα -από τη μία πλευρά ο κόσμος των ιδεών και της φιλοσοφίας και από την άλλη ο κόσμος της ταπεινής και ιδιοτελής δράσης- παράγει το κωμικό στοιχείο.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο το προηγούμενο που συγκροτεί την ταινία: καθώς βυθιζόμαστε αυτό το κόσμο της αστυνομικής μυθολογίας, ο ήρωας που υποδύεται το ρόλο γίνεται σιγά-σιγά ο ρόλος...
Σε μια από τις πολλές αφηγηματικές ανατροπές που χαρακτηρίζουν την αφήγηση είναι έρωτας που εκτινάσσει την ταινία. Εκεί που ανθίζει ο έρωτας, ή αν θέλετε η ενσυναίσθηση, μια ρωγμή συμβαίνει στην δραματική πλοκή και την αφήγηση και μέσα από αυτή την ρωγμή ξεπήδα ο κόσμος του noir, αναμεμειγμένος με στοιχεία ρομαντικής κομεντί. Και όπως γνωρίζουμε στη noir μυθολογία, η αλήθεια, ο πραγματικός εαυτός είναι συχνά προς διερεύνηση: Υπάρχει ένα διαρκές παιχνίδι πολλαπλών ταυτοτήτων, υπόδυσης ρόλων, υποκριτικής, όπου αληθινός εαυτός χάνεται μέσα σε μια διαρκή διαδικασία συνεχών μεταμφιέσεων.
Παράλληλα με τα προηγούμενα, προστίθεται και ένα επίπεδο εξωαφηγηματικού σχολιασμού, το οποίο αποδίδεται στην ιδιότητα του ήρωα ως καθηγητή της φιλοσοφίας -ένα στοιχείο αναστοχασμού του ήρωα για τα όσα συμβαίνουν στην αφήγηση και στον εαυτό του. Και αυτό το αφηγηματικό επίπεδο κάνει την ταινία να είναι πιο συναρπαστική, αφού της προσδίδει ένα απροσδόκητο γι’ αυτό το κινηματογραφικό είδος φιλοσοφικό βάθος.
«Αδράξτε την ταυτότητα που θέλετε να έχετε. Κι όποιος κι αν θέλετε να είστε ,(…) να είστε με πάθος και χωρίς φραγμούς.» (από τους διάλογους της ταινίας)
Είναι αυτό το τελευταίο επίπεδο που ενδυναμώνει τους μηχανισμούς ταύτισης του θεατή με τον ήρωα –δεν παρακολουθεί μια μυθοπλασία αλλά ένα μάθημα για το βίο. Και μέσω των μηχανισμών ταύτισης του θεατή με αυτόν τον, αμήχανο με τη ζωή ήρωα, στο τέλος, ο θεατής βυθίζεται σ’ ένα κλίμα ανηθικότητας -οι ηθικές αξίες και ηθικές ταυτότητες μεταβάλλονται και μεταλλάσσονται. Συμμέτοχος στο έγκλημα και συνένοχος στο ερωτικό πάθος, vivere pericolosamente, ζώντας επικινδύνως και ριψοκινδύνως,  όπως ο ήρωας, ο θεατής απολαμβάνει και αυτός μια νέα συναρπαστική ζωή....