του Alejandro Landes

Σε μια απομονωμένη βουνοκορφή των Άνδεων, κάπου στη λατινική Αμερική, τα οχτώ μέλη μιας ετοιμοπόλεμης παραστρατιωτικής ομάδας εφήβων εκπαιδεύονται σκληρά κάτω από την επίβλεψη μιας αόρατης αρχής -της επικαλούμενης “Οργάνωσης”-, ενώ παράλληλα φρουρούν μια αμερικανίδα όμηρο. Έχοντας ο καθένας το δικό του κωδικό όνομα και τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά συνιστούν ωστόσο ένα ενιαίο σώμα που ακούει στο όνομα “Μόνος”. Ο Patagrande, η Rambo, ο Bum Bum είναι κάποιοι από αυτούς, ενώ η Doctora η πολύτιμη αιχμάλωτός τους. Κατά διαστήματα δέχονται την επίσκεψη ενός μικρόσωμου αλλά σκληροτράχηλου εκπαιδευτή που ελέγχει την πειθαρχία και την ετοιμότητά τους. Ο “Μόνος” κινείται στο πρώτο μέρος της ταινίας στα περιορισμένα πλαίσια αυτού του ανώνυμου χωροχρονικά απόκοσμου τοπίου, κάτω από τα μνημειώδη ερείπια ενός ορυχείου. Μια ιδιόμορφη κοινότητα με τα δικά της ιδιαίτερα τελετουργικά, φαινομενικά πειθαρχημένη αλλά εσωτερικά άναρχη, μέσα σε ένα γεωμετρικό τοπίο απόκοσμης αγριότητας και αρχέγονου ηδονισμού. Όταν ένα ατύχημα προκαλέσει μια σημαντική απώλεια για την “οικογένεια” και θέσει την ύπαρξή της σε κίνδυνο, οι σχέσεις γρήγορα μεταβάλλονται, οι ισορροπίες κλονίζονται και η συμβίωση των νεαρών κομμάντος μετατρέπεται σε εφιάλτη. Η κάθοδος της ομάδας προς τη βαλτώδη και υγρή ζούγκλα, με όλες της ανατροπές που συμπαρασέρνει στο διάβα της, εξελίσσεται σε μια κάθοδο στον Άδη, ένα κλειστοφοβικό πολεμικό όσο και ψυχολογικό θρίλερ, μια απεγνωσμένη και εντέλει μοναχική προσπάθεια επιβίωσης.
Αλληγορική απεικόνιση της ταραχώδους πολιτικής κατάστασης στην Κολομβία -αλλά και σε άλλες ενδεχομένως χώρες της λατινικής Αμερικής- το Monos του βραζιλιάνου σκηνοθέτη Alejandro Landes είναι παράλληλα και ένα σκοτεινό υπερρεαλιστικό παραμύθι για τον πόλεμο, τα εφηβικά ένστικτα, το στυγνό και αποτρόπαιο πρόσωπο της επιβίωσης σε καταστάσεις κρίσης. Ακολουθώντας μια μη συμβατική για το συγκεκριμένο είδος αφήγηση που στερείται πραγματολογικών στοιχείων, η ταινία κινείται σε έναν τόπο άχρονο που δεν προσδιορίζεται, ενεργοποιώντας τη δύναμη του φυσικού τοπίου -είτε πρόκειται για το άγονο του βουνού είτε για το οργιώδες της ζούγκλας-, το μυστικισμό των διαπεραστικών όσο και τεταμένων ήχων (ένα περίεργο μείγμα σφυριγμάτων και τυμπάνων), τις εναλλαγές του φωτός, τη συνεχώς μεταβαλλόμενη δράση των ηρώων της. Ειδικότερα ο τρόπος κινηματογράφησης αυτής της δράσης, τόσο των παιδιών-στρατιωτών όσο και της κρατούμενής τους (γκρο πλαν, νευρώδες απρόβλεπτο μοντάζ) είναι που αποδίδει την ένταση και την έμφυτη βία που υπονομεύουν διαρκώς οποιαδήποτε προσπάθεια ειρήνευσης ή προσωρινής ανακωχής, την απεγνωσμένη μοναχική προσπάθεια για απόδραση.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]