(Parasite)
του Bong Joon-ho

Απεικόνιση της ταξικής διαστρωμάτωσης και της ανηλεούς  ταξικής πάλης με τους όρους ενός θρίλερ, η ταινία του κορεάτη δημιουργού είναι μια πικρή στην επίγευσή της και σκοτεινή στους τόνους ιλαροτραγωδία.
Μια οικογένεια που ζει στα υπόγεια με στερήσεις και από την άλλη μια οικογένεια που ζει μια ζωή μέσα στην αφθονία σε μια βίλλα. Οι ζωές τους θα διασταυρωθούν όταν ο νεαρός γιός της πρώτης οικογένειας θα εισέλθει στο περίκλειστο βασίλειο της δεύτερης. Εισέρχεται ως καθηγητής αγγλικών για την κόρη της πλούσιας οικογένειας.  Η εισβολή του ανοίγει μια κερκόπορτα από την οποία εισέρχονται και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Καταλαμβάνουν τις θέσεις του υπηρετικού προσωπικού και –επιτέλους-  ζουν μια ζωή μέσα στην αφθονία. Ωστόσο αυτές οι παρασιτικές απολαύσεις θα τεθούν «εν κινδύνω» όταν από τα υπόγεια της βίλας έρχονται στην επιφάνεια φαντάσματα από το κρυφό  παρελθόν της…
Ακολουθώντας τους δρόμους που έχει ανοίξει με τις προηγούμενες ταινίες, ο  Bong Joon-ho (Snowpiercer, Memories of Murder, The Host , Okja) εστιάζει τόσο στις εντάσεις  ενός θρίλερ, όσο και στο κωμικό των καταστάσεων.  Όλη η δράση και οι εντάσεις που αναπτύσσονται, εγκλωβίζονται στα ενδότερα  της  βίλας, ωστόσο το (κοινωνικό) πεδίο είναι πολύ πιο ευρύ: ό,τι βλέπουμε στην ταινία είναι η άγρια «πείνα» των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, ο άπελπις αγώνας τους να ανέλθουν, να ζήσουν μια ζωή χωρίς ανέχεια, μέσα στον πλούτο.  Εδώ οι συσχετίσεις και οι αναφορές σε ταινίες όπως το The Servant (Joseph Losey) και το Teorema (Pier Paolo Pasoloni) είναι προφανείς.
Όμως, καθώς η αφήγηση προχωρά και τα παράσιτα αρχίζουν να παρασιτούν από τον ξενιστή, ένας ανταγωνισμός έρχεται στο κέντρο και διαταράσσει τις ισορροπίες της ταινίας. Ένας σκοτεινός τόνος επιβάλλεται και τα στοιχεία του δράματος έρχονται στο προσκήνιο. Στο αποκορύφωμα του δράματος (… ή μάλλον της τραγωδίας) τα στοιχεία από την gore εικονοποιία συνιστούν μια αιματοβαμμένη κάθαρση: απόδειξη και αυτή της ικανότητα του κορεάτη δημιουργού στην ανάμειξη των ετερόκλητων. Εδώ το κωμικό των σκηνών κορύφωσης (και η κρυφή ειρωνεία της) μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από όσους έχουν θητεύσει στις σχετικές κινηματογραφικές μυθολογίες…

Δημήτρης Μπάμπας