του Peter Weir

Μια ταινία, που μέσα από τη φόρμα ενός θρίλερ, αφηγείται τη σύγκρουση και τη διαπάλη ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς: από την μια πλευρά υπάρχει ο κυρίαρχος δυτικός πολιτισμός και από την άλλη ο ξεχασμένος (και ηττημένος) πολιτισμός των ιθαγενών της Αυστραλίας.
Μία θυελλώδη νύχτα στο Σύδνεϋ, ένας νεαρός ιθαγενής δολοφονείται κατά τη διάρκεια ενός καυγά σε κάποιο μπαρ. Πέντε Αβοριγίνες, συμπολίτες του νεαρού κατηγορούνται για το φόνο και ο δικηγόρος David Burton (Richard Chamberlain), αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους στο δικαστήριο. Ο Burton υποπτεύεται πως ο φόνος σχετίζεται με φυλετική τελετουργία και τιμωρία του νεκρού από τους ομοϊδεάτες του. Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν συμμερίζεται, μιας και οι ιθαγενείς της πόλης δεν ανήκουν σε φυλές, ενώ ακόμη και οι κατηγορούμενοι αρνούνται το γεγονός με πείσμα. Παρόλα αυτά, ο Burton νιώθει πως βρίσκεται κοντά στη λύση του μυστηρίου, αίσθηση που ενισχύεται από περίεργα όνειρα με πλημμύρες, όνειρα που υποδηλώνουν έναν συσχετισμό μεταξύ των καιρικών συνθηκών και του φόνου. Οι ιθαγενείς πιστεύουν στα όνειρα και οι κατηγορούμενοι βλέπουν τον Burton να πλησιάζει στην αποκάλυψη του μυστικού τους, ενός αρχαίου οιωνού τεραστίων και ολέθριων καταστροφών.
Ο Peter Weir δηλώνει σε μια συνέντευξή του για την ταινία, αναφερόμενος στους κεντρικούς χαρακτήρες: «Στην ταινία έχουμε δύο άνδρες: έναν λευκό και έναν μαύρο. Ο ένας είναι ιθαγενής και ο άλλος δυτικός, ένας πολιτισμένος. Και οι δύο εξαιρετικοί άνδρες. Ο ένας κατέχει τον υλικό πλούτο και ο άλλος τον πνευματικό πλούτο. Ήθελα ο δικηγόρος (που τον υποδύεται ο Richard Chamberlain), με τον υλικό πλούτο, με τις ανθρωπιστικές αρχές του, να δει, μέσω του μυαλό του, με αναλαμπές, ότι υπάρχει και ένα άλλο χαμένο όνειρο, η πνευματικότητα του, και μετά να το αγγίξει αυτό. Σκέφτηκα, πώς μπορεί να το αγγίξει; Θα πρέπει να πάει πίσω. Πώς μπορεί να πάει πίσω; Σκέφτηκα, ότι πρέπει να πάει κάτω από την πόλη, κάτω από το αποχετευτικό δίκτυο, μέσα στη βρωμιά, κάτω στο χώμα, στη δική του πνευματική ζωή. Αυτή η επιστροφή αντιμετωπίζεται με κάποια λογική, με κάποια ρεαλιστικά στοιχεία. Δεν είναι μια φαντασίωση. Ήθελα να το παρουσιάσω μ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι λοιπόν, πηγαίνει πίσω, και εκεί, μέσα στο έδαφος, κάτω εκεί, αγγίζει τη δική χαμένη την πνευματικότητα, τα δικά του όνειρα . Κατά μία έννοια τού δίνεται ένα δώρο από τους ιθαγενείς. Και αυτό δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Δεν μπορεί να χειριστεί αυτό το είδος της γνώσης.»