του Takeshi Kitano

Εγκαταλείποντας τον βίαιο κόσμο των γκάγκστερ, όπως τον γνωρίσαμε στις ταινίες Sonatine, Hana-Bi και Brother, ο Takeshi Kitano κάνει μια ταινία για τις παράδοξες εκδοχές της αγάπης και του έρωτα.
Ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας είναι ο νεαρός Ματσουμότο. Βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή της ζωής του: πρόκειται να παντρευτεί από προξενιό για να ευχαριστήσει τους γονείς του. Όμως για να το κάνει αυτό έχει αναγκαστεί θυσιάσει κάτι πολύτιμο: έχει εγκαταλείψει τον έρωτα της ζωής του, την Σαουάκο. Απογοητευμένη συναισθηματικά και τραυματισμένη ψυχικά , η Σαουάκο έχει χάσει τα λογικά της εξαιτίας της μοιραίας απόφασης του. Τελικά, ο Ματσουμάτο συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να προδώσει την αγαπημένη του, εγκαταλείπει την υποψήφια νύφη και παίρνει η Σαουάκο από το ψυχιατρείο. Επειδή εκείνη δεν έχει πια βούληση και εξαρτάται εντελώς από εκείνον, ο Ματσουμότο τη δένει με ένα μακρύ κόκκινο κορδόνι το οποίο, στη συνέχεια, δένει επάνω του. Ενωμένοι με το κορδόνι, ξεκινούν ένα ταξίδι μέσα από τις τέσσερις εποχές…...
Ο σκηνοθέτης εισάγει δύο ακόμα χαρακτήρες στην ταινία: ένα ηλικιωμένο αφεντικό της γιακούζα, που παρά τη δύναμη και τα πλούτη του είναι μόνος και άρρωστος και ένα είδωλο της ποπ που λατρεύεται από εκατομμύρια θαυμαστές. Ο Χίρο είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος αρχηγός της ιαπωνικής μαφίας, που, παρά τη δύναμη και την επιρροή που έχει, νιώθει μόνος. Περιφέρεται στο πάρκο όπου, τριάντα χρόνια πριν, όταν δεν ήταν παρά ένας φτωχός και ερωτευμένος εργάτης, συνήθιζε να συναντιέται με την αγαπημένη του. Η Χαρούνα περνάει τον καιρό της σε μια απομονωμένη παραλία, με το όμορφο πρόσωπό της καλυμμένο με επιδέσμους. Λίγο πριν το ατύχημα που της συνέβη, ήταν μια δημοφιλής ποπ-σταρ με χιλιάδες θαυμαστές. Ο Νουκούι είναι ο πιο αφοσιωμένος απ΄ όλους και θα το αποδείξει...
Καθώς ο Ματσουμότο και η Σαουάκο συνεχίζουν την περιπλάνηση τους, τρελά ερωτευμένοι, οι δύο παράλληλες ιστορίες παρουσιάζουν δύο διαφορετικές πτυχές της ακλόνητης αγάπης και αφοσίωσης…...
Τρεις ιστορίες αγάπης εμπνευσμένες απο τις μαριονέτες του θεάτρου Bunraku περιλαμβάνει η ταινία. Σ' αυτήν για πρώτη φορά ο Τακέσι Κιτάνο έχει πολλαπλούς ρόλους, πίσω όμως από την κάμερα. Ξετυλίγει μια τραγική ιστορία αγάπης και αφοσίωσης με οδηγούς ένα πολύ δεμένο, παράφορα ερωτευμένο ζευγάρι, κυνηγημένο, δίχως περιθώρια επιλογής, που ξεκινά ένα ταξίδι στο χρόνο και τις εποχές.
Ο Takeshi Kitano δηλώνει: "Όταν βρισκόμουν στην Asakusa, μια γειτονιά του Τόκιο, είδα κάποτε μια γυναίκα και έναν άνδρα δεμένους μεταξύ τους με ένα σχοινί. Οι άνθρωποι της γειτονιάς τους αποκαλούσαν "οι δεμένοι ζητιάνοι". Υπάρχουν πολλές φήμες για το ζευγάρι αυτό, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε τελικά. Η εικόνα του όμως έμεινε χαραγμένη στην μνήμη μου και ήθελα να κάνω ένα φιλμ με χαρακτήρες σαν και αυτούς.
Κανένας από τους πρωταγωνιστές στην ταινία δεν κάνει επιλογές, επειδή δεν μπορεί να δει καθαρά τις εναλλακτικές που υπάρχουν, δεν βλέπει κανείς εκδοχές που μπορούν να ακολουθήσουν. Κανένα από τα περιστατικά του φιλμ δεν θα συνέβαινε εάν οι χαρακτήρες είχαν τη σωστή ψυχολογική ισορροπία ώστε να κάνουν επιλογές. Από πλευράς υποκειμενικής οι χαρακτήρες φαντάζουν εντελώς ανόητοι. Ο καθένας ξεχωριστά όμως δεν το βλέπει καθόλου έτσι…".
Σχετικά με το ύφος της ταινίας η Giovanna Fulvi (Contemporary World Cinema) σημειώνει: "Συνδυάζοντας τεχνικές του θεάτρου με τον ρεαλισμό του κινηματογράφου, ο Κιτάνο κάνει πρωτοποριακές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στο φιλμ και δημιουργεί την πιο φιλόδοξη ταινία του μέχρι σήμερα. Και αποκαλύπτει έναν κόσμο αφάνταστης φυσικής ομορφιάς, Το ιαπωνικό τοπίο σε όλη του την μοναδικότητα και ποικιλία".
Είδος παραδοσιακό θέατρο με μαριονέτες το Bunraku χρονολογείται από τον 16ο αιώνα. Οι παραστάσεις του το έχουν αναδείξει σε ένα από τα τρία κλασικά είδη ιαπωνικού θεάτρου, μαζί με το Καμπούκι και το Νο. Η τέχνη του Μπουνράκου βασίζεται στον τέλειο συγχρονισμό τριών στοιχείων: της κούκλας, της διήγησης και της μουσικής. Οι κούκλες είναι ξύλινες, με ύψος συνήθως 1 μέτρο και βάρος 5 - 20 κιλά, και την κάθε μία χειρίζονται τρεις άνθρωποι, ακολουθώντας αυστηρούς κανόνες ακριβείας. Οι 'χειριστές' εμφανίζονται στη σκηνή μαζί με τις κούκλες. Ο 'χειριστής' της κούκλας-πρωταγωνιστή παρουσιάζεται με το πρόσωπο ακάλυπτο, υποδηλώνοντας έτσι τον βασικό ρόλο, ενώ οι άλλοι το καλύπτουν με μαύρες κουκούλες, μοιάζοντας 'αόρατοι'.
Δεξιά στη σκηνή, σε έναν υπερυψωμένο χώρο, κάθεται ο αφηγητής, που απαγγέλλει το επικολυρικό κείμενο. Δεν σχολιάζει απλώς τα δρώμενα, αλλά δίνει και τη φωνή σε όλες τις κούκλες, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Η μουσική υπόκρουση και η ατμόσφαιρα του έργου δίνονται από τον καλλιτέχνη του αρχαίου τρίχορδου οργάνου 'σαμισέν'.
Παρά τη δημοτικότητα του Μπουνράκου, η έλλειψη νέων τεχνικών για να αντικαταστήσουν τους παλιούς, που αποσύρονται λόγω ηλικίας, καθιστά αβέβαιο το μέλλον αυτής της τέχνης, που η ιστορία της μετρά περισσότερα από 300 χρόνια.
Ο Takeshi Kitano είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα των media στην Ιαπωνία: έχει μια εξαιρετικά πλούσια καριέρα ως συγγραφέας, δημοσιογράφος, ζωγράφος (έργα του παρουσιάζονται συχνά στις ταινίες του), ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε το 1947 στο Τόκιο και μπήκε στον χώρο του θεάματος με το προσωνύμιο 'Βeat' Τακέσι, όνομα που χρησιμοποιεί ακόμη στις επί σκηνής εμφανίσεις του. Με την χαρακτηριστική ιδιοσυγκρασία και τον ιδιαίτερο λόγο του αναδείχτηκε σε έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του 'μανζάι' (stand-up comedy), που γνώρισε μεγάλη άνθηση στην Ιαπωνία στα τέλη του '70. Το 1989 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και από τότε γράφει, σκηνοθετεί και μοντάρει περίπου μία ταινία κάθε χρόνο, πολύ συχνά δε, πρωταγωνιστεί.
Γνώρισε τεράστια επιτυχία το 1997 με την ταινία 'Hanna-Bi', που βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ της Βενετίας και ανακηρύχθηκε Καλύτερη Μη-Ευρωπαϊκή ταινία. Το 2000, έκανε το 'Brother', την πρώτη του ταινία που γυρίστηκε εκτός Ιαπωνίας, στις ΗΠΑ. Το έργο του είναι διχασμένο: υπάρχουν σκληρές ταινίες, με ήρωες γκάνγκστερς της 'γιακούζα' ή αστυνομικούς  ('Violent cop', 'Boiling point', 'Sonatine'), αλλά και τρυφερές ευαίσθητες  και κωμικές ('A scene at the sea', 'Getting any?', 'Kids return', 'Kikujiro').
Έχει επίσης παίξει με επιτυχία σε ταινίες άλλων σκηνοθετών, όπως στις Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς και Taboo του Ναγκίσα Οσίμα, Johnny Mnemonic του Ρόμπερτ Λόνγκο, Battle Royalle του Kenji Fukasaku και Tokyo eyes του Ζαν-Πιέρ Λιμοζίν.
Μετά από 25 χρόνια παραγωγικής και ποικίλης δουλειάς, ο Τακέσι Κιτάνο εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες της χώρας του. Συμμετέχει σε 5 τηλεοπτικά προγράμματα την εβδομάδα, καθώς και σε αρκετές τηλεοπτικές ταινίες και αφιερώματα κάθε χρόνο.
Ο Κιτάνο έχει επίσης γράψει νουβέλες και διηγήματα, δοκίμια και ποιήματα. Επιπλέον, είναι επιτυχημένος καρτουνίστας και ζωγράφος και μέρος της δουλειάς του εμφανίζεται στις ταινίες 'Hanna-Bi' και 'Kikujiro'.
Θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος σκηνοθέτης της Ιαπωνίας. Το έργο του περιλαμβάνει βίαιες τραγικές ιστορίες με ήρωες γκάγκστερ -μέλη της γιακούζας ή αστυνομικούς, αλλά και πιο "light" ταινίες πάνω στην φιλία ή στον έρωτα.  Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει τις εξής ταινίες: Violent Cop(1989), Boiling Point (1990), A Scene at the Sea (1991), Sonatine (1993), Getting Any?(1995),  Kids Return (1996), Hana-Bi (1997), Kikujiro (1999), Brother (2000), Dolls (2002)

(Πηγή: δελτίο τύπου του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το site της ταινίας)