(Ερωτική επιθυμία)
του Wong Kar-wai

Χονγκ Κονγκ, 1962. Ο Τσάου, αρχισυντάκτης μιας τοπικής εφημερίδας, μετακομίζει με τη σύζυγό του σ'ένα καινούργιο σπίτι. Εκεί γνωρίζεται με τη Λι-Ζεν, την όμορφη γυναίκα της διπλανής πόρτας, σύζυγο ενός αντιπροσώπου μεγάλης ιαπωνικής εταιρείας, ο οποίος βρίσκεται συνήθως σε επαγγελματικό ταξίδι. Η σύζυγος του Τσάου λείπει, επίσης, συχνά από το σπίτι κι έτσι εκείνος συνηθίζει όλο και περισσότερο την παρουσία της γειτόνισσάς του, Λι-Ζεν. Γίνονται φίλοι και κάποτε θα συνειδητοποιήσουν ότι οι σύζυγοί τους είναι εραστές. Ίσως κι εκείνοι μεταξύ τους; Εάν όχι ήδη, θα αφεθούν τελικά στο παράξενο αυτό παιχνίδι της μοίρας;

Ο Wong Kar-wai γεννήθηκε το 1958 στη Σαγκάη. Οι γονείς του επέλεξαν να ζήσουν στο Χονγκ Κονγκ, όταν εκείνος ήταν πέντε ετών. Πήρε δίπλωμα γραφίστα και στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός παραγωγής στην τηλεόραση. Άρχισε να γράφει σενάρια για το σινεμά, στην ουσία κατά παραγγελία, και δοκιμάστηκε σε διάφορα είδη, κωμωδίες, μυστήριο, μελοδράματα.
Το 1988 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το As Tears Go By, το οποίο προκαλεί αίσθηση στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετέχει στην Εβδομάδα Κριτικής. Αυτή είναι και η πρώτη του συνεργασία με την ηθοποιό Maggie Cheung.
Το 1990 συγκεντρώνει την αφρόκρεμα των νέων ηθοποιών του Χονγκ Κονγκ και σκηνοθετεί το φιλόδοξο Days of Being Wild, το οποίο απέσπασε αρκετά κρατικά βραβεία, μεταξύ των οποίων και αυτό της καλύτερης ταινίας. Η εισπρακτική του αποτυχία ενόχλησε τον σκηνοθέτη, που συνεχίζει με το extravagant και επίπονο από άποψη παραγωγής Ashes of Time (1994). Ο μόνιμος διευθυντής φωτογραφίας στις ταινίες του, Christopher Doyle, κερδίζει το αντίστοιχο βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας, αλλά η εισπρακτική καριέρα του φιλμ είναι και πάλι απογοητευτική στην πατρίδα του. Κι ενώ το Ashes of Time βρισκόταν στο στάδιο του post-production, o Wong Kar-wai σκηνοθετεί το πιο προσωπικό και πρωτότυπο έργο του, το Chungking Express (1994), ταινία που εντυπωσιάζει παγκοσμίως και τον αναδεικνύει σε... 'Ταραντίνο της Ανατολής', προσφιλής χαρακτηρισμός του Τύπου. Παραδόξως, ο Κουέντιν Ταραντίνο αγοράζει τα δικαιώματα της ταινίας για διανομή στην Αμερική! Το 1995 ακολουθεί το Fallen Angels, βασισμένο σε μια ιδέα για τρίτο σκετς στο Chungking Express, ενώ με το gay δράμα Happy Together (1997) τιμάται με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών. Τρία χρόνια αργότερα, με την In The Mood For Love, κάνει την απόλυτη... επίθεσή του στις αισθήσεις όσων παρακολουθούν το ίδιο φεστιβάλ. Επόμενο σχέδιο του, το φιλμ φαντασίας 2046.
Με επτά ταινίες στο ενεργητικό του, ο σκηνοθέτης Wong Kar-wai θεωρείται ίσως ο κορυφαίος δημιουργός της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Χονγκ Κονγκ και, πλέον, η επίδρασή του σε διάφορους τομείς τέχνης είναι ορατή στη Δύση.
Στη συνέχεια αναφέρεται στα της δημιουργίας του In the Mood for Love...

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

ΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ
Η κινηματογράφηση της ταινίας In the Mood for Love υπήρξε μια από τις πιο δύσκολες της καριέρας μου. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν πριν 2 χρόνια (σ.τ.μ. το κείμενο συντάχθηκε το Μάιο του 2000), εν μέσω της ασιατικής οικονομικής κρίσης. Κατά την διάρκεια αυτών των δύο χρόνων περάσαμε πολλά: προβλήματα με τους λογοκριτές, την αναχώρηση κάποιων μελών του συνεργείου και την πρόκληση της αφήγησης μιας πολύ προσωπικής ιστορίας μεταξύ δύο ανθρώπων. Σωματικά και οικονομικά εξοντωθήκαμε.
Πάντα με ρωτάνε πότε θα κάνω το δεύτερο μέρος της ταινίας Days of Being Wild [1990], μια ταινία που θυμάμαι πάντα με ιδιαίτερη αγάπη. Καθώς περνούσαν τα χρόνια συχνά έκανα και εγώ στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση.
Ο καιρός περνούσε αλλά πάντα έψαχνα για μια απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση. Στην ταινία In the Mood for Love συναντώ ξανά τον Tony Leung και την Maggie Cheung. Κατά μια έννοια αυτή η ταινία απαντά στην ερώτηση που έθετα στον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό.

ΤΟ ΥΦΟΣ
Πιστεύω ότι το ύφος της ταινίας θα πρέπει να είναι ανάλογο με το περιεχόμενο. Η ταινία In the Mood for Love διαδραματίζεται στην δεκαετία του 60 και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να έχει το ίδιο ύφος με την ταινία Chungking Express [1994] - δεν θα έπρεπε να υπάρχει χρήση της κάμερας στο χέρι. Η κάμερα θα έπρεπε να είναι πολύ σταθερή. Ήθελα αυτή η ταινία να είναι πολύ ήσυχη, πολύ κλασική. Πάντα βάζω την κάμερα πίσω από κάτι, γιατί η ταινία αφορά δύο ανθρώπους που προσπαθούν να κρατήσουν κρυφό από τους γείτονες, ένα μυστικό. Ήθελα ο θεατής να είναι ένας από τους γείτονες, ένας παρατηρητής.

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΟΧΗΣ
Το Χονγκ-Κονγκ αλλάζει πολύ γρήγορα. Είναι πλέον πολύ δύσκολο να βρεις παλιά κτήρια στο Χονγκ-Κονγκ. Δαπανήσαμε πολύ χρόνο για να βρούμε τέτοιους χώρους και μετά κατασκευάσαμε δύο απολύτως όμοια διαμερίσματα. Γυρίσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στην Bangkok γιατί δεν μπορούσαμε πια να βρούμε εκείνους τους δρόμους και εκείνα τα κτήρια του Χονγκ-Κονγκ.
Προσπάθησα να αναδημιουργήσω τον ήχος εκείνης της εποχής. Στην δεκαετία του 60 δεν είχαμε τηλεόραση -είχαμε μόνο ραδιόφωνο: τότε ήταν οι "μέρες ραδιοφώνου" του Χονγκ-Κονγκ. Βρήκα ακόμα και παλιούς εκφωνητές του ραδιοφώνου τους προσκάλεσα στο στούντιο και ηχογράφησα τις εκπομπές τους. Για μένα αυτή ήταν η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή της ταινίας: η προσπάθεια μου να αναδημιουργήσω κάτι που γνώριζα και το οποίο δεν υπάρχει πια.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Για μένα μουσική δεν είναι μόνο η διάθεση αλλά επίσης και ο ήχος. Ήρθα στο Χονγκ-Κονγκ όταν ήμουν 5 χρονών και ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν οι ήχοι της πόλης, οι οποίοι ήταν τελείως διαφορετικοί από τους ήχους της Σαγκάης. Υπήρχε πολύ δυτική μουσική εκείνο τον καιρό στο Χονγκ- Κονγκ και οι περισσότεροι από τους μουσικούς της πόλης ήταν από τις Φιλιππίνες -και έτσι υπήρχε και αρκετή Λάτιν μουσική στο Χονγκ- Κονγκ. Η μουσική και τα τραγούδια στο In the Mood for Love ήταν πού δημοφιλή στα εστιατόρια εκείνης της εποχής. Ο λόγος που ήθελα να χρησιμοποιήσω το τραγούδι του Nat King Cole [το Perhaps, Perhaps, Perhaps τραγουδισμένο στα ισπανικά] στην ταινία είναι γιατί ήταν το αγαπημένο τραγούδι της μητέρας μου.
Σκεφθήκαμε αρκετά για τον αγγλικό τίτλο της ταινίας. Στο τέλος κατά τύχη πήγα σ' ένα κατάστημα δίσκων και πήρα ένα CD του Bryan Ferry όπου υπήρχε ένα τραγούδι που λεγόταν In the Mood for Love.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Στην αρχή σκέφθηκα το In the Mood for Love να είναι σαν μουσική δωματίου. Όλα συμβαίνουν σ' ένα πολύ συγκεκριμένο χώρο: στα διαμερίσματα, στα εστιατόρια, στις γωνίες του δρόμου. Υπάρχει κάτι πολύ προσωπικό σ' ένα κλειστό περιβάλλον -οι άνθρωποι προσπαθούν να το κρύψουν. Και στο τέλος της ταινίας, σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να προτείνουμε μια άλλη οπτική γωνία -και έτσι έγραψα κάτι που ήταν τελείως διαφορετικό: κάτι με ιστορίες και με μια πιο πνευματική πλευρά.
Εκείνη την εποχή κάναμε γυρίσματα στο Bangkok και προσπαθούσαμε να βρούμε διάφορα μέρη: ένα ναό. Μια μέρα ο Ταϊλανδέζος διευθυντής παραγωγής μου είπε "Γιατί δεν γυρίζεις στην Anghor Wat [στην Καμπότζη]". Τον ρώτησα αν είναι δυνατόν. Μου είπε ότι μπορούμε να προσπαθήσουμε. Ήταν μόλις δύο μέρες πριν επιστρέψουμε στο Χονγκ-Κονγκ. Ήταν η Καμποτζιανή Πρωτοχρονιά, έτσι είχαμε μόλις μισή μέρα για να εξασφαλίσουμε την άδεια. Ήμασταν τυχεροί: πήραμε την άδεια και έτσι πήγαμε εκεί. Στην αρχή νόμιζα ότι θα διαρκούσε μόνο μια μέρα. Όμως όταν φθάσαμε εκεί, αυτό που είδα ήταν τελείως διαφορετικό απ' αυτό που περίμενα. Ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' ότι πίστευα. Υπήρχαν τόσο πολλά πράγματα εκεί - ήθελα λοιπόν να διαρκέσει περισσότερο: έτσι γυρνούσα και γυρνούσα συνέχεια. Στο τέλος μας πήρε τρεις μέρες για να ολοκληρώσουμε την σκηνή. Και νομίζω, ότι ήταν ο χώρος που θέλαμε για να ολοκληρώσουμε την ταινία.
Νομίζω ότι το In the Mood for Love υπήρξε μέχρι τώρα η πιο δύσκολη ταινία της καριέρας - και η πιο σημαντική. Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτήν.

(δήλωση και συνέντευξη του Wong Kar-wai στα production notes της ταινίας In the Mood for Love. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)