(Τα Θαύματα)
της Alice Rohrwacher

Επικεντρωμένη στη 12χρονη κεντρική ηρωίδα της, η σκηνοθέτις σχεδιάζει το πορτραίτο μιας ασυνήθιστης παιδικής ηλικίας, που η ανεμελιά της φαίνεται να ολοκληρώνεται μ’ ένα τρόπο απότομο και ξαφνικό.
Η αφήγηση έχει στο κέντρο της μια οικογένεια που ζει στην ιταλική ύπαιθρο: αποτελείται από τον Γερμανό πατέρα, την Ιταλίδα μητέρα, και τα τέσσερα κορίτσια. Η ζωή της οικογένειας είναι μακριά από τις συμβατικότητες της αστικής ζωής. Επικεντρώνεται στα του αγροκτήματος: πέραν των συνηθών αγροτικών ασχολιών τα μέλη της, με προεξάρχοντα τον πατέρα, ασχολούνται κυρίως με την μελισσοκομία. Η νεαρή Gelsomina είναι η μεγαλύτερη και οι ευθύνες της είναι μεγάλες: δεν είναι μόνο η βοηθός του πατέρα της, αλλά σ’ ένα βαθμό είναι και η επιβλέπουσα των αδελφών της. Όμως η Gelsomina έχει προ πολλού αφήσει πίσω της την παιδική ηλικία και είναι αντιμέτωπη τις αναταράξεις (συναισθηματικές και άλλες) της εφηβείας. Την επιφανειακή ηρεμία στην οικογενειακή ζωή διαταράσσει η άφιξη ενός ανήλικου εγκληματία, που η οικογένεια έχει αναλάβει να φιλοξενήσει. Επιπλέον, αναταραχή προκαλεί και η άφιξη ενός τηλεοπτικού συνεργείου που γυρίζει μια τηλεοπτική εκπομπή για τα τοπικά αγροτικά προϊόντα. Η Gelsomina φωτίζεται από την απατηλή λάμψη των τηλεοπτικών προβολέων και βρίσκεται αντιμέτωπη με ό,τι συνιστά την πιο καθαρή έκφραση της γυναικείας σαγήνης και σεξουαλικότητας: την παρουσιάστρια Milly Catena (στο ρόλο η πάντα γοητευτική Monica Bellucci).
Η σκηνοθέτις εξερευνώντας, τόσο στιλιστικά όσο και θεματικά, οικείο έδαφος από την προηγούμενη ταινία της -Corpo celeste (2011)-, θέτει στο κέντρο της δραματικής πλοκής ένα νεαρό κορίτσι στο χείλος της εφηβείας: την Gelsomina (στο ρόλο η Maria Alexandra Lungu). Την παρακολουθεί με την κάμερα στο χέρι, σε ύφος ρεαλιστικό, και εστιάζει πάνω στο πρόσωπο της: μέσω αυτής αποτυπώνει την εικόνα μιας «εναλλακτικής», αρμονικής οικογενειακής ζωής. Μέσα σ’ αυτήν υπάρχει μια αντίθεση, η οποία, παρόλο που δεν είναι σαφής στην αρχή, όσο κυλά η αφήγηση έρχεται στο κέντρο: είναι η αντίθεση απέναντι σε μια πατρική εξουσία, η οποία όσο και εναλλακτική και αν είναι στο τέλος παραμένει και εξουσία και πατρική, και από την άλλη τη νεανική ζωή που η Gelsomina ετοιμάζεται να εισέλθει και την αυτονομία που αυτή συνεπάγεται. Επικεντρωμένη πάνω στα συναισθήματα της κεντρικής ηρωίδα, και όχι τόσο στα γεγονότα, η σκηνοθεσία παρακολουθεί τη συναισθηματική έξοδο της Gelsomina προς το άγνωστο. Υπάρχει πάντα κάτι απροσδιόριστο, αινιγματικό, κάτι που διαφεύγει της προσοχής του θεατή, στην καταγραφή της διαδρομής της νεαρής ηρωίδας προς την αυτονομία της και τη σύγκρουσή της με τον πατέρα. Και μοιάζει αυτό -η επερχόμενη θύελλα των συναισθημάτων της εφηβείας;-, καθώς κυλά η αφήγηση, να συσσωρεύεται, για να πυροδοτήσει στο τέλος την εμποτισμένη στο μαγικό ρεαλισμό κορύφωση της ταινίας.

Δημήτρης Μπάμπας