της Kitty Green

Η ταινία παρουσιάζει την εργασιακή κουλτούρα της σεξουαλικής κακοποίησης και της εκμετάλλευσης στην βιομηχανία του κινηματογράφου. Η αφήγηση παρακολουθεί τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας που εργάζεται ως βοηθός στον παραγωγό μιας εταιρείας κινηματογράφου, η οποία αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και την εκμετάλλευση που συμβαίνουν στην εταιρεία.
Η Τζέιν, που πρόσφατα αποφοίτησε από το κολέγιο και με ταλέντο στην παραγωγή ταινιών, μόλις βρήκε τη δουλειά των ονείρων της, ως βοηθός σε έναν ισχυρό άντρα της βιομηχανίας του θεάματος. Η ημέρα της στη δουλειά είναι σχεδόν η ίδια με κάθε άλλον υπάλληλο στο γραφείο: φτιάχνει καφέ, παραγγέλνει μεσημεριανό, κανονίζει τους χώρους διαμονής για τα ταξίδια και λαμβάνει τηλεφωνικά μηνύματα. Αλλά καθώς ακολουθεί την καθημερινή της ρουτίνα, ολοένα και παρατηρεί την κακομεταχείριση που ύπουλα χρωματίζει κάθε πτυχή της εργασιακής της ημέρας. Απέναντι σε αυτή τη συσσώρευση ταπεινώσεων, η Τζέιν τώρα αποφασίζει να εξεγερθεί.
Με την The Assistant η σεναριογράφος-σκηνοθέτης Kitty Green παρουσιάζει μια ταινία που είναι τόσο τρομακτική όσο μια τυπική ταινία τρόμου, αλλά βασίζεται σε αρρωστημένα οικείες καθημερινές αλήθειες. Η Τζούλια Γκάρνερ δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία στο ρόλο της Τζέιν, της ταπεινωμένης βοηθού ενός μεγαλοπαραγωγού ταινιών, της οποίας η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί πλέον να κάνει τα στραβά μάτια στις σεξουαλικές του παραβάσεις έχει ένα τεράστιο προσωπικό κόστος..
Η σκηνοθέτις σε μια συνέντευξη στο npr.org δηλώνει: "Πήρα συνέντευξη από πολλές γυναίκες που εργάζονταν ως βοηθοί και - όχι μόνο στη βιομηχανία του κινηματογράφου, αλλά και στους τομείς της τεχνολογίας, τα οικονομικά και τη μηχανική. Και όλες  είχαν λίγο-πολύ παρόμοιες ιστορίες για καθήκοντα που απλά - ένιωθαν λίγο άβολα να κάνουν. Άρχισα να γράφω ένα σενάριο γύρω από αυτά τα καθήκοντα - καθήκοντα που καλούνταν να κάνουν οι γυναίκες - και ιδιαίτερα με έμφαση στην έμφυλη εργασία. Και έτσι κατέληξα σ' αυτή η ιδέα ότι οι γυναίκες συχνά φέρνουν τον καφέ και τα γεύματα, και τα αγόρια κάθονται στις συσκέψεις και προωθούνται γρήγορα. (...) Και εν μέρει ο λόγος για τον οποίο το έκανα ως ένα είδος αφηγηματικής ταινίας σε αντίθεση με ένα ντοκιμαντέρ ήταν ότι ήθελα πραγματικά οι άνθρωποι να είναι σε θέση να ταυτιστούν συναισθηματικά με το ότι όταν κάνεις αυτές τις εργασίες μπορεί με κατά κάποιο τρόπο να καταστρέψει την αυτοπεποίθησή σου και την αυτοεκτίμησή σου".

(δ.τ.)