των Jennifer Abbott & Joel Bakan
(η κριτική της Ζωής- Μυρτώς Ρηγοπούλου)
Μέρος της λύσης ή αιτία του προβλήματος; Φορείς ευημερίας και προόδου που εργάζονται για ένα καλύτερο και πιο βιώσιμο μέλλον για όλους μας ή ψυχοπαθητικά μορφώματα που απλά έμαθαν να ελίσσονται καλύτερα και να αισχροκερδούν με πολύ πιο εύσχημο και ευχάριστο για τ’ αυτιά μας τρόπο; Πόσο έχουν αλλάξει στ’ αλήθεια οι εταιρείες από την προηγούμενη εικοσαετία, όταν άρχισαν να καταρρέουν μέσα στα σκάνδαλά τους, καταστρέφοντας ανθρώπινες ζωές, μέχρι σήμερα που μιλάν για κοινωνική υπευθυνότητα και κατάργηση των διακρίσεων και προσπαθούν, εκφράζοντάς όπως λένε μια νέα οπτική, να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της σωτηρίας του κόσμου;
Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πολυβραβευμένη Εταιρεία των Μαρκ Άκμπαρ και Τζένιφερ Άμποτ (βασισμένη στο The Corporation: The Pathological Pursuit of Profit and Power του Μπάκαν), που εξέταζε τις συμπεριφορές της εταιρείας ως πρόσωπο -ξεκάθαρα ψυχοπαθητικές όπως περίτρανα απέδειξε!- οι Τζόελ Μπάκαν και Τζένιφερ Άμποτ κάνουν οι δύο τους (απ’ το The New Corporation: How “Good“ Corporations Are Bad For Democracy του Μπάκαν), ένα σίκουελ, τόσο αναγκαίο για το κοινό όσο ακριβώς διαμηνύει κι ο τίτλος του: The New Corporation: The Unfortunately Necessary Sequel/ Η Νέα εταιρεία: Μια δυστυχώς απαραίτητη συνέχεια. Όμοια με γιατρικό που πρέπει κανείς να καταπιεί όχι από ευχαρίστηση, αλλά από ανάγκη να υπερασπιστεί τη ζωή του, η ταινία διερευνά τις νέες συμπεριφορές των μεγάλων εταιριών και τις επιπτώσεις που έχουν τα παχιά, ωραία λόγια τους στα Κράτη, στη ζωή αλλά και στο μέλλον του πλανήτη.
Λιγότερο λαμπερή απ’ την Εταιρεία, αλλά με εφάμιλλη διαύγεια, εστίαση και ένταση, η Νέα Εταιρεία μας δείχνει σχεδόν σαν σε ακτινογραφία, με περιεκτικό, ξεκάθαρο, άμεσο, αιχμηρό και πολύ σωστά μονταρισμένο τρόπο το πως η μεγιστοποίηση του κέρδους ανεξαρτήτως κόστους, παραμένει μοναδικός σκοπός των πολυεθνικών που πλέον θεωρούν κάθε μέσο ως θεμιτό και επιστρατεύουν την επίθεση γοητείας τους στην προσπάθεια εμπορευματοποίησης των πάντων.
Με συνεντεύξεις και των δύο πλευρών, στατιστικά στοιχεία, αναλύσεις ειδικών, επεξηγήσεις για τις αιτίες τεράστιων καταστροφών κάθε είδους, γίνεται παραπάνω από εμφανής αφ’ ενός η προσπάθεια υφαρπαγής δημόσιων αγαθών, πόρων και δομών, κατάργησης βασικών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, καταπάτηση κάθε είδους κανόνα, αδρανοποίησης ή αλλαγής νομοθετημάτων, εξαγοράς πολιτικών κλπ, και αφ’ ετέρου σ’ ένα ακόμα πιο σημαντικό -και συχνά πιο δυσδιάκριτο- επίπεδο η προσπάθεια κατάλυσης της ίδιας της Δημοκρατίας ως πολίτευμα, αφού νομοτελειακά στέκεται εμπόδιο στις επιλογές τους.
Η Νέα Εταιρεία γλυκαίνει λίγο το πικρό ποτήρι που αναγκάζει το θεατή να πιεί παρουσιάζοντας νέα κινήματα και τρόπους αντίστασης που δείχνουν να χτίζονται μέρα τη μέρα φέρνοντας τους ανθρώπους πιο κοντά κι επαναφέροντας στο προσκήνιο την αλληλεγγύη κι άλλες ξεχασμένες ηθικές και αξίες. Στο τέλος της μέρας, ο άνθρωπος είναι το μέτρο των όσων θα του συμβούν, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό, δεν μπορεί άρα και να μην αναρωτηθούμε τι εκφάνσεις θα πάρει στο μέλλον ο μύθος της προόδου για μας κι αν θα εξακολουθήσουμε να επιμένουμε σε δημιουργήματα ικανά να μας φέρονται σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του.
Βραβεία: Καλύτερο Καναδικό Ντοκιμαντέρ – Vancouver Film Critics Circle 2021
