του Azazel Jacobs
(το σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)

Το έργο αυτό είναι, σε μια πρώτη εντύπωση, τελείως... κουφό! Βασισμένο σε έναν αδρό, δυνατό και ξεχωριστό χαρακτήρα που είναι εντελώς απρόβλεπτος (από επιλογή: είναι του “όπου βγει και όπου με βγάλει” αλλά και αποφασιστική αν το θελήσει): τη χήρα Φράνσις που “ελπίζει να πεθάνει πριν τελειώσουν τα χρήματα” που της απομένουν, αλλά δεν κάνει καθόλου οικονομία, αντιθέτως τα σπαταλά εδώ κι εκεί σαν να ανυπομονεί να τελειώσουν για να μπορεί να ξεμπερδεύει, έστω και... να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα. Ένα χαρακτήρα πολυδιάστατο από αυτούς που μένουν στη μνήμη που ενσαρκώνει με απόλυτα πειστικό τρόπο η Μισέλ Πφάιφερ που είναι σαν να τη βλέπουμε στο ρόλο της ζωής της, της πραγματικής της ζωής! (Εννοώ τώρα, στην πραγματική ηλικία της και αν είχε χρεοκοπήσει... any way!)
Υπάρχει όμως μια παρεξήγηση, αυτός ο χαρακτήρας δεν είναι κωμικός, είναι δραματικός, απλώς πλαισιωμένος από και από κάποια κωμικά στοιχεία. Θα μπορούσε με λίγο συμμάζεμα, να ήταν μια από τις -καλύτερες- ηρωίδες του Γούντι Άλεν.
Πρόκειται λοιπόν για μια ταινία με “κρύο” χιούμορ αλλά που τα “σπάει” συνεχώς, καθώς σχεδόν ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την επόμενη σκηνή, ούτε και πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα σε κάθε σκηνή και όλα γίνονται, ακόμη και τα πιο “τρελά” με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο, δηλαδή με απόλυτα συμβατό τρόπο με τους χαρακτήρες που συμμετέχουν και την “τρέλα” τους. Όπως εκείνη η εξωφρενική σκηνή με τη σεάνς όπου επικοινωνούν με το πνεύμα του νεκρού συζύγου Φράνκ με τη βοήθεια ενός μέντιουμ για να μάθουν πληροφορίες για τον μαύρο γάτο με το όνομα Σμολ Φρανκ που χάθηκε, για τον οποίο γάτο πιστεύουν ότι σε αυτόν έχει μετενσαρκωθεί ο νεκρός Φρανκ που τώρα τους ομιλεί και μάλιστα αντιδικεί μαζί τους εκνευρισμένος -σαν τον ενόχλησαν από τον αιώνιο ύπνο!   

Σκηνοθεσία: Azazel Jacobs
Σενάριο: Patrick deWitt βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του ίδιου
Ηθοποιοί: Michelle Pfeiffer Lucas Hedges Valerie Mahaffey Susan Coyne