(Νυκτόβια πλάσματα)
του Tom Ford

Βυθισμένη στο ημίφως του φιλμ νουάρ, η δεύτερη ταινία του σχεδιαστή μόδας Tom Ford είναι παράλληλα και ένας φόρος τιμής στην Lynchεϊκή μυθολογία. Κυρίως όμως είναι ένα πορτραίτο της γυναικείας  απογοήτευσης.
Μια γυναίκα μόνη. Ένα βιβλίο. Η ανάγνωση ως ο τρόπος για να γεμίσει  η ζωή (…και τα βράδια της) ένα κάποιο περιεχόμενο. Η μυθοπλασία που μοιάζει να εισβάλλει και να καθορίζει την καθημερινότητα της…
Απογοητευμένη από την τελματωμένη και συναισθηματικά απονεκρωμένη ζωή που ζει, η Susan (στο ρόλο η Amy Adams) ανακαλύπτει τις απολαύσεις και τις αγωνίες της ανάγνωσης. Εδώ, είναι καταρχάς η αφοσίωση της στην τελετουργία της ανάγνωσης, αλλά και η προσωπική της ταύτιση, δηλαδή η προσωπική ερμηνεία των όσων διαβάζει, που ανοίγουν ένα νέο σύμπαν, αυτό της μυθοπλασίας. Η δύναμή που αυτό ασκεί επιβάλλει στην ηρωίδα μια ατμόσφαιρα, μια ψυχολογία, ένα ολόκληρο συναισθηματικό σύμπαν.
Η αφήγηση οργανώνεται σε  τρεις αφηγηματικούς κύκλους. Ο πρώτος αφορά το παρόν της ηρωίδας και χρησιμοποιείται για να σχεδιαστεί το πορτραίτο μιας απονεκρωμένης συναισθηματικά ζωής: οι χρωματικοί τόνοι εδώ, παρόλο που δεν δικαιολογούνται από τα αφηγηματικά επεισόδια, είναι αυτοί ενός φιλμ νουάρ. Στο δεύτερο κύκλο, που συνιστούν τα διαδραματιζόμενα στο μυθιστόρημα, βρίσκουμε το μυθοπλαστικό -και εξόχως μελοδραματικό- σύμπαν, με αναφορές στη Lynchεϊκή μυθολογία: εδώ ο θεατής βιώνει τις ανατριχίλες ενός θρίλερ. Ενώ, ο τρίτος κύκλος –και πολύ μικρότερος σε μέγεθος- είναι τα του συναισθηματικού παρελθόντος της ηρωίδας και εισφέρει τη νοσταλγία των συναισθημάτων, για να συμπληρωθεί έτσι η εικόνα της μόνωσης και της συναισθηματικής απογοήτευσης.
Η μελαγχολική μουσική του Abel Korzeniowski επιβάλλει το κλίμα της νουάρ μυθολογίας και ό,τι αυτό σημαίνει σε συναισθηματικές αποχρώσεις και τονισμούς. Ενώ, οι εντάσεις ενός Lynchεϊκού στην καταγωγή του θρίλερ αντανακλώνται στο αρχικά ατάραχο πρόσωπο της ηρωίδας και σιγά –σιγά το υπονομεύουν. Μνήμες από τα χολιγουντιανά b-movies, αλλά και τα γυναικεία μελοδράματα του Douglas Sirk, η έρημος ως ένας τόπος που η ύπαρξη ξεγυμνώνεται, η στιλπνότητα αλλά και η κενότητα της μοντέρνας ζωής, η γραφή και η δύναμή της,  τα λάθη και τα συναισθηματικά πταίσματα του παρελθόντος και οι ανοικτές ακόμα πληγές τους, η μοναξιά και η απελπισία: αυτά είναι ό,τι εισπράττει ο θεατής

Δημήτρης Μπάμπας

... Και ένα μικρό σχόλιο
Στα Nocturnal Animals (Νυκτόβια πλάσματα) του Tom Ford κεντρική είναι η σχέση ανάμεσα στο μυθοπλαστικό κόσμο του βιβλίου και τον πραγματικό κόσμο της ηρωίδας. Ο πρώτος, πιο ανθρώπινος από τον δεύτερο. Η ηρωίδα ζει σε ένα ψυχρό, κλινικό, και επιτηδευμένο σύμπαν - έχει λεφτά αλλά στερείται έρωτος και τέχνης.
Συμπληρωματικά η ταινία προβάλλει και την κενότητα της conceptual art.
Με το βιβλίο του ο άνδρας  παίρνει την εκδίκηση του...

της Καλλιόπης Πουτούρογλου  [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]

Σχετικά με την ταινία
Ο Tom Ford σκηνοθετεί ένα στοιχειωμένο ρομαντικό θρίλερ που διερευνά τις λεπτές γραμμές ανάμεσα στον έρωτα και τη σκληρότητα, την εκδίκηση και τη λύτρωση. Η Susan Morrow, μια έμπορος έργων τέχνης στο Λος Άντζελες, ζει μια προνομιούχα αλλά χωρίς νοήμα ζωή με τον σύζυγό της Hutton Morrow. Ένα Σαββατοκύριακο, όμως, όταν ο Hutton λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι, η Susan βρίσκει ένα πακέτο στο γραμματοκιβώτιο της. Είναι ένα μυθιστόρημα, με τίτλο Nocturnal Animals, που γράφτηκε από τον πρώην σύζυγό της Edward Sheffield, με τον οποίο δεν είχε καμία επαφή εδώ και χρόνια. Το σημείωμα που συνοδεύει το χειρόγραφο, προτρέπει τη Susan για να το διαβάσει. Μόνη τη νύχτα, στο κρεβάτι, η Susan αρχίζει να διαβάζει. Το μυθιστόρημα είναι αφιερωμένο σε αυτήν ... Αλλά το περιεχόμενό του είναι βίαιο και καταστροφικό....
Με τους Jake Gyllenhaal, Amy Adams, Michael Shannon, Aaron Taylor-Johnson, Isla Fisher, Laura Linney
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Tom Ford, δηλώνει: “Το Nocturnal Animals είναι μια ιστορία με δίδαγμα για τη συμφιλίωση με τις επιλογές που έχουμε κάνει, καθώς προχωράμε στη ζωή και με τις συνέπειες των αποφάσεών μας. Σε μια όλο και πιο αναλώσιμη κουλτούρα όπου τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων μας μπορούν τόσο εύκολα να πεταχτούν, αυτή η ταινία είναι μια ιστορία πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Είναι μια ιστορία για την απομόνωση που όλοι μας αισθανόμαστε, για τη σημασία της εκτίμησης των προσωπικών σχέσεων στη ζωή που μας έχουν στηρίξει”.
Στην ταινία απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας 2016.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος Φεστιβάλ Βενετίας)