του Wes Anderson
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Πρόκειται για μία ταινία της οποίας την ιδέα καλλιεργούσα εδώ και 14 χρόνια! Πάντα με ενδιέφερε αυτός ο παράξενος χαρακτήρας που δημιουργεί ένα είδος εκκεντρικής οικογένειας στη θάλασσα. Ολόκληρη η ζωή του Στιβ (Steve Zissou) έχει διαμορφωθεί γύρω από την ανάγκη του να δημιουργήσει μία ομάδα που θα τον ακολουθεί πάντοτε πιστά σε όλες του τις αποστολές. Τώρα όμως, έχει φτάσει σ` ένα στάδιο που έχει ήδη κάνει πολύ δουλειά, έχει παντρευτεί κάποιες φορές, και ξαφνικά, οι καταστάσεις αρχίζουν να γλιστρούν από τα χέρια του. Έτσι, η ιστορία αφορά τον Ζισού ως ωκεανολόγο και την περιπέτεια του να εντοπίσει μαζί με την ομάδα του ένα πλάσμα που μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει.
Από την άλλη, όμως, αφορά και τον άνθρωπο Στιβ, που βρίσκεται μάλλον στα χαμηλά της καριέρας του και για αυτό προσπαθεί να κάνει κάτι μεγαλύτερο από ότι έχει κάνει στη ζωή του- για να αυτοεπιβεβαιωθεί. Όταν όμως, συναντά κάποιον που μπορεί να είναι ο γιος του, ξαναέρχεται σε επαφή με όλα εκείνα που άφησε πίσω στη ζωή του και με ερωτήσεις που για πολύ καιρό απέφευγε να ρωτήσει. Το ταξίδι του αλλάζει...
(...) Στην ταινία, θέλαμε να δούμε τον τρόπο που ο ίδιος ο Στιβ Ζισού βλέπει αυτόν τον υδάτινο κόσμο, που συνεχώς τον εντυπωσιάζει και τον μαγεύει και τον οδηγεί σε μία ονειρική πραγματικότητα. Είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε στην οθόνη εκπληκτικές υποβρύχιες λήψεις και απεικονίσεις του υποθαλάσσιου κόσμου εξαιρετικής ακρίβειας... Γνωρίζαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να τις ανταγωνιστούμε. Αποφασίσαμε λοιπόν να ακολουθήσουμε αντίθετη κατεύθυνση, στηριζόμενοι σχεδόν αποκλειστικά στη φαντασία μας.
(...) Ήθελα μια χειροποίητη αίσθηση στην ταινία. Υπάρχει μία αληθινή αύρα αυθεντικότητας και χειροτεχνίας στις κλασικές τεχνικές, που σπάνια συναντάς στη ψηφιακή επεξεργασία. Η υψηλή τεχνολογία μου φαινόταν έξω από το κλίμα του Στιβ Ζισού και της ομάδας του.
(...) Αυτό που ήταν το πιο δύσκολο είναι να διατηρήσουμε μια ισορροπία ανάμεσα σ' αυτό που ήταν αληθινό και σ' αυτά που ήταν ψεύτικο. Υπήρξαν συζητήσεις για να μην κινηματογραφήσουμε υποβρύχιες λήψεις αλλά αντίθετα να ξεγελάσουμε τον θεατή. Ο διευθυντής φωτογράφος και εγώ είδαμε οποιοδήποτε σχετική ταινία μπορούσαμε και αυτή στην οποία κολλήσαμε ήταν The Black Stallion του 1979. Υπήρχαν εξωτερικές σκηνές στην αρχή της ταινίας σ' ένα αληθινό πλοίο. Αλλά οι επόμενες εσωτερικές σκηνές δεν κάνουν κάτι για να μεταδώσουν μια παρόμοια αίσθηση, υπάρχει μόνο μια λήψη όπου η κάμερα κινείται σαν να βρίσκεται στη θάλασσα. Έτσι και εμείς βάλαμε ένα τέτοιο πλάνο και αυτό ήταν. Από την στιγμή που οι θεατές γνωρίζουν ότι είσαι σε πλοίο δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι παραπάνω.
(...) Για αυτή την ταινία ήθελα κάτι αρκετά διαφορετικό μουσικά. Υπάρχει μία ευρεία συνύπαρξη ενοτήτων: από μεγάλα, περιπετειώδη κομμάτια σε θέματα που σχετίζονται με τους χαρακτήρες. μέχρι τις συνθέσεις των ταινιών του Στιβ Ζισού, που έχουν ενσωματωθεί στην ταινία- που ενώθηκαν σε ένα αρμονικό και πρωτότυπο σύνολο.
(...…) Είδα τον Seu (σ.τ.μ. Seu Jorge αυτός που τραγουδά τα τραγούδια της ταινίας) στην βραζιλιάνικη ταινία City of Deus, όμως στην πορεία αποδείχτηκε ότι ήταν superstar στην πατρίδα του. Διασκεύασε τα τραγούδια  [του David Bowie] μόνος του, κάνοντας τα να ακούγονται πιο βραζιλιάνικα και μεταφράζοντας στα Πορτογαλικά.

(δηλώσεις στο περιοδικό Sight and Sound, March 2005 και στις σημειώσεις για την παραγωγή)