του Michel Gondry

Σκηνοθέτης video clip για τους White Stripes, Radiohead και Bjork, ο Michel Gondry κάνει μετά το Human Nature την δεύτερη του ταινία. Το Eternal Sunshine of the Spotless Mind είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον πιο συναρπαστικό σεναριογράφο του Χόλιγουντ, τον Charlie Kaufman.
Η ταινία είναι μια ιδιόμορφη, ερωτική ιστορία στην οποία η μνήμη έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα…
Στις γραμμές που ακολουθούν ο Michel Gondry αναφέρεται στα της ταινίας.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Συνθέσαμε την ιστορία μαζί με τον Charlie Kaufman, και έτσι είχα εξαρχής κάποια συνεισφορά σ' αυτήν. Προφανώς έγραψε το σενάριο μόνος του. Είναι όμως κλισέ να πούμε "σενάριο Kaufman". Είναι ένα θέμα που πήρα από ένα φίλο και μετά το έδωσα στον Charlie και έτσι παρακολούθησα από τα πρώτα της βήματα την διαδικασία. Προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Χρειάζεται να υπάρχει μια καλή επικοινωνία, όταν προσπαθείς να κάνεις κάτι -προς ποια κατεύθυνση θα πάει, ποια είναι τα κίνητρα- και ήταν μια πολύ καλή συνεργασία.
(...)Υπάρχει πάντα μια ανατροπή στα σενάρια του Charlie. Πάντοτε παίρνει την κατεύθυνση που ελάχιστα περιμένουν ότι θα πάρει. Είναι όπως η Jazz μετακινήθηκε από το swing στο be-bop. Είναι μια μελωδία που σου προκαλεί έκπληξη. Η αφήγηση σ' ένα σενάριο του Charlie Kaufman έχει τα χαρακτηριστικά της ανατροπής και πάντα σε κρατά σε ένταση γιατί συνεχώς σε εκπλήσει.

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Όταν το σενάριο τελειώσει ο Jim Carrey ενδιαφέρθηκε γι' αυτό. Ήταν για μας μια έκπληξη. Μ' άρεσε. Μ' άρεσε να πάρω έναν ηθοποιό, ο οποίος είχε συνηθίσει να παίζει κωμωδία που στηρίζεται πάνω στην κίνηση του σώματος, και να το βάλω να είναι πιο εσωτερικός και ταυτόχρονα εξίσου ζωντανός. Βασισμένοι σ' αυτό, αρχίσαμε να κάνουμε συνεντεύξεις με γυναίκες ηθοποιούς και πολλές έδειξαν ενδιαφέρον για τον ρόλο.
Είναι ο γυναικείος ρόλος ο πιο σημαντικός της ταινίας. Είναι σπάνιο για μια γυναίκα ηθοποιό να έχει ένα τέτοιο σενάριο και γι' αυτό πολλές μας εμπιστεύθηκαν. Ήθελα την Kate (Winslet) γιατί έχει μια ενέργεια που μπορεί να τοποθετηθεί απέναντι από τον Jim. Προσπάθησα να βάλω τον Jim μέσα στον χαρακτήρα του και αυτή να την βγάλω έξω, να κάνω αυτή τον μεγάλο χαρακτήρα και τον Jim πιο εσωτερικό. Στον Jim βλέπουμε ότι ελέγχει την διαδικασία υποκριτικής. Πήρα μικρά στοιχεία από εδώ και από εκεί και αυτός πρόσθεσε δικά του έτσι που να ταιριάζει με την δική μου αντίληψη για τον ρόλο του.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ
Έχω πολύ καλές αναμνήσεις των ονείρων μου. Επίσης έχω αναπτύξει την ικανότητα να αφήνω το μυαλό μου να είναι ανοικτό σε νέες ιδέες: αν δω μια εικόνα αυτή μπορεί να μου θυμίσει κάτι άλλο. Ή να την μπερδέψω με κάτι άλλο επειδή δεν την βλέπω σωστά και έτσι γίνεται κάτι νέο. Αποφάσισα λοιπόν ότι μπορώ να το χρησιμοποιήσω αυτό.
Ένα απόγευμα ήμουν σ' ένα κέντρο απασχόλησης για παιδιά με υψηλό δείκτη ευφυΐας. Έπαιζαν ένα παιχνίδι όπου τοποθετούσαν μια ζωγραφική σ' ένα πικάπ βινυλίου που περιστρεφόταν γρήγορα και έτσι δημιουργούταν διάφορα σχήματα. Το πρόβλημα σκέφθηκα είναι ότι δεν μπορούσε να δεις την ζωγραφιά γιατί κινούνταν πολύ γρήγορα. Σκέφθηκα ότι θα ήταν αστείο αν η κινηματογραφική κάμερα κινηματογραφούσε στην ίδια ταχύτητα. Δεν θα μπορούσε να δεις σωστά λόγω της ταχύτητας, όμως θα μπορούσες να δεις τα σχήματα που θα δημιουργούταν. Έτσι δουλεύει το μυαλό μου. Το να βρω την λύση σ' ένα πρόβλημα είναι για μένα μια πολύ σημαντική διαδικασία.
(…)Δουλεύω πολύ με τις αισθήσεις που είχα όταν ήμουν παίδι. Το μυαλό μας και οι αισθητήρες μας ήταν πολύ πιο δεκτικοί όταν ήμασταν νέοι. Υπήρχε τότε περισσότερος φρέσκος χώρος. Καθώς μεγαλώνουμε βλέπουμε τον κόσμο μέσα από ένα παράθυρο που γίνεται όλο και μικρότερο και όλο και πιο θολό. Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι την εποχή που ήμουν πιο δεκτικός στον κόσμο γύρω μου.

(απόσπασμα από συνεντεύξεις στο nerve.com και filmforce.com).