του Anthony Minghella
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Το βιβλίο, σου δίνει την αίσθηση μιας ιστορίας για τον Εμφύλιο Πόλεμο και δεν μπορώ να πω ότι σε πρώτο επίπεδο αυτό μου έλεγε κάτι. Γρήγορα, όμως, κατάλαβα ότι αφορά πολλά περισσότερα πράγματα. Πρόκειται για την επιστροφή από τον πόλεμο και τις συνέπειες της βιαιότητας και του χάους του πολέμου στους ανθρώπους μακριά από τα πεδία της μάχης, στην οικογένεια και τις μεταξύ τους σχέσεις. Αμέσως κατάλαβα πως ήταν μια εξαιρετικά γοητευτική περιοχή - και απολύτως φρέσκια.
Ο Φρέζιερ είχε ουσιαστικά ανασυστήσει την ομηρική Οδύσσεια με μια ιστορία για έναν άνθρωπο που πασχίζει να φτάσει στο σπίτι του ενώ κάθε πιθανό και απίθανο εμπόδιο στέκεται στον δρόμο του. Η περιπέτεια του Ίνμαν δεν αφορά μονάχα μια φυσική και σωματική υπερπροσπάθεια, αλλά και ένα διανοητικό και ψυχικό ταξίδι...

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
Υπάρχει, λοιπόν, κι ένα άλλο, αντίστοιχο, ταξίδι. Αυτό της Έιντα, της γυναίκας που περιμένει στο σπίτι τον αγαπημένο της. Είναι εξίσου βαθύ, το ίδιο ουσιαστικό. Η Έιντα είναι μια γυναίκα που δεν έχει ιδέα από επιβίωση κάτω από δύσκολες συνθήκες ενώ αναγκάζεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας να στηριχτεί στις δικές τις δυνάμεις, να αναλάβει τον εαυτό της, να αποκτήσει τη σοφία της φύσης.
Όσο ταυτίζομαι με τον Ίνμαν και προβάλλω σε αυτόν τον χαρακτήρα του ιδανικού στρατιώτη που επιστρέφει σπίτι του έτσι ταυτίζομαι και με την ’ντα, εξαιτίας της μεταμόρφωσης που υφίσταται μέσα από τη φιλία της με τη Ρούμπι, από μια αποκλειστικά εσωτερική ζωή σε μια εξωστρεφή κοινωνικότητα και επαφή με τη φύση και τη γη.

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Δαπανώ πάντοτε μεγάλη ενέργεια στη διαδικασία της επιλογής ηθοποιών γιατί βοηθάει και εμένα τον ίδιο να συνειδητοποιήσω τι είδους ταινία θέλω να κάνω - να αναρωτηθώ γιατί ο ένας κάνει και ο άλλος όχι και τι σημαίνει αυτό. Στην ταινία αυτή, έφτασα ακόμα πιο πέρα: Προσπαθούσα να φανταστώ τους ηθοποιούς να υποδύονται σεκάνς τη σεκάνς και να βλέπω αν ταιριάζει ο ένας με τον άλλο...
(...) Η Έιντα ανακαλύπτει τη γη μέσα από τη Ρούμπι ενώ η Ρούμπι ανακαλύπτει τον αέρα. Όταν συνάντησα τη Νικόλ Κίντμαν, είδα μια άκρως ενδιαφέρουσα και εγκεφαλική γυναίκα που έχει όμως κάτι το προσγειωμένο μέσα της το οποίο και βγήκε στην επιφάνεια κατά την μεταμόρφωση της Έιντα. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη Ρενέ Ζέλβεγκερ, καθώς, ενώ ήταν εξαιρετικά προσγειωμένη, είχε επίσης την ποιότητα του ανθρώπου που ονειρεύεται με έναν ιδιόρρυθμο εσωτερικό κόσμο που αργότερα εμφανίζεται στη ζωή της Ρούμπι.

(δηλώσεις του σκηνοθέτη στις σημείωσεις για την παραγωγή της ταινίας)