(Άφθαρτος)
του M Night Shyamalan

118 επιβάτες και προσωπικό 7 ατόμων. Όλοι τους νεκροί. Εκτός από έναν. Ο Ντέιβιντ Νταν, φύλακας σε γήπεδο της Φιλαδέλφειας, είναι ο μοναδικός επιζών ενός τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Αυτό το παράδοξο γεγονός τον φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που ποτέ δεν είχε 'δει' μέσα από τη ζωή του, τον εαυτό του: ο Ντέιβιντ δεν έχει αρρωστήσει ποτέ, δεν έχει χτυπήσει ποτέ, μοιάζει 'άφθαρτος' από κάθε άποψη! Ο συλλέκτης κόμικς Ελάιτζα Πράις είναι ο μυστηριώδης άγνωστος που θα του δώσει μια αλλόκοτη εξήγηση για όλα αυτά. Είναι ο άνθρωπος που δείχνει ικανός να τον οδηγήσει στην απάντηση ενός και μόνο ερωτήματος που βασανίζει όλους μας: ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης μου; Αυτή η απάντηση απειλεί να αλλάξει για πάντα τη ζωή του Ντέιβιντ, αλλά και της οικογένειάς του...
Το 2000 ήταν η χρονιά του M Night Shyamalan. Η επιτυχία της Εκτης Αίσθησης, με εισπράξεις που ξεπέρασαν παγκοσμίως το 660 εκατ. δολάρια, έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ και διακρίσεις, εκτόξευσε τον 30χρονο Shyamalan στη στρατόσφαιρα των πιο επιτυχημένων νεαρών δημιουργών στο Χόλιγουντ.
Ο ινδικής καταγωγής Shyamalan γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο από 10 (!) ετών. Στα 16 του χρόνια είχε ήδη ολοκληρώσει 45 μικρού μήκους ταινίες. Παρά την ιατρική οικογενειακή παράδοση, σπούδασε κινηματογράφο στη Νέα Υόρκη και ξεκίνησε πιο επαγγελματικά την ενασχόλησή του με τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή σεναρίων και την παραγωγή. Το 1992 γύρισε στην Ινδία την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ('Praying with Anger') με χαμηλό budget. Τον Ιούνιο του 1995 ανέλαβε τη συγγραφή του Stuart Little: Ο Ποντικο-μικρούλης. Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, το Wide Awake (1997) με τους Ρόζι Ο'Ντόνελ και Ντένις Λίρι, με φόντο την αγαπημένη του γενέτειρα και θέμα τη σχέση ανάμεσα σε έναν μαθητή καθολικού σχολείου και τον παππού του. Ο M Night Shyamalan έχει ιδρύσει και τη δική του εταιρεία παραγωγής (Blinding Edge Pictures).
Στη συνέχεια ο M Night Shyamalan σχολιάζει την ταινία...

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Στην πραγματικότητα, δούλευα επάνω σε ένα άλλο στόρι και, κατά τη διάρκεια της συγγραφής, μου ήρθε αυτή η ιδέα για έναν άνθρωπο, τον μοναδικό επιζώντα ενός σιδηροδρομικού δυστυχήματος, που γλίτωνε χωρίς καν μια γρατσουνιά, ο οποίος βρισκόταν αντιμέτωπος με το μεγάλο ερώτημα της ύπαρξής μας και για ποιο σκοπό ήρθαμε σ' αυτή τη ζωή. Η ιδέα αυτή ήταν ιδιαίτερα προκλητική και αμέσως ξεκίνησα να ασχολούμαι μαζί της. Μέσα σε λίγες ημέρες, είχα στα χέρια μου περισσότερο υλικό από εκείνο που δούλευα για μήνες πριν, οπότε πήρα την απόφαση να συνεχίσω με τη νέα ιδέα. Για έναν περίεργο λόγο, η άλλη ταινία που ήθελα να γυρίσω δεν έμοιαζε να είναι το επόμενο βήμα που έπρεπε να κάνω....

ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Όπως η Εκτη Αίσθηση δεν ήταν απλά μια ταινία τρόμου, έτσι και το Unbreakable δεν είναι απλά ένα θρίλερ. Είναι σίγουρα γεμάτο σασπένς, με κάποια στοιχεία φανταστικού, που αισθητικά τού δίνουν ένα σκοτεινό στυλ φόβου... Στ' αλήθεια, όμως, η ιστορία του περιέχει ρεαλιστικούς χαρακτήρες που βιώνουν αληθινά προβλήματα και συναισθήματα, όπως όλοι μας. Πώς επικοινωνείς με τη σύζυγό σου και πώς κρατάς αυτή τη σχέση; Πώς γίνεσαι καλός πατέρας; Πώς γίνεσαι αυτό που όλοι περιμένουν από σένα; Ξέρεις ποιές είναι οι δυνατότητές σου; Ακούς αυτή τη 'φωνή' μέσα σου, που σου λέει τι θα έπρεπε να κάνεις στη ζωή σου; Όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να δημιουργήσουν ένα δράμα, βρίσκονται εδώ, τυλιγμένα σ' ένα εκπληκτικό 'πακέτο'.
Είναι ό,τι πιο σχετικό με το στυλ ταινιών που θα ήθελα να κάνω - έχει την καρδιά, τη δράση, το χιούμορ και το σασπένς που κάνει το κοινό να ξαφνιάζεται, διασκεδάζοντας με κάτι έξυπνο που θα σκεφτεί και μετά το τέλος της ταινίας.

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ
Όταν δεν γύριζα φιλμάκια, συνήθιζα να είμαι θλιμμένος και αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα να συμβαίνει και για το υπόλοιπο της ζωής μου. Έφτασα, λοιπόν, σ' αυτό το σημείο, όπου χρειάστηκε να ακούσω προσεκτικά αυτή τη "φωνή" και να συνειδητοποιήσω τι ήθελα να κάνω. Σήμερα, αν και το συναίσθημα της θλίψης επανέρχεται κάποιες φορές , νιώθω αυτή την αίσθηση της ειρήνης μέσα μου, γιατί πιστεύω ότι έκανα πράξη αυτό για το οποίο γεννήθηκα να κάνω. Κι αυτό ακριβώς είναι η ταινία Unbreakable: το να ανακαλύπτεις ποιο είναι το πεπρωμένο σου και να θέτεις στον εαυτό σου ερωτήματα όπως "τί υποτίθεται πως πρέπει να κάνω με τη ζωή μου;". Όταν όλα αυτά τα "κομμάτια'" της ζωής σου βρουν τη θέση τους και έχουν πια νόημα, τότε βρίσκεις την απάντηση.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Τους είπα ότι έγραφα ένα σενάριο με αυτούς τους ηθοποιούς στο μυαλό μου, τους έδωσα μια ιδέα για το πότε θα γινόντουσαν τα γυρίσματα, κι ύστερα συμφώνησαν. Στα αλήθεια, δεν είμαι σίγουρος γιατί το έκαναν αυτό, προτού καν διαβάσουν το σενάριο, αλλά ίσως είχε να κάνει με τη 'μοίρα' αυτής της ταινίας. Το πήρα κι αυτό σαν ένα ιδιαίτερο 'σημάδι', ότι έτσι έπρεπε να συμβεί.
Έδωσα το σενάριο στον Willis και τον Jackson μια Παρασκευή, είπαν το ΟΚ το Σάββατο, το πήγαμε στη Disney τη Δευτέρα, με την εγγύηση ότι οι δύο ηθοποιοί θα είναι ελεύθεροι για γύρισμα στις ημερομηνίες που θέλαμε και το στούντιο συμφώνησε αμέσως.
[Ο Bruce Willis] Στην Εκτη Αίσθηση έμοιαζε με έναν καθρέφτη, όπου όλοι μπορούσαν να δουν μέσα απ' αυτόν και να αντιδράσουν ανάλογα. Το Unbreakable τού δίνει τις ευκαιρίες να μας δείξει περισσότερες οπτικές ενός, και πάλι, χαρακτήρα με βάθος. Κάνει εκπληκτικά πράγματα, δείχνοντας για παράδειγμα την ανισορροπία στη σχέση του με τη γυναίκα και το παιδί του, μέσω σκηνών ζεστών και αστείων ή έντονων, αληθινά δραματικών, σεκάνς. Αποκτάς έτσι μια σφαιρική εικόνα των δυνατοτήτων του. Μπορεί να είναι ο ήρωας μιας απαιτητικής σε φυσικό επίπεδο περιπέτειας, μπορεί να αγγίξει το συναίσθημα, μπορεί να παίξει με χιούμορ, αλλά και αδέξια... κι όλα αυτά χωρίς να χάνει ποτέ την αίσθηση ενός άντρα της παρέας... Ακριβώς αυτό που είχα γράψει για τον χαρακτήρα του Ντέιβιντ Νταν. Έκλαιγε εκεί που έπρεπε, χαμογελούσε όποτε έπρεπε, δεν αισθανόταν άνετα στα σημεία που θα έπρεπε, πράγματα που μας βοηθούν να αισθανόμαστε πως είμαστε στο πλάι του. Υπάρχει μια σκηνή όπου ο Bruce ξεδένει τα χέρια ενός παιδιού και τα δικά του χέρια τρέμουν, δεν μπορεί να το κάνει... Ήταν τέλειος σ' αυτή τη σκηνή. Έτσι ακριβώς ήθελα να τη γυρίσουμε, όχι σαν να είναι ένας ήρωας δράσης, αλλά σαν να είσαι εσύ ή εγώ που το κάνουμε αυτό.

ΠΑΛΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ…
Δεν μπορείς να ζητάς από άλλους ηθοποιούς να παίξουν όπως ο Samuel L. Jackson. Αν θέλεις κάτι τέτοιο, προσλαμβάνεις τον Samuel L. Jackson! Έκοψα το ρόλο στα μέτρα του, στο δικό του σαρκαστικό στυλ, με τη δική του ματιά για βλέμμα και μ'αυτό το στακάτο περπάτημά του. Δοκίμασα τις λέξεις με τον ήχο της φωνής του στο μυαλό μου και προσπάθησα να γράψω με αυτό το ύφος σπιινθηροβόλας γνώσης. Είναι μοναδικός. Συνδυάζει τόσο καλά το στυλ με την εξυπνάδα, ακριβώς αυτό που αναζητούσα, δηλαδή. Κάθε φορά που τον βλέπεις στην οθόνη, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Η χημεία τους είναι κάτι το απίστευτο. Βουτάνε στα βαθιά, σε ό,τι κάνουν, και είναι υπέροχο να βλέπεις τις... σπίθες ανάμεσά τους, όταν έχουν κοινές σκηνές.
Η Robin Wright Penn ήταν η πρώτη μου επιλογή. Είναι τόσο κομψή, όμορφη και 'εύθραυστη'. Την είχα δει στις 'Χαμένες Αγάπες' και, συναισθηματικά, κουβαλούσε όλη την ταινία πάνω της, με τόση ειλικρίνεια σε κάθε στιγμή... Όταν βλέπω έναν ηθοποιό και προκαλεί ένα συναίσθημα με το οποίο μπορώ να ταυτιστώ, παραδίνομαι ολοκληρωτικά. Αυτό αναζητώ στους ηθοποιούς που προσλαμβάνω. Το να κοιτάζω μέσα στα μάτια τους και όχι μονάχα να ξέρω τι αισθάνονται, αλλά και να αισθάνομαι αυτό που αισθάνονται. Αυτό συμβαίνει όταν κοιτάς στα μάτια της Robin.

(Δηλώσεις του σκηνοθέτη στα production notes της ταινίας)