του Andrew Niccol

Μια ειρωνική και κωμική ματιά σ' ένα κόσμο "εικονικής" πραγματικότητας, στο Χόλιγουντ και τις διασημότητες του, συνιστά η ταινία του Andrew Niccol.
Στον κεντρικό ρόλο συναντάμε τον Al Pacino που υποδύεται τον Viktor Taransky, έναν σκηνοθέτη. Απρόοπτα προβλήματα, που διαταράσσουν την σκηνοθεσία μιας ταινίας, προκύπτουν όταν η σταρ (η Wynona Ryder) εγκαταλείπει γυρίσματα λόγω "καλλιτεχνικών διαφορών" (στην πραγματικότητα είναι μάλλον οι υπερβολικές απαιτήσεις της που διακόπτουν την συνεργασία). Λύση στο πρόβλημα της αντικατάστασής της προσφέρουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα δημιουργίας ειδικών εφέ. Ένα αστέρι γεννιέται μέσα από τα bits και bytes: η Simone. Έχει την σεξουαλικότητα μίας σύγχρονης σταρ (μοιάζει με την Cameron Diaz) και την γοητεία και την σαγήνη του παλιού Χόλιγουντ (μιλά όπως η Lauren Bacall). Η πρώτη "εικονική " ηθοποιός γρήγορα γίνεται μια διασημότητα και ο δημιουργός και σκηνοθέτης της, θα βρεθεί παγιδευμένος στον ιστό της απάτης που αριστοτεχνικά έχει υφάνει.
Σεναριογράφος του Truman Show -εκεί είχαμε την ιδέα μιας ψεύτικης τηλεοπτικής "πραγματικότητας"- και σκηνοθέτης του Gattaca -μιας δυστοπίας μ' ένα βιολογικό ελεγχόμενο κόσμο-, ο Andrew Niccol επιλέγει σ' αυτή την ταινία του την όχι και τόσο αληθινή πραγματικότητα του κινηματογράφου. Η ιδέα της εικονικής ηθοποιού δεν είναι και τόσο προφητική, αφού η τεχνολογία CGI επιτρέπει άπειρες και τεχνικά τέλειες παρεμβάσεις στην εικόνα.
Η σαρκαστική προσέγγιση του και η παρουσία του Al Pacino στον κεντρικό ρόλο δίνουν στην ταινία βαρύτητα και ένα τόνο κριτικό απέναντι στο ίδιο το Χόλιγουντ, στους μηχανισμούς που έχει δημιουργήσει, στις διασημότητες του (και το πόσο αληθινές είναι), στην ίδια την μαγεία του (ή το ψέμα του). Και εδώ- όπως στο Truman Show και το Gattaca- το κυρίαρχο μοτίβο είναι η παγίδευση σ' ένα κόσμο που ελέγχεται απόλυτα από τη τεχνολογία και το ψέμα.
Δ.Μ.

Ο Andrew Niccol, σκηνοθέτης της ταινίας Simone, δηλώνει: "Έχει σημασία αν οι διασημότητες είναι αληθινοί άνθρωποι; Ο πολιτισμός μας, που έχει εμμονή με τις διασημότητες, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αναγνωρίσει την διαφορά [ανάμεσα σ' ένα αληθινό άνθρωπό και ένα ψεύτικο].
Τι συμβαίνει αν έχεις ένα ψεύτικο, τεχνητό άνθρωπο και παραλείψεις να επισημάνεις ότι αυτός είναι ψεύτικος; Πως μπορείς να συνεχίσεις την εξαπάτηση;
Και τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο επιτυχής στην εξαπάτηση που, όταν λες τελικά λες την αλήθεια, κανένας δεν σε πιστεύει; Η ικανότητά μας να κατασκευάζουμε ψέματα και απάτες είναι μεγαλύτερη απο την ικανότητά μας να ανιχνέουμε το ψέμα.
(…) O Al Pacino φέρνει κάτι ανατρεπτικό στον ρόλο ενός ανθρώπου, ο οποίος είναι ο συνήγορος των ψεύτικων ανθρώπων. Όταν ένας τέτοιος αξιοσέβαστος ηθοποιός λεει "Ποίος χρειάζεται τους ηθοποιούς;" τότε τον προσέχεις. Αν ένας πιο κωμικός ηθοποιός έκανε αυτή την δήλωση δεν θα είχε την ίδια βαρύτητα.
(…) Όλοι ξέρουμε ότι οι συνθ- ηθοποιοί (σ.τ.μ. οι ψηφιακοί ηθοποιοί) έρχονται πολύ σύντομα. Θα φθάσουμε σ' ένα σημείο, που όταν θα ανοίγουμε την τηλεόραση ή ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα βλέπουμε έναν ηθοποιό ή έναν παρουσιαστή και δεν θα γνωρίζουμε αν είναι με σάρκα και οστά -και ακόμα περισσότερο…δεν θα μας ενδιαφέρει."

Ο Al Pacino δηλώνει: "Το στοιχείο της επιτυχίας -που υπάρχει στο σενάριο- από την αρχή μου φάνηκε ότι έχει ενδιαφέρον και ότι είναι ειρωνικό. [Το σενάριο] ήταν επίσης διασκεδαστικό και είχε μία ελαφρότητα. Έχοντας δε αυτή την ελαφρότητα εξέφραζε κάτι βαθύτερο, πιο ουσιαστικό.
(…) Ο χαρακτήρας της Simone είναι γοητευτικός. Είναι γεμάτη από ιδανικά και αναλώνεται στην εργασία της και στην ανάγκη της για να υπερέχει σ' αυτό που κάνει. Γι' αυτό αφιερώνει όλο τον χρόνο της στην επιδίωξη της, στο να κάνει τον εαυτό της ελκυστικό για τους άλλους και για να τους επιτρέψει να ταυτιστούν μαζί της -ελπίζοντας ότι υπηρετεί την αφήγηση και την ιστορία -και νομίζω ότι αυτή είναι μία ασυνήθη προσέγγιση. Δεν έχει εγωισμό και ταυτόχρονα την ίδια στιγμή μεταχειρίζεται όλα τα όπλα της υποκριτικής μένοντας απλή.
(…) Ο Taransky είναι ένας ενδιαφέρον, αστείος και λίγο παράξενος τύπος. Μ' αρέσει η εκκεντρικότητα, ο τρόπος που προσεγγίζει την ζωή και την δουλειά του και κυρίως επειδή μοιάζει με κάποιον που έχει παλέψει για το κάθε τι που έχει".