(η εκτίμηση των κριτικών)

Richard Pena
Εκείνη η εποχή, στις αρχές του 1960, όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες ταινίες του Τεσιγκαχάρα, ήταν εποχή μεγάλων αλλαγών για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Οι χρονιές 1959 και 1960 υπήρξαν, καθοριστικές για το σινεμά, με ταινίες όπως "Τα 400 χτυπήματα", "Χωρίς ανάσα", "Ντόλτσε Βίτα", "Το εγχείρημα", "Χιροσίμα, αγάπη μου". Όλες αυτές οι ταινίες σηματοδοτούσαν την έναρξη ενός νέου, διαφορετικού, νεωτεριστικού κινηματογράφου και κατά μια έννοια η "Γυναίκα στους αμμόλοφους" είναι η είσοδος της Ιαπωνίας σ' αυτό το νέο είδος. Αλλά ο Τεσιγκαχάρα και ειδικά η "Γυναίκα στους αμμόλοφους", που σημείωσε διεθνή επιτυχία, εκπροσωπούσε ένα νέο είδος του ιαπωνικού κινηματογράφου.
Υπήρχε ένα θέμα που έλκυε σαφώς τον Άμπε και υπάρχει σχεδόν σε όλα τα βιβλία του, προφανώς το ίδιο συνέβαινε και με τον Τεσιγκαχάρα, και αυτό είναι η απώλεια της ταυτότητας, ένα πολύ μοντέρνο θέμα, η ιδέα πως ιδίως σε μια κοινωνία σαν τη σύγχρονη, ή μια κοινωνία σαν της Ιαπωνίας με τρομερή πίεση στους ανθρώπους να συμμορφωθούν, να είναι μέλη της ομάδας, να μην ξεχωρίζουν πάρα πολύ, η ιδέα του τι είναι το άτομο, τι σημαίνει άτομο στη σύγχρονη ζωή είναι ένα θέμα που ο Άμπε και ο Τεσιγκαχάρα χειρίζονται συναρπαστικά στις ταινίες τους, πολύ διαφορετικά σε μια ταινία όπως η Γυναίκα στους Αμμόλοφουςπου είναι μια κοινωνική αλληγορία ή στην ταινία Το Πρόσωπο Ενός Άλλουπου περιέχει επιστημονική φαντασία ή στην ταινία Ο Κατεστραμμένος Χάρτης, η ιδέα πως μπορούν να πάρουν αυτό το βασικό θέμα και να το διερευνήσουν μέσα από διάφορες ταινίες, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα και για μένα πρόκειται για μια από τις μεγάλες συνεργασίες της περιόδου. Μια πολύ σημαντική συνεργασία, ενός ανθρώπου των γραμμάτων κι ενός του κινηματογράφου.

Tadao Sato
Αναφορικά με την ιαπωνική κινηματογραφία, η δεκαετία του '50 ήταν πράγματι η Χρυσή Εποχή. Μέσω των ταινιών που παρήγαγε η βιομηχανία εκείνη την εποχή, μπορούσε να ασκήσει τρομερή επιρροή. Σχεδόν ποτέ δεν επιτράπηκε σε κάποιον από άλλο χώρο να εισχωρήσει στην κινηματογραφική βιομηχανία. Σκηνοθέτες όπως ο Όζου, ο Μιζογκούτσι και ο Κουροσάβα, βρίσκονταν στην κορυφή μιας ογκώδους πυραμίδας. Αν ένας συγγραφέας ή ζωγράφος ήθελε να γυρίσει μια ταινία, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσουν τα στούντιο. Αλλά σιγά-σιγά άρχιζαν να ανοίγουν μικρές χαραμάδες στο οικοδόμημα. Πιστεύω ότι ο Τεσιγκαχάρα έβαλε τη βόμβα στο οικοδόμημα.

Donald Richie
Η κατοχή της Ιαπωνίας από τους συμμάχους έληξε το 1951 και κατά μια έννοια, η Ιαπωνία κρεμόταν από ένα αγκίστρι για έξι χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το 1945. Πολλά σπουδαία πράγματα συνέβαιναν στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, παντού. Υπήρχε η ιδέα της αναγέννησης, της άνθησης των τεχνών στη σύγχρονη Ιαπωνία. Αλλά αυτό δε συνέβη μέχρι που οι Γιάνκηδες πήγαν σπίτι τους. Όταν έγινε αυτό, παρατηρήθηκε μια ταχύτατη ανάπτυξη, γιατί η λογοκρισία, οι μηχανισμοί κατοχής που έπρεπε να κρατούν τους Ιάπωνες σε πειθαρχία, διαλύθηκαν και νέοι καλλιτέχνες απ' όλους τους χώρους, βρήκαν τρόπους να κάνουν τέχνη, βρήκαν τρόπους επικοινωνίας. Ήταν μια περίοδος ζυμώσεων, σαν μια δεύτερη Αναγέννηση. Άρχισαν να ξεφυτρώνουν κινήματα στην τέχνη. Ανάμεσά τους, ένα κίνημα που βασίστηκε και ιδρύθηκε από μια σημαντική Σχολή Ικεμπάνα, τη Σχολή Σογκέτσου. Ο μεγάλος δάσκαλός της, Σόφου, ήταν εξαιρετικά φιλελεύθερος, ενώ οι δάσκαλοι παραδοσιακών τεχνών είναι συντηρητικοί, αλλά αυτός ήταν υπέρ της ελευθερίας, της ευθύτητας, του αυθορμητισμού, της οργανικής γλυπτικής και ούτω καθ' εξής.
Με τη γνώση του για τα λουλούδια, την τέχνη, την καλλιγραφία, συμμετείχε ενεργά στην Αναγέννηση που εξελισσόταν. Δεν ήξερε πολλά για το σινεμά αλλά ο γιος του, Χιρόσι, που σπούδαζε κινηματογράφο, γνώριζε πολλά για τις ταινίες και είχε ήδη αρχίσει να κάνει ταινίες παρά την νεαρή ηλικία του. Το κίνημα για το οποίο μιλάμε τώρα άρχισε να διαμορφώνεται γύρω από το πρόσωπο του Χιρόσι στη βάση αυτών που ίδρυσε ο πατέρας του, Σόφου.
Είχαν ένα κεντρικό κτήριο, κάτι σαν την έδρα της σχολής και στο υπόγειο υπήρχε ένα αμφιθέατρο και μια αίθουσα σε σχήμα ρόμβου, όπου μαζεύονταν οι φίλοι του Χιρόσι για να πειραματιστούν με διάφορα πράγματα. Ανάμεσά τους υπήρχαν πολλοί συνθέτες, πολλοί καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και όλοι αυτοί που αργότερα έγιναν τόσο σημαντικοί, ξεκίνησαν από αυτή την αίθουσα στη Σογκέτσου.
Όσο επιτυχημένες κι αν ήταν οι συνθέσεις του, πάντα σκεφτόταν τις ταινίες.
Όταν τον συναντούσα, δεν μιλούσαμε για τίποτα άλλο, δεν μιλούσαμε για την επιχείρησή του. Έγινε γνωστός στην ανθοδετική χάρη στη δημιουργικότητά του, πειραματιζόταν όπως και στις ταινίες του. Ανακαλύψαμε και το μπαμπού σαν πιθανό υλικό στην ανθοδετική κι έτσι το μπαμπού έγινε το υλικό του. Κι έκανε θαυμάσιες κατασκευές. Όταν έκανε τα σχέδια για το ανέβασμα της Τουραντότ του Πουτσίνι στο Τορίνο χρησιμοποίησε τεράστιες ποσότητες μπαμπού προκειμένου να κατασκευάσει τα πολύ όμορφα σκηνικά.

(πηγή δελτίο τύπου)