του Γιάννη Πετρίδη

Υπήρχε ένα κατάστημα στη Νέα Υόρκη, στον δωδέκατο δρόμο, που λεγόταν “Footlight”. Για δεκαετίες ήταν το κορυφαίο στο είδος του, ειδικευμένο σε soundtracks, cast και crooners. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν τη Νέα Υόρκη ήταν στις προτεραιότητες μου για να ενημερωθώ και να αγοράσω τα νέα άλμπουμ με την κινηματογραφική και θεατρική μουσική. Στα τέλη της περασμένης δεκαετίες το κατάστημα έκλεισε και μεταφέρθηκαν κάποιες από τις πωλήσεις του διαδικτυακά. Όταν, στην τελευταία μου επίσκεψη, ρώτησα τον έναν από τους δύο ιδιοκτήτες γιατί κλείνει, μου απάντησε ότι το ενδιαφέρον πια για τα soundtracks, τη μουσική επένδυση ταινιών, είχε πέσει δραματικά. Κάπου εκεί τοποθετώ το τέλος της εποχής των soundtracks όπως τα γνωρίσαμε από τη δεκαετία του’ 40 και μετά. Ο κινηματογράφος και ιδιαίτερα ο εμπορικός, αυτό που λέμε blockbuster, δεν έχει σχέση πια με τον εμπορικό κινηματογράφο των προηγούμενων ετών, όταν η μουσική ήταν αναπόσπαστο μέρος της ταινίας. Θυμηθείτε το “Ben-Hur” του 1960 και την καταπληκτική μουσική του Miklos Rozsa, το “Jaws” ή το “Star Wars” με τις μνημειώδεις μουσικές του John Williams. Στις σημερινές ανάλογες ταινίες η μουσική καλύπτεται από τα ηχητικά εφέ και από ’ κει που κάποτε ο συνθέτης ήταν από τους στυλοβάτες μιας ταινίας, φτάσαμε στο σημείο απλώς να γράφει κάποια διεκπεραιωτική μουσική, όπως ο Michael Giacchino στον καινούριο “Spiderman” και ο καλός συνθέτης Rupert Jexon Williams στη μεγάλη επιτυχία του 2017 “Wonder Woman”.
Ακόμη και στις άλλες τις πιο “ψαγμένες” ταινίες, όπως η “Αποπλάνηση” της Σοφίας Κόπολα, ακούσαμε μια σχεδόν αδιάφορη μουσική από το καλό γαλλικό συγκρότημα των Phoenix. Πριν από 45 χρόνια ο πατέρας της, στον περίφημο “Νονό”, είχε την αριστουργηματική μουσική του Nino Rota. Η μουσική των ταινιών σήμερα στηρίζεται κυρίως στα συνθεσάιζερ και τα κομπιούτερ. Έχουμε σταματήσει να ακούμε τα συμφωνικά σκορ που μας μάγευαν και έχω την εντύπωση πως μιας από τις τελευταίες φορές που ακούσαμε σπουδαία κινηματογραφική μουσική ήταν όταν ο Howard Shore έγραψε την έξοχη μουσική για τα “Lord of the Rings”. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε σπουδαίες εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια, όπως τις μουσικές του Alexander Desplat ή το πραγματικά μεγάλο γεγονός της χρονιάς, τη μουσική των Benj Pasek και Justin Paul για την ταινία “La La Land”, που μας θύμισε πράγματι πολλά ισάξια μιούζικαλ από το παρελθόν. Οι πωλήσεις σε κάποια από τα σημερινά soundtracks εξακολουθούν να έχουν ενδιαφέρον. Είναι όμως soundtracks με τραγούδια και όχι με μουσική, όπως τα “Guardians of the Galaxy”και “Baby driver”.

(Ο Γιάννης Πετρίδης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός και ακούγεται στο Πρώτο Πρόγραμμα καθημερινά “Από τις 4 στις 5”. Δημοσιεύτηκε εφ. Νέα Σελίδα 30/7/2017)