(Μόνοι στη Νέα Υόρκη)
της Christy Hall
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)

Το να καταφέρεις να κάνεις μια ταινία ενδιαφέρουσα, με δύο μόνο πρόσωπα (που ερμηνεύουν η Ντακότα Τζόνσον και ο Σον Πεν) σ' ένα ταξί σε νυχτερινή διαδρομή από το αεροδρόμιο JFK κάπου στο κέντρο της Νέας Υόρκης... δεν είναι λίγο! Όταν μάλιστα η μόνη πλοκή που εξελίσσεται είναι οι διάλογοι μεταξύ τους, οι αναδρομικές αφηγήσεις (χωρίς καθόλου Flashback) και κάποια μηνύματα στο κινητό, σε μια εποχή που κανείς δεν αντέχει “τα πολλά πολλά λόγια” παρεκτός κι αν τα ανέχεται σε μια θεατρική σύμβαση ή τα δέχεται στην ανάγνωση ενός πεζογραφήματος... τότε το πράγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Όπου όμως, λέγονται, τόσο κοινωνιολογικά όσο και ψυχολογικά, τόσα λόγια σοφά, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, για την επικρατούσα γλώσσα των υπολογιστών: των μονάδων και των μηδενικών, σε αλήθεια και λάθος των όποιων επιλογών στις συμπεριφορές των ανθρώπων, όπως παλιά έτσι ακόμη και τώρα, αν και με άλλο τρόπο.
Και με μια άψογη κινηματογράφηση των προσώπων σε κοντινά πλάνα αντικρυστά, όπου εκτός από τα λόγια που εκφέρουν φωνητικά αλλά και ως νόημα, αυτά τα πρόσωπα κάθε φορά, “ομιλούν” επίσης παραστατικά και με τα συναισθήματα που εκφράζουν αυτά τα πρόσωπα και τα βλέμματά τους -τόσο κοντά στο βλέμμα του θεατή, που κρατούν αυτό το βλέμμα προσηλωμένο στις όποιες λεπτομέρειες, σαν δραματουργικός “μεγεθυντικός” φακός!
Δεν πρόκειται για αριστούργημα, αλλά για μια ενδιαφέρουσα ταινία που θα ήθελα να ξαναδώ! Σαν να διαβάζω ένα μυθιστόρημα που θα ήθελα να επιστρέφω ξαναδιαβάζοντας κάποια συμβάντα που θα ήθελα να κατανοήσω καλύτερα και να τα ξανασκεφτώ. Αυτό!

Υ.Γ. Σενάριο και σκηνοθεσία της Κρίστι Χολ, φωτογραφία: Φαίδων Παπαμιχαήλ.