O Γουάνγκ Μπινγκ / Wang Bing χαρτογραφεί τη σκληρή όψη της σύγχρονης κινεζικής πραγματικότητας. Ανασύροντας μνήμες από τα δικά του επώδυνα παιδικά βιώματα, δίνει βήμα στους απόκληρους της κοινωνίας, στα αθέατα θύματα ενός απάνθρωπου μηχανισμού εκμετάλλευσης. Εντάσσοντας αρμονικά το ακατέργαστο συναισθηματικό φορτίο των εικόνων του σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ιστορικής συνειδητότητας, ο Γουάνγκ Μπινγκ διαμορφώνει μια προσωπική αισθητική που εκκινά από το προσωπικό και καταλήγει στο πανανθρώπινο.
Οι ταινίες
Δυτικά των γραμμών (2003): Ένα κινηματογραφικό τεκμήριο για την κατάρρευση του μεγαλύτερου και πιο ιστορικού βιομηχανικού κέντρου της Κίνας στο λυκόφως του 20ού αιώνα. Γυρισμένο κρυφά μεταξύ 1999 και 2001, αυτό το τρίπτυχο καταγράφει την απουσία εν τω γίγνεσθαι, ακολουθώντας τους εργάτες που δουλεύουν προσωρινά στα εργοστάσια που ετοιμάζονται να κλείσουν και αποτυπώνοντας βασανιστικά τα φαντάσματα μιας νέας εποχής.
Μόνες (2012): «Η ταινία μάς συστήνει μια καθημερινή οικογένεια χωρικών. Παρακολουθούμε τη σχέση ανάμεσα στα μέλη της, βλέπουμε σε ποιο βαθμό εξαθλίωσης είναι ικανοί οι άνθρωποι να προσαρμοστούν για να επιβιώσουν και πώς καταφέρνουν τα παιδιά να μεγαλώσουν ακόμη και στη μέση του πουθενά… Πρόκειται για έναν απάνθρωπο κόσμο όπου αυτοί οι νέοι άνθρωποι ζουν σαν ζώα, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται και για έναν κόσμο βαθιά ανθρώπινο, μιας που οι στενοί δεσμοί τους επιτρέπουν να τα βγάλουν πέρα. Η εικόνα του εκμοντερνισμού, της οικονομικής ανάπτυξης, αυτού του σχεδόν δυτικότροπου κόσμου που παρουσιάζει τελευταία η Κίνα έχει σταδιακά οδηγήσει αυτή την άλλη πλευρά –την ανθρώπινη– να αποσυρθεί από το βλέμμα μας». Γουάνγκ Μπινγκ
Ώσπου να μας χωρίσει η τρέλα (2013): Σ’ ένα απομονωμένο ψυχιατρικό ίδρυμα, πενήντα άνδρες ζουν κλειδωμένοι στον ίδιο όροφο, διατηρώντας ελάχιστη επαφή με τον έξω κόσμο ή ακόμη και με το υπηρετικό προσωπικό. Ζουμάροντας στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας των ανθρώπων που έχουν τεθεί δια της βίας στο περιθώριο και συντονισμένος με τον βασανιστικό ρυθμό της ψυχαναγκαστικής συμπεριφοράς, ο σκηνοθέτης παραδίδει ένα έργο ωμής συναισθηματικής δύναμης και απερίγραπτης ομορφιάς, που ασκεί δριμεία κριτική σ' ένα σύστημα που ποινικοποιεί την ασθένεια και δαιμονοποιεί το διαφορετικό.
Πικρό ψωμί (2016): Μια ενδοσκοπική ματιά στη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, στην πλειονότητά τους ανήλικοι και μετανάστες, στην κινεζική βιομηχανία ένδυσης. Μια κάστα ανθρώπων καταδικασμένη να ζει σε καθεστώς αφάνειας, κάτω από οικτρές συνθήκες εργασίας, χωρίς καμία ελπίδα διεξόδου. Θύματα στυγνής εκμετάλλευσης, οι εργάτες αυτοί συνθλίβονται από τις δυνάμεις ενός πανίσχυρου απρόσωπου μηχανισμού. Ένα ντοκιμαντέρ που καταγράφει τολμηρά τις εικόνες μιας σκληρής πραγματικότητας, καταθέτοντας μια νότα ανθρωπιάς απέναντι στη βαρβαρότητα της κοινωνικής αδικίας.
Κυρία Φανγκ (2017): Μια ηλικιωμένη γυναίκα που πάσχει από Αλτσχάιμερ επιστρέφει στο σπίτι της μετά από ένα μεγάλο διάστημα νοσηλείας, το οποίο δεν έφερε αποτελέσματα – ή έστω ανακούφιση. Συγγενείς και γείτονες, μαζί με τη διακριτική κάμερα του σκηνοθέτη γίνονται μάρτυρες των τελευταίων της ημερών και κοινωνοί της πηγαίας ανάγκης για αγάπη και αξιοπρέπεια.
Νεκρές ψυχές (2018): Οι προφορικές μαρτυρίες έξι επιζώντων των στρατοπέδων «εκπαίδευσης» που στήθηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας πριν από εξήντα χρόνια συνυφαίνονται με τη σιωπή των νεκρών, των καταπιεσμένων και των απόκληρων, σ’ ένα ντοκιμαντέρ-ποταμό – ένα από τα πρώιμα αριστουργήματα του 21ου αιώνα, που θα μείνει στην ιστορία ως το Shoah της Άπω Ανατολής.
(δ.τ.)
